Υποτίθεται ότι όταν μια χώρα προσφεύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, τα κρατικά ταμεία κλειδώνουν. Κόβονται μισθοί, συντάξεις, δώρα, κοινωνικό κράτος, έστω και το τελευταίο ευρώ κρατιέται εντός ταμείων. Και όμως, η Ελλάδα και η Μοζαμβίκη συνδέονται με δύο μεγάλες συμπτώσεις.
Η πρώτη είναι ότι και οι δύο προσέφυγαν στο Δ.Ν.Τ.
Η δεύτερη είναι ότι ενώ και οι δύο προσέφυγαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, μυστηριωδώς φρόντισαν να υπογράψουν δύο τερατώδεις συμβάσεις με μία συγκεκριμένη εταιρεία. Και να δώσουν σε αυτή την εταιρία ένα ιλιγγιώδες ποσό εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, που παραδόξως δεν ξένισε τον Τόμσεν, την Λαγκάρντ και όλο το άλλο το συφερτό.
Η διαφορά είναι ότι στην Μοζαμβίκη εντοπίστηκαν μίζες από την συγκεκριμένη εταιρεία για αυτή την σύμβαση, απευθείας σε πολιτικά πρόσωπα. Σε υψηλόβαθμους υπουργούς. Που υπέγραψαν την σύμβαση. Οι μίζες αυτές ξεπλύθηκαν μέσω της Credit Swiss και τώρα Οι δικαστικές αρχές της Αμερικής ασκούν δίωξη στους υπουργούς, στον διευθυντή της εταιρείας και στα στελέχη της ελβετικής τράπεζας που ξέπλυναν τις μίζες.
Εδώ σύμβαση είχε χαρακτηριστεί επίσης σκανδαλώδης. Μόλις όμως ο κύριος Σαμαράς ανέλαβε πρωθυπουργός, ενώ είχε δεσμευθεί πως θα γινόταν εξεταστική για την συγκεκριμένη υπόθεση, την έθαψε. Ίσως οι εξελίξεις στην Αμερική μας φέρνει μπροστά σε μία Siemens νούμερο τρία. Γιατί στο μεσοδιάστημα έχει προκύψει και η Novartis.