Μήπως τελικά δεν τρέχει τίποτα; Μήπως η αναλγησία και η εξοικείωση με την παρανομία και τον τσαμπουκά είναι πια ενσωματωμένη στην κοινωνία μας; Το χειρότερο : Ενδέχεται να θεωρούνται απο αρκετούς και προτερήματα. Διαβάζει κανείς όλους αυτούς του παράξενους τύπους που κινούνται μεταξύ του «έλα μωρέ τι έγινε, σας έπιασε ο πόνος με τον Σαββίδη» και του «αυτά υπήρχαν και πριν απλώς ο Σαββίδης τα βρήκε» και απορεί. Σαφώς υπήρχαν. Λοιπόν; Νομιμοποιούνται προς επανάληψη λόγω πρότερης ύπαρξης; Παράξενη λογική.
Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για διάδοση και χρήση της έχουσας πραγματικά στοιχεία επιχειρηματολογίας : «Αφού δεν τιμωρήθηκε ο αρχινονός του επαγγελματικού ποδοσφαίρου (με άτυπο αλλά ουσιαστικό επιτελείο που εκφραζόταν απο τη λογική «ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πά΄ να γαμηθούνε»), δεν τιμωρήθηκαν οι κατασκευαστές της «παράγκας» αλλά μόνο εκτελεστικά τσιράκια τους, γιατί να την πληρώσει ο Σαββιδης και ο ΠΑΟΚ»;
Σημείωση : τελικά διώκεται ο διάδοχός του στην ηγεσία της ΠΑΕ, για άλλη υπόθεση βέβαια (κατοχή, διακίνηση, χρηματοδότηση ναρκωτικών ουσιών) αλλά έχει ενδιαφέρον πως διαπλέκονται οι ασχολίες ισχυρών με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο. Εκτός απο αγνός οπαδός ο ιδιοκτήτης αναλαμβάνοντας την ομάδα (εταιρεία, αφού πρόκειται περι Α.Ε.) έχει αυτομάτως «ασπίδα» και τον κόσμο της ομάδας.
Μια άλλη εκδοχή που έχει να κάνει με τα χαρακτηριστικά Σαββίδη, είναι αυτή που είπε με απλά λόγια (12 Μαρτίου 2018) το πρώην ηγετικό στέλεχος της ΝΔ και περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας Παν. Ψωμιάδης : «Τον Πόντιο αφού δεν τον σέβεστε, θα τον φοβάστε».
Η πιό αθώα εκδοχή της επιχειρηματολογίας του «και τι έγινε» είναι αυτή που μας βάζει να αναρωτηθούμε «έχουμε να κερδίσουμε κάτι απο την τιμωρία Σαββίδη αν αυτός φύγει απο το ποδόσφαιρο; ΄Οχι. Μάλλον θα χάσουμε».
Ναι; Τι ακριβώς θα χάσουμε; Οι ιδιοκτησιακές αντιλήψεις που αναπαράγουν και καλλιεργούν το πάθος τοπικών κοινωνιών για εκδίκηση και ρεβάνς, δεν βελτιώνει ούτε προσφέρει στο ποδόισφαιρο και την κοινωνία. Το μοντέλο του αφεντικού-κουμανταδόρου που τα θεωρεί όλα δικά του «στη γειτονιά», δεν λείπει απο την Ελλάδα. Βέβαια ο ιδιοκτήτης μπορεί «να ξανοίχτηκε» λίγο παραπάνω (εξαρτάται απο την αίσθηση και το βαθμό χιούμορ που διαθέτει) αν πήρε στα σοβαρά αστεϊσμό του πρωθυπουργού (9 Σεπτεμβρίου 2017) με αφορμή τα έργα του μετρό στη Θεσσαλονίκη «…και τώρα μένει να πάρει ο ΠΑΟΚ το πρωτάθλημα».
Αλλά και τίποτα απο αυτά μη συμβαίνει, το στυλ Σαββίδη ήταν αυτό του μεγαλομέτοχου-επενδυτή που διατηρεί ιδιοκτησιακή σχέση με τον χώρο στον οποίο κινείται : Γήπεδο Τούμπας, ΠΑΟΚ, κόσμος, Θεσσαλονίκη, πρωτάθλημα. Κάνει άλλωστε μεγάλες μπίζνες στη χώρα μας, ενώ κατά δήλωση του έχει εργαστεί (αυτοβούλως ή όχι) ως «λαγός» προκειμένου να ανέβουν «τα χτυπήματα» για τις τηλεοπτικές άδειες. Να μην θεωρεί αυτονόητο και το κατιτίς του;
Μα γιατί σοκάρει ο Σαββίδης;
Η αλήθεια είναι ότι σοκάρει για το πιστόλι. Δεν ήταν λίγο. Πολλοί πρόεδροι και ιδιοκτήτες «μπουκάρουν» με ή χωρίς μπράβους (συνήθως με) στους αγωνιστικούς χώρους για να διαμαρτυρηθούν ή να εκφοβίσουν, ή όλα μαζί. Αλλά με το πιστόλι στη ζώνη και να το δείχνουν; Ο Σαββίδης «το τερμάτισε».
