Ευκολεία πληρωμής

Από τη λεία της μίζας made in Siemens ο πρώην υπουργός πέρασε στην ευκολία χωρίς να μεσολαβήσουν τιμωρία και βαρβαρότητα. Αρχίζω να υποψιάζομαι ότι η ελληνική Δικαιοσύνη έχει εγκαίρως καταλάβει ότι το έγκλημα του λευκού κολάρου δεν παίρνει σωφρονισμό, οπότε θεωρεί ότι είναι μάταιος κάθε εγκλεισμός υπουργού, μεγαλέμπορου όπλων, τραπεζίτη ή εντερπρενέρ με την προσμονή της επαναφοράς στη νομιμότητα.

Πριν από τον Τάσο Μαντέλη ο Θωμάς Λιακουνάκος, προμηθευτής οπλικών συστημάτων, αφέθηκε επίσης ελεύθερος μετά την καταδίκη του σε 16 χρόνια κάθειρξη, μέχρι να κριθεί η υπόθεσή του στο εφετείο. Η αναστολή της ποινής σε τύπους όπως ο ισχυρός Λιακουνάκος δεν είναι άγνωστη νομική συμπεριφορά για την ελληνική Δικαιοσύνη.

Υπάρχει, από την άλλη, μια διαφορετική νομική συμπεριφορά σε άτομα που ακόμη και αν επιδίωξή τους δεν ήταν η λεία από τα λεφτά του δημοσίου, φοράνε την ταμπέλα του εγκληματία που τους φιλοτεχνούν τα media και στη συνέχεια οδηγούνται με αυτήν έως τη φυλακή. Τέτοιο παράδειγμα είναι ο φοιτητής ο οποίος επιτέθηκε στον καθηγητή πανεπιστημίου Αγγελο Συρίγο όταν του έκανε παρατήρηση γιατί έβαφε τους τοίχους του πανεπιστημίου. Ο νεαρός είχε όλα τα ελαφρυντικά που μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει στον επιπόλαιο έφηβο που καβάλησε ίσως το όχημα της ανόητης και αχρείαστης βίας θεωρώντας ότι με αυτό μπορεί να ταξιδέψει σε μια καλύτερη ζωή.

Σίγουρα δεν είχε καμία θέση ευθύνης την οποία του εμπιστεύτηκε ο λαός, δεν είχε ορκιστεί ότι θα τηρεί το σύνταγμα ως υπουργός, δεν είχε κάνει διαλέξεις για το δημόσιο συμφέρον που εκπροσωπούσε και αυτός και το κόμμα του, δεν εμφανίστηκε ως σωτήρας του κόσμου. Πράγματα που δημιουργούν δηλαδή το περιβάλλον και τη δικαιολογία για μια αυστηρή κρίση πέρα από όσα στενά ορίζει ο νόμος, γιατί πρόδωσαν τον ρόλο τους και χρησιμοποίησαν την εξουσία τους για βρομιές και αθλιότητες. Παρ’ όλα αυτά, ο μικρός και επιπόλαιος φοιτητής καταδικάστηκε σε 18 μήνες φυλάκιση χωρίς αναστολή και σίγουρα χωρίς δόσεις και χωρίς λεία.

Χωρίς αναστολή καταδικάστηκε και η Ηριάννα, της οποίας μερικό και αμφίβολο δείγμα αποτυπώματος DNA βρέθηκε σε γεμιστήρα όπλου και αντιμετώπισε την κατηγορία της τρομοκρατίας με βασικό επιχείρημα ότι ο σύντροφός της ήταν μέλος τρομοκρατικής οργάνωσης. Τελικώς ο σύντροφός της αθωώθηκε, άρα δεν ήταν τρομοκράτης, και η ίδια κατάφερε να ακολουθήσει ακαδημαϊκή πορεία, δείχνοντας ταυτόχρονα πού πραγματικά έχει ταχθεί, αλλά έμεινε στη φυλακή σαν τρομοκράτισσα. Μεγάλο τμήμα της κοινωνίας στάθηκε δίπλα της, ανάμεσά τους και πνευματικοί άνθρωποι, όμως δεν υπήρξαν αναστολή, δόσεις και επιείκεια. Η Ηριάννα φυλακίστηκε έως ότου εκδικαστεί η υπόθεσή της σε δεύτερο βαθμό.

