Του Βασίλη Πάικου
Ο Μαρινάκης διαμορφώνει την ατζέντα. Συνηθέστερα με τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων ιδιοκτησίας ή επιρροής του. Αλλά και με τις όλες πρωτοβουλίες του. Κυριαρχεί έτσι στο πάνθεον της αντιπολίτευσης. Εκείνος δίνει τη γραμμή, εκείνος και τον τόνο. Οι άλλοι απλώς τρέχουν πίσω του…
Είναι από καιρό που κάποιοι έχουν μιλήσει για τον καθ’ ημάς μπερλουσκονισμό. Στο όνομα του μεγαλοεκδότη- μεγαλοεφοπλιστή. Τον νέου τύπου μπερλουσκονισμό. Κι όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερο δικαιώνονται. Καθώς βλέπουμε τα κεντρικά θέματα των εντύπων επιρροής Μαρινάκηνα μετατρέπονται σε επιλογές κοινοβουλευτικού αλλά και ευρύτερα πολιτικού ελέγχου εκ μέρους της αξιωματικής αντιπολίτευσης ή μεμονωμένων στελεχών της. Καθώς παρακολουθούμε την πλήρη αποσιώπηση (μέχρι εξαφανίσεως), εκ μέρους της και εκ μέρους του συνόλου των φιλικών της μέσων, ειδήσεων «ενοχλητικών» για τον περί ου ο λόγος επιχειρηματία. Και καθώς παρατηρούμε την ευμενή αποδοχή έως και τη συνηγορία των κάθε λογής κινήσεών του. Ακόμη και των αυτόχρημα διαβλητών και των καταφανέστατα επιλήψιμων.
Στην τελευταία αυτή κατηγορία εντάσσεται ο μεσονύκτιος πολιτικός τσαμπουκάς, κατά του υπουργού – κυβερνητικού εκπροσώπου εκ μέρους του επιχειρηματία. Όπου βέβαια ο όντως «προπετής», και σίγουρα ατυχής έως και ανοίκειος χαρακτηρισμός ο περιλαμβανόμενος σε ανεπίσημη κυβερνητική ανακοίνωση (non paper), ουδόλως δικαιολογεί την πρωτοβουλία. Στο κάτω-κάτω, αν σκοπός του επιχειρηματία ήταν να προχωρήσει, ως θιγόμενος, σε μηνύσεις, δεν υπήρχε λόγος ούτε ανάγκη να απαιτήσει από τον υπουργό «διευθύνσεις και ονόματα». Ουδείς λόγος και καμιά ανάγκη. Ας προχωρούσαν σε μηνύσεις οι δικηγόροι του και η Δικαιοσύνη θα εύρισκε την άκρη.
Αλλά, βέβαια, δεν επρόκειτο περί αυτού. Η επίδειξη τσαμπουκά ήταν ο σκοπός. Ο τσαμπουκάς του ολιγάρχη. Το «ξέρετε ποιος είμαι εγώ» και το «πώς τολμάτε σε μένα». Γιατί, βλέπετε, έτσι συνήθισαν, έτσι έμαθαν. Και δυσκολεύονται ή αρνούνται να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι «αλλιώς τα ήξεραν κι αλλιώς τα βρήκαν»…
Νέα τζάκια «νταβατζήδων»
Όταν ο Κώστας Καραμανλής μιλούσε για τους «νταβατζήδες» του δημόσιου βίου, κάτι τέτοιο εννοούσε. Το ίδιο και ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης όταν εισήγαγε στον δημόσιο λόγο τον όρο «διαπλοκή». Έστω κι αν τότε άλλων ολιγαρχών τα πορτρέτα κοσμούσαν το σχετικό λήμμα της πολιτικής εγκυκλοπαίδειας της χώρας. Εκείνοι, βλέπετε, οι ολιγάρχες «οπισθοχώρησαν» τελευταία. Για να ακριβολογούμε, έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια. Και όσοι απ’ αυτούς στέκουν ακόμη στα πόδια τους ως επιχειρηματίες έχουν πάψει πλέον να ασκούν σοβαρή επιρροή στον δημόσιο βίο της χώρας. Όμως τα «νέα τζάκια», αυτά που αναδύθηκαν στη θέση τους, εμφανίζονται σήμερα το ίδιο, αν όχι περισσότερο, επιθετικά. Προπάντων το συγκεκριμένο «νέο τζάκι». Το οποίο, προφανώς, τίποτα δεν διδάχθηκε από την τύχη των «προκατόχων». Μια και δεν λέει να καταλάβει ότι άλλαξαν οι εποχές. Και ότι ετούτη η κυβέρνηση, απλώς, «δεν μασάει»…
Ασφαλώς ξαφνιάστηκε ο μιντιάρχης με το γεγονός ότι βρέθηκε εισαγγελέας που τόλμησε να του ασκήσει προσωπικά ποινική δίωξη για το Noor1. Κι ακόμη περισσότερο όταν του απαγορεύτηκε η έξοδος από τη χώρα. Ασχέτως αν στη συνέχεια ήρθη η απαγόρευση. Ναι, σίγουρα ξαφνιάστηκε. Πώς είναι δυνατόν; Δίωξη και απαγόρευση εξόδου σ’ εκείνον; Από πού κι ώς πού; Αυτό το «ξέρετε ποιος είμαι εγώ», το σύνηθες νταηλίκι του μέσου ελληναρά σε κάθε καυγά, ακόμη κι όταν τον σταματάει ο τροχονόμος για παραβίαση του ΚΟΚ. Αυτό λοιπόν είναι που αποτελεί βαθιά πεποίθηση αλλά και τρόπο σκέψης και μέθοδο λειτουργίας και δράσης των ισχυρών του πλούτου και της εξουσίας. Της παραεξουσίας έστω. Αυτή η λογική οδήγησε και στο νυχτερινό τηλεφώνημα στον υπουργό. Η ίδια, στον υπερθετικό βαθμό, «συνέγραψε» και τις υβριστικές κατά του πρωθυπουργού ανακοινώσεις που ακολούθησαν. Τις ύβρεις τις επενδεδυμένες με προωθημένα πολιτικές αναφορές. Σύμφωνα με τη λογική των οποίων, ο Τσίπρας μετατρέπει την Ελλάδα σε Κολομβία και σε Βενεζουέλα. Σας θυμίζουν κάτι όλ’ αυτά; Ναι, σωστά σας θυμίζουν. Είναι εκεί ακριβώς που διαφαίνεται ο πραγματικός ρόλος που επιδιώκει να διαδραματίσει ο ολιγάρχης. Ο πολιτικός ρόλος. Εκείνος του πραγματικού ηγέτη της αντιπολίτευσης. Της αξιωματικής τοιαύτης κατά κύριο λόγο. Και έχει βέβαια κάθε λόγο να θεωρεί πως το δικαιούται. Μια και η Ν.Δ. δείχνει να του έχει παραδώσει τα κλειδιά. Περιοριζόμενη σε ρόλο «γραφείου Τύπου» των συμφερόντων του.
Έτσι ώστε δεν είναι λίγοι όσοι αποτολμούν την πρόβλεψη πως ίσως δεν είναι μακριά η μέρα που ο «νέου τύπου» μπερλουσκονισμός θα μετατραπεί σε «κλασικού τύπου». Με τον ίδιο τον μεγαλοεφοπλιστή – μεγαλοεκδότη να διεκδικεί ρόλο Μπερλουσκόνι με τα όλα του…