Συντάκτης: Διαλεκτή Αγγελή
Το νέο σύστημα μόνιμων διορισμών έχει βάλει «απέναντι» δύο ομάδες ενδιαφερομένων, τους εκπαιδευτικούς με προϋπηρεσία -αναπληρωτές επί χρόνια- και όσους θα διεκδικήσουν διορισμό βάσει των τυπικών προσόντων τους.
Μιλήσαμε μαζί τους και τους θέσαμε τρία ερωτήματα, για να δούμε πόσο πραγματικά «απέναντι» είναι:
α) Είναι αντίθετοι με το σχέδιο του υπουργείου Παιδείας και για ποιον λόγο;
β) Θεωρούν άδικα ή αβάσιμα τα επιχειρήματα της «άλλης» πλευράς;
γ) Πιστεύουν ότι η μοριοδότηση σεμιναρίων, μεταπτυχιακών ή ξένων γλωσσών κ.λπ. βάζει από το «παράθυρο» την αξιολόγηση αναγκάζοντας τους εκπαιδευτικούς σε ένα αέναο κυνήγι προσόντων;
Πηνελόπη Οικονόμου,
αναπληρώτρια δασκάλα, μέλος στο Δ.Σ. του Πανελλήνιου Συλλόγου Αναπληρωτών Δασκάλων
α) Διαφωνούμε γιατί η προϋπηρεσία μας δεν μας εξασφαλίζει μία σταθερή θέση στη δημόσια εκπαίδευση.
Περνώντας τα ακαδημαϊκά κριτήρια, απαξιώνεται εντελώς το βασικό μας πτυχίο και η προϋπηρεσία που έχουμε αποκτήσει τόσα χρόνια με κόπους και θυσίες.
Είμαι έξι χρόνια αναπληρώτρια, όμως με αυτό το νομοσχέδιο κινδυνεύω του χρόνου να βρεθώ εκτός του δημόσιου σχολείου. Με οδηγεί σε ένα συνεχόμενο κυνήγι προσόντων, επί της ουσίας ποτέ κανείς δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει τη θέση του. Συνεχώς ο ένας θα προσπαθεί να φάει τον άλλον. Δηλαδή οδηγούμαστε σε ανθρωποφαγία.
Το υπουργείο Παιδείας πάντα εξυπηρετεί το διαίρει και βασίλευε. Δημιουργεί διαφορετικούς κύκλους και προσπαθεί να μας διασπάσει, έτσι ώστε να καταφέρει να περάσει όσα θέλει.
Το ν/σ αυτό αποτελεί ταφόπλακα των αναπληρωτών. Πρέπει να μην κοιτάμε το δέντρο, αλλά να βλέπουμε το δάσος. Οτι δηλαδή όλο αυτό θα μας οδηγήσει όλους σιγά σιγά στο να φύγουμε από το δημόσιο σχολείο και ποτέ κανείς δεν θα μπορεί να ξέρει τη θέση του στους πίνακες αναπληρωτών. Επί της ουσίας, θέλει να δημιουργήσει αναπληρωτές χωρίς φωνή.
β) Στεκόμαστε δίπλα και στους αναπληρωτές μηδενικής προϋπηρεσίας. Αλλωστε, και εμείς έχουμε βρεθεί στη θέση τους στο παρελθόν και προσπαθούμε να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι και ένα άτομο μηδενικής προϋπηρεσίας, το οποίο θα δουλέψει φέτος, κανείς δεν θα του εξασφαλίσει ότι θα δουλέψει και του χρόνου.
Οταν δεν υπάρχει μία λογική σειρά αναπλήρωσης μόνιμων διορισμών, για να μπορέσει να προχωρήσει και παρακάτω στους μηδενικής προϋπηρεσίας, όλο αυτό δεν έχει κανένα νόημα. Το υπουργείο, εάν δεν ήθελε αναπληρωτές, τόσα χρόνια θα είχε προβεί σε μόνιμους διορισμούς.