Δεν υπάρχουν δύο μορφές Δικαιοσύνης· υπάρχει μία, η οποία ανακαλύπτει δύναμη ή αδυναμία ανάλογα με το ποιον έχει απέναντι. Μορφάζει στη θέα του πορτοφολά, αλλά χάνει τη ρώμη της όταν βρίσκεται μπροστά σε ένα ακριβό κουστούμι, ακόμη και αν κοσμεί το εδώλιο.

Αυτά κάνει η Δικαιοσύνη και ας μην επαναλάβουμε πόσο εύκολα σκίζονται τα δίχτυα της από τα μεγάλα ψάρια ενώ ψυχορραγούν οι μαρίδες και οι κοκοβιοί. Πάμε όμως τώρα στο άλλο κομμάτι της εξουσίας, που δεν έχει αρμοδιότητα να δικάζει αλλά μπορεί να αθωώνει και αθωώνει. Την πολιτική. Οσα χρόνια ο Τάσος Μαντέλης είναι υπόδικος, κανένας πολιτικός του πάτρωνας δεν είπε δυο λέξεις, ανάμεσα στις οποίες έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μία συγγνώμη. Ο Μαντέλης υπέδειξε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη ως πραγματικό εισπράκτορα της μίζας του, αλλά κανένας λιγότερο ή περισσότερο ΠΑΣΟΚ, παλιός ή καμουφλαρισμένος στη χλωρίδα της Φώφης, δεν σχολίασε. Ο Κώστας Σημίτης των χιλίων και ενός εκσυγχρονισμών δεν ψιθύρισε μία πρόταση για τις εκατοντάδες χιλιάδες μίζες, ούτε καν τώρα με την καταδίκη Μαντέλη.

Η εγκληματικότητα δεν είναι εγκληματικότητα όταν έχει οποιαδήποτε μορφή επιχειρηματικότητας – ακόμη και εγκληματικής. Το νταραβέρι με το δημόσιο χρήμα είναι σαν το τίμιο ξύλο των εγκλημάτων που τα εξαγνίζει όλα. Ο Μαντέλης δεν είναι εγκληματίας ακόμη κι αν είναι καταδικασμένος τελεσίδικα, ο Λιακουνάκος θα συνεχίσει να τριγυρνά στα σαλόνια και τη Μύκονο και όχι στο στενό προαύλιο της φυλακής και ο κουμπάρος του Κυριάκου Μητσοτάκη που καταδικάστηκε για οικονομικά εγκλήματα θα παραμείνει ένας άριστος της επιχειρηματικότητας, ο οποίος θα σχολιάζεται για τις ατυχίες που είχε και την αποκοτιά που επέδειξε.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν θα μιλήσει ποτέ για την εγκληματικότητα που επεκτείνεται ως τα νησιά Κέιμαν. Η δυσανεξία του εξαντλείται στα Εξάρχεια και η επιμονή για την πάταξη του εγκλήματος ακολουθεί τις περιοχές όπου κυκλοφορεί ο Ρουβίκωνας. Ο κουμπάρος του καταδικάζεται για βαριά εγκλήματα, έχει φεσώσει τις τράπεζες και τη Θεσσαλία ολόκληρη, αλλά ο Κυριάκος δεν εντοπίζει καμία δυσλειτουργία στη σχέση μαζί του. Οπως δεν εντοπίζει και στις δραστηριότητες του πιο κοντινού του περιβάλλοντος.

Πριν από μερικές μέρες κάποιος ανώνυμος στο twitter, προσπαθώντας να υπερασπιστεί τη Μαρέβα Μητσοτάκη και να επικρίνει την Μπέττυ Μπαζιάνα επειδή άγγιξε τον γαλαζοαίματο πρίγκιπα Κάρολο λες και ήταν φρεσκοβαμμένος, έγραψε «Χίλιες φορές προτιμότερη η κατοχή οφσόρ και η γνώση λογιστικών τεχνικών φορολογικής βελτιστοποίησης παρά η άτσαλη κινησιολογία χωριατοπούλας σε βουκολικό σκηνικό!».

Ως εκ τούτου, πρόκειται για παρεξήγηση. Οι άνθρωποι βελτιστοποιούν. Εγκλήματα κάνουν οι άλλοι.