Θα πει κανείς, καλά οι άλλοι που μπουκάρουν μπορεί να φοράνε κι αυτοί όπλο στη ζώνη ή στη μασχάλη ή αλλού και να μη φαίνεται. Σωστά. Αλλά είναι υπόθεση. Εδώ υπήρξε επίδειξη. Μπορεί μάλιστα να ισχυριστεί κανείς και ενδεχόμενο σχεδιασμό (άρα και δόλο) του τύπου «βγάζω το μπουφάν για να δείξω το όπλο, να φοβηθούν, να κωλώσουν». Οπότε πάμε πίσω στη λογική Ψωμιάδη : δεν τον σέβεστε αλλά θα τον φοβάστε.
Ποιοί όμως να φοβηθούν; Όσοι πρέπει. Γι΄αυτό σοκάρει.
Ισχύει σε σημαντικό βαθμό ότι η ελληνική κοινωνία είναι ανεκτική στον οπαδικό τσαμπουκά του εκάστοτε μεγαλομέτοχου, ανοχή που συνοψίζεται στη συχνά διατυπούμενη φράση «είπαμε ρε παιδί μου, εντάξει να κάνεις ένα πέσιμο, να ρίξεις δυο βρισιές, κάνα πλάκωμα, να τραμπουκίσεις τον άλλον («τον άλλονα») αλλά όχι κι έτσι!» Εάν λοιπόν δεν καταγραφόταν το «όχι κι έτσι» της Τούμπας, θα ήταν μια ακόμα «μπούκα» ιδιοκτήτη που θα καταδικαζόταν απ΄όλους εθιμικά και θα ξεχνιόταν μέχρι την άλλη Κυριακή. Αλλά με όπλο;
Έπρεπε να διακοπεί το πρωτάθλημα;
Όχι. ΄Επρεπε να αντιμετωπιστεί το περιστατικό με τους υπάρχοντες νόμους. Η δέσμευση των ΠΑΕ σε όρους που θέτει η πολιτεία είναι στον αέρα. Ήδη αναπτύσσεται επιχειρηματολογία ότι το θέμα μπουρδουκλώθηκε ώστε κανείς να μη βγάλει άκρη. Η πολιτεία μοιάζει να προχώρησε σε ένα μαξιμαλισμό με εργαλείο τη γενίκευση («όλοι φταίνε, πρέπει να το αντιμετωπίσουμε συνολικά») κάτι που πιθανότατα οδηγεί στην ανακύκλωση του προβλήματος. Έτσι, αφενός η πολιτεία αποφεύγει να αντιμετωπίσει το συμβάν (αναβάλλοντας τη σύγκρουση με τον κόσμο του ΠΑΟΚ και όσα αυτός σημαίνει εκλογικά) και αφετέρου προβάλλει προφίλ δικαιοσύνης αφού «όλοι τα ίδια κάνουν (ή περίπου, γιατί το όπλο χαλάει τη σούπα) γιατί να τιμωρηθεί μια ομάδα;».
Αν πραγματικά θέλει λύση στο πρόβλημα μπορεί να δρομολογήσει νέες διαδικασίες αλλά όχι στη διάρκεια του πρωταθλήματος. Ψηφισμένο νέο νομοθετικό πλαίσιο ώστε απο τον Αύγουστο που αρχίζει το πρωτάθλημα να ξέρουν όλοι τι θα (τους) συμβεί αν παρανομήσουν.
Θα αλλάξει κάτι;
Μπορεί. Όμως το ποδόσφαιρο ποτέ δεν θα γίνει θέατρο όπως λέει ο Ντέμης. Παντού το ποδόσφαιρο περιέχει τα στοιχεία και της εκτόνωσης, κάτι που δεν συμβαίνει με το θέατρο ή τον κινηματογράφο. Το ποδόσφαιρο περιέχει καταγωγές, βιώματα, κληρονομιές, πολιτισμούς, πατρίδες, κι αυτά γεννούν ένταση και πάθη. Μπορεί όμως να αποκτήσει σταδιακά (απο τη μια μέρα στην άλλη δεν γίνεται) μια κανονικότητα που υπάρχει σε άλλες χώρες. Αυτό προϋποθέτει ισονομία και ίδια αντιμετώπιση της ανομίας για όλους.
Ανεξαρτήτως πλήθους οπαδών που έχει κάθε ομάδα. Προϋποθέτει εξάρθρωση κάθε παράγκας και αφοπλισμό/παροπλισμό κάθε ιδιοκτήτη που στήνει βιομηχανία απόκτησης πρωταθλημάτων με πολυπλόκαμους μηχανισμούς και σκοπό να βγάζει κάθε χρόνο μερικά εκατομμύρια απο τη συμμετοχή στο champions league. Μπορούν να γίνουν αυτά; Αν δεν μπορούν, αν δεν γίνουν, τότε μπορούμε να εντάξουμε και το όπλο στην καθημερινότητα του ποδοσφαίρου. Και να μη μας πειράζει ούτε αυτό. Άλλωστε υπάρχουν και πηγάδια αχανή, χωρίς πάτο.