Στην Ελλάδα ανέκαθεν τα πραγματικά γεγονότα δεν αποκαλύπτονταν. Είναι γνωστό γιατί. Το «καθεστώς» κοτσαμπασισμού καθορίζει την συμπεριφορά τόσο των πολιτικών όσο και των επιχειρηματιών. Η αλήθεια απλώς περιττεύει.
Έχουμε και λέμε. Προ αμνηνομεύτων χρόνων, εντός μνημονίου, δηλαδή το 2010, ο Θόδωρος Πανταλάκης αναλαμβάνει την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα Αγροτική Τράπεζα (λέγε με Λάμπρου), η οποία εν τω μεταξύ είχε περάσει τη βάσανο της διοίκησης Μηλιάκου με ότι αυτό σήμαινε επί του πρακτέου. Ο κ. Πανταλάκης κληρονομεί τη μνημονιακή υποχρέωση να αποσυρθεί η τράπεζα από κάθε είδους συμμετοχή σε επιχειρήσεις χωρίς τραπεζικό ενδιαφέρον άρα και τη ΣΕΚΑΠ.
Η τουρκική εταιρεία για μεγάλο χρονικό διάστημα διατηρούσε στο μικροσκόπιο της την ΣΕΚΑΠΈτσι, ξεκινά η διαδικασία πώλησης. Στην Ξάνθη εργάζονται και αγωνιούν 274 εργαζόμενοι. Η Θράκη και τότε και σήμερα είναι δυστυχώς η πρωτεύουσα της ανεργίας στη χώρα. Πέραν τούτου και για λόγους που δεν αναφέρονται είναι και μία αρκούντως ευαίσθητη περιοχή. Όμως, στον ορίζοντα, επενδυτής γιοκ. Τα πράγματα σέρνονται. Οι τοπικοί βουλευτές περπατούν σε αναμμένα κάρβουνα. Η εκλογική πελατεία απαιτεί. Πέρα από την ομίχλη της Βιστωνίτιδας, εμφανίζεται ο γερο Σεφίκ Τουρκέρ, πατριάρχης της δυναστείας των Logistics και των οδικών μεταφορών. Όπου αγορά και φορτηγό της Τουρκέρ, από την Καμπούλ και την Τεχεράνη μέχρι το Λονδίνο και τη Στοκχόλμη.
Η τουρκική εταιρεία για μεγάλο χρονικό διάστημα διατηρούσε στο μικροσκόπιο της την ΣΕΚΑΠ. Πολλοί ήταν λόγοι. Η γεωγραφική θέση, η παραγωγική δυνατότητα αλλά (κυρίως) ο ιδιωτικός προβλήτας στο «άγνωστο» Πόρτο Λάγο. ( Όσοι το έχουν επισκεφθεί και πέρα από τους εξαιρετικούς «Λυκουρίνους» κατανοεί τι συνεπάγεται η τοποθεσία). Η κυβέρνηση Σαμαρά παρά τις πολύ πειστικές διαθέσεις της τουρκικής εταιρείας τελικά υποχωρεί στις πιέσεις των υπερσυντηρητικών – εθνικιστικών τάσεων της Νέας Δημοκρατίας (με άμεση εμπλοκή Μπαλτάκου) και ακυρώνει το όποιο deal.
Ο… βραχμάνος επενδυτής
Η ΣΕΚΑΠ, με υψηλά κόστη και χρεωμένη, αντιμετωπίζει τον εφιάλτη του λουκέτου. Τότε εμφανίζεται το πνεύμα του Βραχμάνου πέρα από τον Ινδό ποταμό. Ο γιος του Ινδού κροίσου Μπόμπυ Ντάλα εισέρχεται δυναμικά στο παιγνίδι, έχοντας εξασφαλισμένη χρηματοδότηση από διεθνείς τράπεζες (Chase Manhattan).
Η ΣΕΚΑΠ, σε πείσμα όλων, διατηρεί τα μερίδια της στην αγορά καπνού, εξάπτοντας το ενδιαφέρον των Αμερικανών Στην «Αγροτική» επικρατεί ζαλάδα υπό τύπον Νεφελώματος του Μαγγελάνου. Τουτέστιν, αντιλαμβάνονται οι πάντες πώς ο Ινδός εμφανίζεται ενδεχομένως για να ακυρωθεί ο Τούρκος. Αποτέλεσμα, το χάος. Ο Μπόμπυ Ντάλα αποχωρεί και ο Όμιλος του δεν επανεμφανίζεται ποτέ και σε κανένα επενδυτικό deal στην Ελλάδα. Δηλαδή, ή ΣΕΚΑΠ ή τίποτε, πράγμα περίεργο και αξιοπρόσεκτο.
Η ΣΕΚΑΠ, σε πείσμα όλων, διατηρεί τα μερίδια της στην αγορά καπνού, εξάπτοντας το ενδιαφέρον των Αμερικανών. Τότε εμφανίζεται κάποιος Λάτσεφ, εκ Βουλγαρίας, με γνωστό παρελθόν στη διακίνηση τσιγάρων, υπό την ομπρέλα της άλλοτε κραταιάς, έμπειρης και δικτυωμένης επί Ζίβκωφ «Bulgar Tabac». Λέγεται πώς ήταν και η τελευταία απόπειρα του Ινδού επιχειρηματία να αποκτήσει τη ΣΕΚΑΠ μέσω τρίτου. Γιατί τόσο ενδιαφέρον; Μα για τους ίδιους λόγους που έκαναν την «Τurker» να ενδιαφερθεί.
