ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ κρίσιμες εξελίξεις στη Συρία όπως και η δραματική κλιμάκωση των επιμέρους αντιπαραθέσεων προκαλούν εντονότατη ανησυχία σε ό,τι αφορά την έστω προβληματική «διατήρηση» της περιφερειακής σταθερότητας, ενώ εγκυμονούν κίνδυνοι που ενδέχεται να προκαλέσουν αλυσιδωτές αντιδράσεις με παγκόσμιες προεκτάσεις. Δεν είναι καθόλου μακριά η περίπτωση ανεξέλεγκτων και επώδυνων καταστάσεων, αφού στη γωνιά της ανατολικής Μεσογείου συγκεντρώνονται λίαν υπολογίσιμες στρατιωτικές διακλαδικές δυνάμεις από τα πιο ισχυρά κράτη του πλανήτη, που είναι παράλληλα πυρηνικές δυνάμεις με πανίσχυρα και εκσυγχρονισμένα πυρηνικά οπλοστάσια 4ης γενιάς. Τα τραγικά γεγονότα στην Ντούμα της ανατολικής Γκουντ/Δαμασκού, όπου για μία ακόμα φορά είχαμε ρίψη νευροπαραλυτικών παραγόντων κατά παράβαση γνωστών Συνθηκών του 1993 (ως και πρότερων) που διέπουν τον χημικό αφοπλισμό (πιθανότατα από το καθεστώς Ασαντ), έχουν τις τελευταίες ημέρες οδηγήσει σε ένα προς στιγμή παραμερισμό από την επικαιρότητα των γνωστών ενδοσυριακών ζητημάτων (επιχειρήσεις του καθεστώτος της Δαμασκού, κουρδικό, η κατάσταση αναφορικά με τις βάσεις των ΗΠΑ ανατολικά του Ευφράτη, Μάνμπιτς κ.ά.), ενώ το ενδιαφέρον έχει στραφεί στο ενδεχόμενο σύγκρουσης της Δύσης με τη Μόσχα, η οποία στη Συρία παραμένει εκ των βασικών «παικτών», καθώς το καθεστώς Ασαντ στη Δαμασκό επιβίωσε χάρη στην από του φθινόπωρου του 2015 πολύπλευρη ρωσική και ιρανική στρατιωτική και οικονομική βοήθεια.
Η ΤΟΥΡΚΙΑ εμπλέκεται σε ολόκληρη την περιοχή της ευρύτερης Μέσης Ανατολής, καθώς έχει πραγματοποιήσει διαδοχικές επιχειρήσεις εισβολής στο Ιράκ και στη Συρία («Ασπίδα του Ευφράτη» – επιχείρηση «κλαδί ελιάς» στην Αφρίν – παρουσία στρατοχωροφυλάκων σε μεθοριακά σημεία στην επαρχία Ιντλίμπ), ενώ μέσω μιας Ερντογανοκεντρικής πολιτικής επιδιώκει να διαδραματίσει μιας μορφής «παγκόσμιο ρόλο» μέσω της διατήρησης -έστω και προβληματικών- σχέσεων με δυτικές χώρες, ενώ την ίδια στιγμή (και παρά την εχθρότητά της προς τον Ασαντ) έχει προωθήσει ιδιαίτερα στενές και πολυδιάστατα συνεργασιακές σχέσεις στα πλαίσια της συμφωνίας της Αστάνα με τη Μόσχα του Βλαντιμίρ Πούτιν, όπως και με τους εμπρηστικούς θρησκευτικούς ηγέτες της Τεχεράνης, οι οποίοι «φλερτάρουν» με την αναβαθμισμένη πυρηνική τεχνολογία και εντονότατα υποστηρίζουν την επέκταση του σιιτικού τόξου από την πρωτεύουσα του Ιράν μέσω νοτίου Ιράκ και Ασαντικής Συρίας έως τις ακτές της Μεσογείου (λόγω της ισχυρής παρουσίας της σιιτικής οργάνωσης Χεζμπολάχ στον Λίβανο). Σημειώνεται ότι η Ρωσία και το Ιράν αποτελούν για τις δυτικές και τις αραβικές χώρες τους βασικούς εχθρούς, ενώ η Τεχεράνη θεωρείται ως ο υπ’ αριθμόν ένα απειλητικός παράγοντας για το Ισραήλ και τη Σαουδική Αραβία, με την αντιπαράθεση με το Τελ Αβίβ να είναι πολύ επικίνδυνη, αφού οι μεν Ιρανοί έχουν μια άκρως επεκτατική ατζέντα αντικειμενικών στόχων στη Συρία με αντι-ισραηλινή βάση, ενώ οι Ισραηλινοί πολλές φορές ενήργησαν προληπτικά βομβαρδίζοντας στρατηγικές ιρανικές βάσεις της Επαναστατικής Φρουράς σε Συρία και Λίβανο.
ΣΥΝΕΠΩΣ, η Τουρκία λογικά θα κληθεί μέσα στο προσεχές διάστημα να πάρει θέση, αφού η Δύση και οι ηγεσίες των συντηρητικών αραβικών κρατών διαφωνούν με τα σχέδια Πούτιν-Ρουχανί στη Μεσοποταμία, όποτε η θέση της Αγκυρας θα πρέπει να ξεκαθαριστεί, γιατί δεν ταυτίζονται σε τίποτα τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ με εκείνα της ανακάμπτουσας μετά από σχεδόν τρεις δεκαετίες Ρωσίας. Η προσεχής Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ στις Βρυξέλλες που θα καθορίσει το μέλλον της Συμμαχίας σε διάφορα σημεία του πλανήτη όπως και τις σχέσεις με τη Μόσχα, η όποια κλιμάκωση των αντιπαραθέσεων στη Μεσοποταμία και ειδικά στη Συρία, το ενδεχόμενο αμερικανικής ή ισραηλινής προληπτικής επίθεσης στις πυρηνικές εγκαταστάσεις του Ιράν, αλλά και οι εσωτερικές εξελίξεις στη χώρα (προσεχείς εκλογικές διαδικασίες για προεδρικές και βουλευτικές εκλογές, που πιθανό να διεξαχθούν νωρίτερα), είναι οι βασικές τάσεις που θα καθορίσουν πολλά σχετικά με το μέλλον της χώρας και αναμφίβολα μέσα στην προσεχή διετία θα έχουν επιπτώσεις στην ευρωατλαντική-ευρασιατική-μεσανατολική και μεσογειακή ασφάλεια. Ο δρόμος για τον εκρηκτικού ταπεραμέντου Ερντογάν έχει πολλά εμπόδια και πολύπλευρες δυσχέρειες, ενώ δεν μπορεί να αποκλειστεί από δικής του πλευράς η όποια εκμετάλλευση ευκαιριών όπως και διεύρυνση των προκλήσεων προς όλες τις κατευθύνσεις, με σκοπό μελλοντικές μοιρασιές και διατήρησης κάποιου ευκαιριακού «ηγεμονικού» προφίλ. Πάντως η Αγκυρα εισέρχεται σε μια πολύ δύσκολη φάση των εξωτερικών της σχέσεων, με άγνωστο το τελικό αποτέλεσμα.
Πηγή: real.gr