Βάζοντας κάποιον μηδενικής προϋπηρεσίας να δουλέψει, δεν του εξασφαλίζεται τίποτα. Ισα ίσα, κι ο συνάδελφος της μηδενικής προϋπηρεσίας θα βρεθεί στη θέση που βρεθήκαμε κι εμείς, να εγκαταλείπουμε το σπίτι μας πέντε και δέκα χρόνια και εν τέλει το υπουργείο θα κρίνει ότι δεν είναι ικανός και θα υπάρχει κάποιος άλλος από κάτω ο οποίος θα είναι ικανότερος και όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος. Δεν τελειώνει ποτέ.
γ) Το ΥΠΠΕΘ μάς ζητάει μεταπτυχιακά και διδακτορικά χωρίς να μας παρέχει δωρεάν μεταπτυχιακά και διδακτορικά. Ενας μέσος αναπληρωτής, ένας μέσος Ελληνας πολίτης βασικά, δεν διαθέτει τα χρήματα για να καταφέρει να αποκτήσει όλα αυτά τα προσόντα που ζητάει το ΥΠΠΕΘ.
Μαρία Μαυροθανάση,
φιλόλογος και μέλος της Πρωτοβουλίας Εκπαιδευτικών Μηδενικής Προϋπηρεσίας
α) Εμείς διεκδικούμε -ακόμη και ένδικα αν χρειαστεί- ξεχωριστό ποσοστό στους διορισμούς που έχει προαναγγείλει το υπουργείο Παιδείας. Θεωρούμε ότι το νομοσχέδιο πριμοδοτεί αυτούς που έχουν προϋπηρεσία, προϋπηρεσία η οποία όμως δεν έχει αποκτηθεί νόμιμα, καθώς από το 2008 και ύστερα δεν έχει γίνει διαγωνισμός ΑΣΕΠ. Η σχετική απόφαση του ΣτΕ με αριθμό 527/2015 έχει κρίνει αντισυνταγματική την απόκτηση προϋπηρεσίας με αυτόν τον τρόπο.
Θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρξει μέριμνα από το υπουργείο και για εμάς, όπως έχει γίνει στο υπουργείο Πολιτισμού, για παράδειγμα, όπου προσλαμβάνονται σε ποσοστό 40% άτομα με μηδενική προϋπηρεσία, με τη λογική ότι θα πρέπει να ανανεωθεί το προσωπικό.
Τέλος, ο νόμος 3812/2009 άρθρο 7 προβλέπει την πρόσληψη με ποσοστό 50% ατόμων χωρίς προϋπηρεσία. Το δικαίωμα στην εργασία αποτελεί συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα (άρθρο 4). Επίσης, διαφωνούμε στη συνεκτίμηση των ακαδημαϊκών προσόντων και της προϋπηρεσίας, γιατί, ακόμη κι αν κάποιος πιάσει το «ταβάνι» των ακαδημαϊκών προσόντων, δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συναγωνιστεί έναν με προϋπηρεσία, καθώς ο δεύτερος σίγουρα θα έχει πτυχίο και πρόσθετα ακαδημαϊκά προσόντα.
β) Δεν ξεκινήσαμε για να είμαστε απέναντι σε κανέναν. Αντίθετα, από την αρχή μάς στοχοποίησαν ότι προσπαθούμε να τους απολύσουμε. Είμαστε μία ομάδα που ξαφνικά βαλλόμαστε πανταχόθεν. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν οι συνάδελφοι αναπληρωτές με προϋπηρεσία είναι ότι δεν απολύεται κανείς με το να δώσει το υπουργείο Παιδείας την ευκαιρία σε νέους να εργασθούν.