Νέο ναυάγιο εν όψει με την ενεργό συμμετοχή του πρώην υπουργού γεωργίας και τοπικού βουλευτή κ. Κοντού όστις διαχειρίζεται σημαντικό κομμάτι των μετοχών της ΣΕΚΑΠ μέσω ΣΕΚΕ (συνεταιρισμός εμπορίας καπνού).
Ο Σίμος και ο Ιβάν
Εδώ εισέρχεται στο παιγνίδι και ο άνθρωπος από την Εύβοια. Τι γυρεύει ο Σίμος τέτοιαν ώρα στις όχθες του Πόρτο Λάγγο; Είναι η πρώτη φορά που ακούγεται το όνομα του Ιβάν Σαββίδη. Ο Σίμος Κεδίκογλου κάνει την επαφή, αποσύρεται, τα ηνία αναλαμβάνει η «Αγροτική» και ο Αλέξανδρος Κοντός. Λίγο αργότερα ο Ιβάν ανακοινώνει την εμπλοκή του στον ΠΑΟΚ και το «Μακεδονία Παλλάς». Ο Ιβάν Σαββίδης συμφωνεί με το επιτελείο Σαμαρά, υπογράφει τη συμφωνία εξαγοράς της ΣΕΚΑΠ αλλά υπενθυμίζει στον πρωθυπουργό την υπόθεση με το «Καράβι από την Περσία».
Ο Σαμαράς για να πείσει τον κάθε ενδιαφερόμενο επενδυτή «κλείνει το μάτι» ότι το πρόστιμο δεν θα καταβληθεί τελικάΤο πλοίο πιάνει στη Χαλκίδα και με ρεσάλτο οι λιμενικοί το καταλαμβάνουν και κατάσχεται το πλοίο, παράνομο εμπόρευμα λαθραίων τσιγάρων, αλλά και μηχανήματα ιταλικής προέλευσης για τη ΣΕΚΑΠ και τον εκσυγχρονισμό της. Το πλήρωμα συλλαμβάνεται. Όλα αυτά συμβαίνουν πριν από το 2010, πριν δηλαδή από το μνημόνιο και επί διοίκησης στη ΣΕΚΑΠ του Παππά, του επονομαζόμενου και «τραυματιοφορέα» επιλογής του Μηλιάκου της Αγροτικής.
Η δικαιοσύνη κάνει τη δουλειά της, καταδικάζει, επιβάλει πρόστιμο, το οποίο με τις προσαυξήσεις φθάνει την ημέρα της ιδιωτικοποίησης της ΣΕΚΑΠ τα 36 εκατ. ευρώ. Ποσό ίσο αν όχι μεγαλύτερο από το τίμημα που απαιτήθηκε για την απόκτηση της εταιρείας. Ο Σαμαράς για να πείσει τον κάθε ενδιαφερόμενο επενδυτή «κλείνει το μάτι» ότι το πρόστιμο δεν θα καταβληθεί τελικά. Δέσμευση που μετά την εξαγορά δεν υλοποιείται. Ο Σαμαράς για δικούς του λόγους αποφεύγει να φέρει τροπολογία στη Βουλή για το επίμαχο ζήτημα.
Από τη Σουρωτή και το… καράβι από την Περσία, στις τηλεοπτικές άδειες
Τα χρόνια περνούν, ο Ιβάν Σαββίδης τοποθετείται στη Σουρωτή και στη συνέχεια το λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Ο επενδυτής, ωστόσο, και αγοραστής της ΣΕΚΑΠ, μένει με τον «τζερεμέ» στα χέρια. Δηλαδή, το πρόστιμο από το «καράβι από την Περσία».
Μεταξύ βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί καθεστώς κοντής μνήμης και στο περιβάλλον Σαμαρά συμπτώματα ολικής αφωνίας Όταν ο Ιβάν Σαββίδης ενεπλάκη στον διαγωνισμό για τις τηλεοπτικές άδειες, το καλοκαίρι του 2016, ο αντίπαλος του στα γήπεδα και στις τηλεοπτικές φιλοδοξίες, ο Βαγγέλης Μαρινάκης αλλά και οι υπόλοιποι, ήταν έτοιμοι να υποβάλλουν ενστάσεις κατά της υποψηφιότητας Σαββίδη λόγω ακριβώς αυτού του προστίμου που ο επενδυτής στη ΣΕΚΑΠ είχε κληρονομήσει από τις προηγούμενες διοικήσεις. Προφανώς, κάποιος θα έπρεπε να βγάλει το φίδι από την τρύπα. Δηλαδή, να ολοκληρώσει τη δουλειά του Σαμαρά, τηρώντας τη δέσμευση του πρώην πρωθυπουργού η οποία ποτέ δεν τηρήθηκε.
Συνήθως η διαγραφή προστίμων είναι μέσα στην πολιτική κουλτούρα της Δεξιάς. Έλα όμως που σε μνημονιακούς καιρούς, τη διαγραφή αναλαμβάνει να υλοποιήσει η Αριστερά. Ο Αλέξης Τσίπρας απλά κάνει αυτό που είχε δεσμευτεί να κάνει ο Αντώνης Σαμαράς. Φαίνεται, ωστόσο, πως μεταξύ βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας επικρατεί καθεστώς κοντής μνήμης και στο περιβάλλον Σαμαρά συμπτώματα ολικής αφωνίας. Στη δε Βουλή κλίμα γενικής σύγκρουσης για πράγματα αυτονόητα από τη στιγμή που όλα γυρίζουν γύρω από το δόγμα «Business as usual».