Συντάκτης: Γιάννης Κουκουλάς
Πριν από ακριβώς ενενήντα χρόνια, το δεκαήμερο 7 Ιανουαρίου έως 17 Ιανουαρίου του 1929, εμφανίστηκαν σχεδόν ταυτόχρονα τρεις χαρακτήρες των κόμικς από τους οποίους ο καθένας εξέφραζε μια ξεχωριστή τάση που θα ακολουθούσε η θεματική του είδους τα επόμενα χρόνια, ενώ όλοι μαζί λειτουργούσαν ως αντανάκλαση της επερχόμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που θα κορυφωνόταν λίγους μήνες αργότερα.
Ο Buck Rogers (7 Ιανουαρίου 1929) ήταν ο πρώτος χαρακτήρας που ταξίδεψε έξω από τα όρια του πλανήτη και περιπλανήθηκε στο ανεξερεύνητο Διάστημα και στο μακρινό μέλλον. Ο Ταρζάν (7 Ιανουαρίου 1929) έπαιξε τον ρόλο του αγαθού άγριου, σε ισορροπία με τη φύση και το ζωικό βασίλειο και σε διαρκή αντιπαλότητα με τους εκπροσώπους, υποτιθέμενους εκπολιτιστές, του δυτικού ιμπεριαλισμού. Ο Ποπάυ (17 Ιανουαρίου 1929) παραμέρισε την Ολιβ Οϋλ και πήρε τη θέση του πρωταγωνιστή στη σειρά «The Thimble Theater», εισάγοντας την ωμότητα και την μπρουταλιτέ ως μοναδικά μέσα επίλυσης διαφορών.
Ολοι τους, άντρες, λευκοί και ρωμαλέοι (εντάξει, ο τελευταίος όχι και τόσο γοητευτικός…), έγιναν οι πρωτοπόροι των περιπετειωδών κόμικς. Ο ένας στις εσχατιές του Σύμπαντος, ο άλλος στις αφιλόξενες ζούγκλες και ο τρίτος στην κοινωνική ζούγκλα του Μεσοπολέμου. Τους τρεις χαρακτήρες μιμήθηκαν εκατοντάδες άλλοι που υιοθέτησαν τις μεθόδους τους με μικρές παραλλαγές. Δύναμη, αποφασιστικότητα, αλτρουισμός, όπλα, ευφυΐα, τετράγωνα πηγούνια, μάτσο βαρβατίλα, λακωνικές εκφράσεις και πάνω απ’ όλα, μοναχική δράση ήταν τα χαρακτηριστικά των κόμικς της δεκαετίας του 1930, σε μια περίοδο που οι συνέπειες του μεγάλου Κραχ ήταν οδυνηρές για δεκάδες εκατομμύρια Αμερικανούς. Ολοι αυτοί οι ξεχωριστοί και αυτόκλητοι vigilante πήραν από το χέρι τους άστεγους, τους άνεργους και τους φτωχούς και τους ταξίδεψαν σε κόσμους μαγικούς κι ονειρεμένους, τους έκαναν, έστω και για λίγο, να ξεχάσουν το δράμα τους και τους δίδαξαν πως «ο άντρας ο σωστός όλα τα καταφέρνει αν προσπαθήσει αρκετά». Αυτά βέβαια συνέβαιναν μόνο στα κόμικς.
Στην πραγματική ζωή, τα πράγματα πήγαιναν από το κακό στο χειρότερο μέχρι που οι fiction ήρωες τοπικού βεληνεκούς και ήπιας δράσης ήταν πια παρωχημένοι και αναποτελεσματικοί. Κάπου τότε ήρθαν οι υπερήρωες για να αποδείξουν πως ο κόσμος μπορεί να σωθεί μόνο απ’ αυτούς. Ή, σε μια αρνητική ανάγνωση, πως, αφού δεν υπάρχουν υπερήρωες, δεν υπάρχει σωτηρία.