Καρυστιανού: «Ένα κίνημα πολιτών θα φέρει τη λύση στην Ελλάδα – Δεν ξέρω αν θα βγω μπροστά»
Γιώργος Αθανασίου-Άρθρο γνώμης
Η δήλωση του κ. Καρυστιανού ότι «ένα κίνημα πολιτών θα φέρει τη λύση στην Ελλάδα» μοιάζει εντυπωσιακή με την πρώτη ανάγνωση.
Όμως όταν συνοδεύεται από το «δεν ξέρω αν θα βγω μπροστά», τότε η λάμψη της σβήνει αμέσως.
Γιατί εκεί, μέσα σε μια φράση, φαίνεται όλο το ελληνικό πολιτικό παράδοξο: όλοι θέλουν αλλαγή, αλλά κανείς δεν θέλει να πληρώσει το κόστος της.
Στην Ελλάδα έχουμε φάει στη μάπα δεκαετίες από αυθόρμητες «λαϊκές εξάρσεις» που έσβησαν πριν καν αφήσουν σημάδι.
Και ξέρουμε πολύ καλά γιατί:
κανένα κίνημα δεν προχώρησε χωρίς ηγεσία, χωρίς οργάνωση, χωρίς ανθρώπους που να σηκώσουν το βάρος.
Το να μιλάς για «κίνημα πολιτών» αλλά να δηλώνεις ταυτόχρονα ότι «δεν ξέρεις» αν θα αναλάβεις ρόλο, είναι σαν να ζητάς επανάσταση με… εξουσιοδότηση τρίτου.
Η ιστορία γράφεται από όσους βγαίνουν μπροστά, όχι από όσους περιμένουν να δουν πώς θα πάει.
Το πρόβλημα της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας
Είναι εύκολο να ζητάς από τον λαό να «σηκωθεί».Το δύσκολο είναι να είσαι εσύ ο πρώτος που σηκώνεται.
Η δήλωση Καρυστιανού φανερώνει μια βαθύτερη παθογένεια,την επιθυμία για αλλαγή χωρίς ρίσκο, για συμμετοχή χωρίς ευθύνη, για ηγεσία χωρίς έκθεση.
Και γι’ αυτό τα περισσότερα εγχειρήματα στη χώρα καταλήγουν σε ανακοινώσεις, όχι σε πράξεις.
Αν πράγματι θέλουμε ένα κίνημα που θα φέρει λύση, τότε πρέπει να μιλάμε για κάτι πολύ συγκεκριμένο:
-
Στόχο καθαρό, όχι γενικολογίες.
-
Οργάνωση και πειθαρχία, όχι αυθόρμητες φωνές.
-
Πρόσωπα που βγαίνουν μπροστά, όχι πολιτικές φιγούρες που κρύβονται πίσω από το “θα δούμε”.
-
Αντοχή στη σύγκρουση, όχι πολιτική νωθρότητα.
-
Διάρκεια, όχι φαινόμενα μίας εβδομάδας.
Η Ελλάδα χρειάζεται ανθρώπους που δεν φοβούνται να γράψουν το όνομά τους κάτω από αυτό που λένε.
Όταν κάποιος μιλά για κίνημα αλλά δεν ξέρει αν θα ηγηθεί, τότε δεν μιλά για κίνημα — μιλά για ευχή.
Και η χώρα έχει χορτάσει από ευχές, εξαγγελίες και “θα δούμε”.
Η λύση θα έρθει όταν αυτοί που φωνάζουν για αλλαγή τολμήσουν να μπουν πρώτοι στη φωτιά.
Όχι όταν ψάχνουν τρόπους να μείνουν στο παρασκήνιο