Εμείς σεβόμαστε τον αγώνα τους και αναγνωρίζουμε τις θυσίες που έχουν κάνει σε προσωπικό επίπεδο όλα αυτά τα χρόνια. Πρόκειται για μία απόλυτα ελαστική εργασία, την οποία όμως στήριξαν οι ίδιοι οι αναπληρωτές επειδή προσέβλεπαν σε μια θετική μοριοδότηση.
Με το να δοθεί η ευκαιρία και σ’ εμάς να εργασθούμε, δεν θεωρώ ότι αδικείται κανείς. Οι συνάδελφοι προτάσσουν το πτυχίο ως βασική προϋπόθεση διορισμού, αλλά δεν ήταν το πτυχίο το βασικό προσόν πρόσληψης με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, αλλά η βάση στον ΑΣΕΠ που τους οδηγούσε στον Α’ πίνακα αναπλήρωσης.
Επιπλέον, ο πίνακας Γ’ στον οποίο ήμασταν εγκλωβισμένοι όσοι δεν δώσαμε ΑΣΕΠ, ήταν κλειδωμένος επί δεκαετία. Επίσης, μόλις πολύ πρόσφατα οι πίνακες άρχισαν να εποπτεύονται από τον ΑΣΕΠ… Για να μην αναφερθώ στο γεγονός ότι πολλές θέσεις έχουν καταληφθεί από ανθρώπους που έχουν μεταφέρει την προϋπηρεσία της Ειδικής Αγωγής στη Γενική Παιδεία, τουλάχιστον στον κλάδο των φιλολόγων που γνωρίζω, με την πραγματοποίηση -πανάκριβων- σεμιναρίων και μεταπτυχιακών στην ειδική αγωγή.
Οσο για την εμπειρία, δεν αποτελεί πανάκεια. Σίγουρα παίζει τον ρόλο της, αλλά δεν αρκεί για να μπορεί κανείς να είναι αποτελεσματικός και καλός εκπαιδευτικός. Είναι λάθος να πάμε στη λογική του Δημοσίου, όπου μοριοδοτούνται μόνο η προϋπηρεσία ή τα κοινωνικά κριτήρια. Το ταξικό πρόσημο που αποδίδεται στα ακαδημαϊκά προσόντα είναι λανθασμένο, καθώς και η επένδυση στην προϋπηρεσία με το καθεστώς ελαστικής εργασίας που εργάζονται οι συνάδελφοι και οι χαμηλές απολαβές την καθιστούν πολύ πιο κοστοβόρα από ένα μεταπτυχιακό.
γ) Η διά βίου εκπαίδευση δεν είναι επιλογή. Είναι ανάγκη. Γιατί ειδικά στον ιδιωτικό τομέα δεν μπορείς να επιβιώσεις μόνο με το πτυχίο. Οι συνάδελφοι με προϋπηρεσία υποστηρίζουν ότι η προϋπηρεσία πρέπει να είναι το βασικό προσόν για να διοριστεί κάποιος. Ηδη δηλαδή έχουμε μία αξιολόγηση για το ποιος πρέπει να εργασθεί και ποιος όχι. Γιατί, λοιπόν, να μην εργασθεί και κάποιος που έχει επικαιροποιημένες γνώσεις και που μπορεί να κομίσει μία διαφορετική διάσταση στην αίθουσα διδασκαλίας προς όφελος των παιδιών και της κοινωνίας;
Το επάγγελμα του εκπαιδευτικού είναι από τη φύση του ένα επάγγελμα που αξιολογείται κάθε ώρα και λεπτό. Οι εκπαιδευτικές συλλογικότητες θα έπρεπε εδώ και χρόνια να έχουν ζητήσει επικαιροποίηση των γνώσεων των εκπαιδευτικών, μέσω σεμιναρίων και επιμορφώσεων που θα παρέχει δωρεάν το κράτος.
Η αξιολόγηση, όταν έχει το στοιχείο της ανατροφοδότησης και δεν αποτελεί κριτήριο για να χάσει κάποιος τη δουλειά του, λειτουργεί θετικά.
Πηγή: https://www.efsyn.gr