Άρθρο του Θύμιου Λυμπερόπουλου
Είμαι από κείνους που πιστεύουν, ότι η χώρα μας μπορεί να παράγει εθνικό πλούτο, ικανό να συντηρεί αξιοπρεπώς τους πολίτες της. Αρκεί ο καταμερισμός του να γίνεται με δικαιοσύνη και σεβασμό προς τον άνθρωπο. Την τελευταία οκταετία, η Ελλάδα βρίσκεται στη δίνη των μνημονίων και της οικονομικής επιτήρησης από τους δανειστές της. Υψηλή και άδικη φορολογία, μειώσεις μισθών και συντάξεων, απώλεια αγοραστικής δύναμης, εκατομμύρια άνεργοι, συνθέτουν το μωσαϊκό της φτωχοποίησης και της δυστυχίας του ελληνικού λαού. Με τη μέθοδο της οικονομικής ασφυξίας παρέλυσε η ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας. Χιλιάδες μικρομεσαίες επιχειρήσεις έβαλαν λουκέτο και όσες άντεξαν απασχολούν πλέον λιγότερο προσωπικό. Περισσότεροι από τους μισούς Έλληνες ζουν σήμερα κάτω από το όριο της φτώχειας.
Η εύλογη ερώτηση για το τι λάθος έκανε ο ελληνικός λαός για να τιμωρείται έτσι σκληρά δεν είναι δύσκολο να απαντηθεί. Αρκεί να ρίξει κανείς μία ματιά στην σύγχρονη πολιτική ιστορία και θα αναγνωρίσει αμέσως τους πατέρες των μνημονίων. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Τα πάντα ήταν σχεδιασμένα. Μέχρι και την τελευταία λεπτομέρεια. Η βίαιη ανακατανομή πλούτου έγινε με συνοπτικές διαδικασίες και με την χρήση οικονομικών εργαλείων που χρησιμοποιήθηκαν και σε άλλες χώρες στο παρελθόν. Με επικοινωνιακά τρυκ – όπως το «όλοι μαζί τα φάγαμε» – φόρτωσαν στους πολίτες τη ρετσινιά της συνενοχής και ξεπέρασαν κάθε όριο ηθικής.
Ας μην μιλήσουμε για πατριωτισμό, γιατί αυτό προϋποθέτει αξίες που όχι μόνο δεν τις έχουν αλλά δεν τις γνωρίζουν καν. Μας έκαναν να πιστεύουμε, ότι όλοι μαζί θα διαβούμε τον Γολγοθά της χρεωκοπίας, μόνο που οι φτωχοί ανέλαβαν τον δύσκολο ρόλο να κουβαλήσουν τον σταυρό, και οι πλούσιοι το ρόλο του χειροκροτητή και της ενθάρρυνσης. Μόνο οι εργαζόμενοι έπρεπε να δείξουμε δύναμη και κουράγιο μέχρι το τέλος. Την σταύρωση, δηλαδή.
Όλοι αυτοί που μας ενθάρρυναν να πληρώσουμε τους φόρους μας, όλοι αυτοί που συμφωνούσαν ότι οι πολιτικές λιτότητας ήταν μονόδρομος για να ανακάμψει η ελληνική οικονομία, όλοι αυτοί που έκαναν τα μνημόνια … ευαγγέλια, είναι αυτοί που μετέφεραν τα χρήματά τους στο εξωτερικό και έσφιξαν ακόμη περισσότερο τη θηλιά στο λαιμό των Ελλήνων. Αυτοί λοιπόν εκ του ασφαλούς, έχουν άποψη για το χθες, το σήμερα και το αύριο της χώρας. Μας κουνούν το δάχτυλο και μας επιπλήττουν γιατί δεν ανεβαίνουμε πιο γρήγορα τον Γολγοθά μας. Αυτοί, που αν είχαν ηθική και ίχνος πατριωτισμού θα έπρεπε να ήταν μπροστάρηδες στην σωτηρία της χώρας. Αυτοί θα έπρεπε να ήταν πρωταγωνιστές σε επενδύσεις εδώ στην πατρίδα μας.
Ο ρόλος της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ στην διευκόλυνση της εξαγωγής χρήματος ήταν καταλυτικός. Οι πολιτικές που εφάρμοσαν, προστάτευσαν αυτή την διαδικασία με αποτέλεσμα να πολλαπλασιαστεί η φτώχεια και η ανεργία. Το τραγικό είναι ότι όσο ασκούσαν αυτές τις πολιτικές, παραμύθιαζαν τον ελληνικό λαό ότι οι θυσίες τους δεν πρόκειται να πάνε χαμένες και ότι πολύ σύντομα θα μπούμε σε τροχιά ανάπτυξης με την προσέλκυση νέων επενδύσεων. Προφανώς εννοούσαν επενδύσεις τύπου Uber.
Από αυτές που χρησιμοποιούν στρατιές ανέργων για να κουβαλήσουν ως χαμάληδες και τα τελευταία σπόρια του εθνικού πλούτου στις παγκόσμιες πολυεθνικές αποθήκες του χρήματος. Αυτές είναι οι επενδύσεις που προάγει ο άκρατος νεοφιλελευθερισμός. Αυτές στηρίζουν ακόμη και σήμερα η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και οι λοιπές δυνάμεις που συμφιλιώθηκαν με την ιδέα της παγκοσμιοποίησης και συμπορεύονται με τις κατευθυντήριες γραμμές της. Δεν είναι τυχαίο ότι οποιαδήποτε πολιτική της σημερινής κυβέρνησης στοχεύει στην δικαιοσύνη στην οικονομία και στην δικαίωση της εργασίας, αναφέρεται και λοιδορείται από την αντιπολίτευση ως πράξη λαϊκισμού και εξυπηρέτησης συντεχνιακών συμφερόντων. Γι αυτούς, ότι δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των πολυεθνικών είναι οπισθοδρόμηση. Όταν πρέπει να πληρώνουν όλοι τους φόρους που τους αναλογούν, λέγεται φραγμός και παρεμπόδιση καινοτομιών.
Και προσπαθούν να πείσουν και τον κόσμο ότι αυτό που πρεσβεύουν είναι εκσυγχρονισμός. Όμως η Ελληνική κοινωνία έχει χορτάσει από σανό. Διδάχθηκε από τα παραμύθια που της σέρβιραν χρόνια τώρα και ξέρει από πού και από ποιόν πρέπει να φυλαχθεί. Έχει κατανοήσει πλέον ότι η Νέα Δημοκρατία που ήξερε δεν υπάρχει πια. Ότι απέμεινε, είναι ένα σύνολο από πολιτικές καρικατούρες που χρησιμοποιούν τον τίτλο του κόμματος για να διατηρήσουν ή να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους.
Είναι σημαντικό να κατανοήσει και ο τελευταίος Έλληνας πολίτης, τι εκπροσωπεί κάθε κομματικός οργανισμός που ζητάει την ψήφο του. Και δεν αρκεί μόνο η άρνηση να συμπορευτούμε με όσους δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα στην πατρίδα. Χρειάζεται αντίδραση. Μαζική και διαρκή. Από κάθε επαγγελματική ομάδα που έχει πληγεί, από κάθε εργαζόμενο που έχασε τη δουλειά του, από κάθε συνταξιούχο που του στέρησαν μεγάλο μέρος των κόπων του, από κάθε αυτοαπασχολούμενο που δεν ξέρει αν αύριο θα υπάρχει.
Το δικό μας καθημερινό μαρτύριο, είναι καθρέφτης των πολιτικών τους. Και της Νέας Δημοκρατίας. Και του ΠΑΣΟΚ.
Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη κι αν αυτό που ζούμε μας αρέσει, τότε οφείλουμε να ευχαριστήσουμε όσους ετοίμασαν τα μνημόνια και τη φτώχεια μας.
Αν όμως δεν μας αρέσει, ας τους τιμωρήσουμε με τον μόνο τρόπο που διαθέτουμε. Να τους γυρίσουμε την πλάτη. Και σ’ αυτούς και σε όσους μεγαλοεπιχειρηματίες τους βοήθησαν και τους στήριξαν, να μας φτωχύνουν.
ΥΓ : Κι ένα μήνυμα προς τον Κώστα Καραμανλή του Αχιλλέα.
Κώστα,
Γιαλαντζί Καραμανλικός είναι αυτός που απαξιώνει το αξιακό σύστημα που δημιούργησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και συντήρησε αυτούσιο ο Κώστας Καραμανλής. Η σημερινή ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας όχι μόνο το απαξίωσε, αλλά το χάρισε σε άλλους πολιτικούς χώρους.
Εγώ δεν λέω Κώστα, «να φάει το κεφάλι του’» ο όποιος πολιτικός αρχηγός. Εύχομαι και πιέζω να υιοθετήσουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις το αξιακό σύστημα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Αυτό που δίνει δύναμη στο λαό και απαγορεύει στον κάθε νταβατζή να κάνει κουμάντο στη χώρα μας.