Αντίφαση λόγων και πράξεων στις προτάσεις των συνδικαλιστικών παρατάξεων του ΟΑΣΘ
Του Γιώργου Αθανασίου
Η ιστορία με τα αναδρομικά των προσωπικών διαφορών στον ΟΑΣΘ τείνει να γίνει μια ακόμη θλιβερή επανάληψη του ίδιου έργου: άλλοι “καταγγέλλουν” και άλλοι “διαπραγματεύονται”, αλλά τελικά όλοι αποδέχονται το ίδιο αποτέλεσμα.
Όπως ειπώθηκε από την πλειοψηφία της διοίκησης του Συνδικάτου (ΕΝΟΤΗΤΑ – ΔΡΟΜΕΑΣ), έρχεται Γενική Συνέλευση για να παρθεί απόφαση σχετικά με τα αναδρομικά. Η ανάλυση τους είναι καθαρή:
Ρύθμιση για τα έτη 2016–2022, απόδοση των διαφορών 2022–2024, και παραίτηση από τα υπόλοιπα.
Με απλά λόγια, οι εργαζόμενοι να δεχτούν ότι δεν δικαιούνται όσα τους οφείλονται από τότε που εφαρμόστηκε το ενιαίο μισθολόγιο.
Η αντίδραση της ΔΑΣ ήρθε με φωνές:
“Αίσχος και ντροπή! Να αποδοθούν όλα τα κλεμμένα από το 2017!”
Μόνο που στη συνέχεια, η ίδια η ΔΑΣ λέει:
“Να δοθούν τα 2 τελευταία χρόνια τώρα και για τα υπόλοιπα να γίνει διαπραγμάτευση, γιατί είναι μεγάλο ποσό.”
Κι εκεί αρχίζει η αντίφαση.
Διότι δεν μπορείς να καταγγέλλεις μια “παραίτηση” και μετά να προτείνεις αναβολή και διαπραγμάτευση. Δεν μπορείς να μιλάς για “κλοπή” και μετά να συζητάς “πως και πότε” θα πάρεις πίσω τα κλεμμένα.
Δεν μπορείς να αγνοείς την ένταξη στο ενιαίο μισθολόγιο από 1/1/2016 και να ζητάς αναδρομικά από το 2017.Αν πράγματι γίνει η περιβόητη ρύθμιση διαγραφής τους χρέους,πάλι θα ζητάς από το 2017 και όχι από το 2016;
Η διαφορά των δύο πλευρών είναι περισσότερο επικοινωνιακή παρά ουσιαστική:
-
Η πλειοψηφία μιλά για “ρύθμιση”.
-
Η μειοψηφία μιλά για “διαπραγμάτευση”.
Και οι δύο όμως δέχονται τη μερική απόδοση και το πλαίσιο συμψηφισμού που ανοίγει ο νόμος.
Μάλιστα, η αναφορά της ΔΑΣ στο άρθρο 101 του Ν.5039/2023, που αφορά άλλο φορέα (ΣΤΑ.ΣΥ.), είναι νομικά αδύναμο επιχείρημα. Η εφαρμογή του στον ΟΑΣΘ δεν είναι αυτόματη, αλλά απαιτεί πολιτική βούληση και ειδική διάταξη. Άρα, το αίτημα είναι σωστό, αλλά παρουσιάζεται παραπλανητικά ως “εύκολη λύση” και όπως είπα πολλές φορές φαντάζει το ιδανικό σενάριο!!!
Μάλιστα αν κάποιος διαβάσει προσεκτικά για τα ποσά που δεν αναζητούνται στην ΣΤΑ.ΣΥ ,αντιστοιχούν στα επιδόματα θέσεων ευθύνης και επικίνδυνης και ανθυγιεινής εργασίας.
Και όλα αυτά τη στιγμή που:
-
Οι εργαζόμενοι, λένε, “χρωστάνε” περίπου 29 εκατ. ευρώ.
-
Δικαιούνται περίπου 9 εκατ. ευρώ.
-
Και η κυβέρνηση προωθεί διάταξη που αναζητά μόνο το 10% των οφειλών.
Αν λοιπόν επιμείνουμε σε πλήρη διεκδίκηση 2016–2023 χωρίς νομική κάλυψη, ο συμψηφισμός μπορεί να βγει εις βάρος των εργαζομένων. Κι αυτό πρέπει να ειπωθεί καθαρά — όχι με κραυγές και συνθήματα, αλλά με νούμερα και ευθύνη.
Πως μπορεί να γίνει αυτό;
- Αν από συνολικό χρέος αφαιρεθούν οι επιστροφές των εργαζομένων,το υπόλοιπο που θα μείνει και θα αναζητηθεί το 10% θα είναι χρεωστικό για τους εργαζόμενους
- Αν από συνολικό χρέος αφαιρεθεί το 90% +10% (αναζητείτε επιστροφή χρεών βάση διάταξης) και μετά αφαιρεθούν οι επιστροφές των εργαζομένων,το υπόλοιπο που θα μείνει θα είναι θετικό για τους εργαζόμενους
Να το δούμε και ως παράδειγμα;
Με βάση την πρώτη εκδοχή αν από τα 29.000.000 αφαιρεθούν τα 9.000.000 θα μείνει χρεωστικό υπόλοιπο 20.000.000,πηγαίνοντας τα στο 10% θα μείνει χρεωστικό υπόλοιπο 2.000.000 που πρέπει να καταβάλουν οι εργαζόμενοι!!!
Με βάση την δεύτερη εκδοχή,αν από τα 29.000.000 αναζητηθεί το 10% θα μείνει χρεωστικό 2.000.000,τότε αφαιρώντας τα 9.000.000 που έχουν να παίρνουν οι εγαζόμενοι ,θα μείνει πιστωτικό υπόλοιπο 7.000.000 και αυτό το ποσό πρέπει να το εισπράξουν οι εργαζόμενοι
2 εκδοχές,2 διαφορετικά νούμερα!!!(αν βέβαια μιλάμε στο περίπου για αυτά τα νούμερα και δεν συμβαίνει κάτι άλλο)
Η ουσία είναι μία:
Όσο οι παρατάξεις εγκλωβίζονται σε λέξεις — “ρύθμιση”, “διαπραγμάτευση”, “διεκδίκηση” — χωρίς να λένε ποιο είναι το ρεαλιστικό αποτέλεσμα, τόσο οι εργαζόμενοι θα πληρώνουν τα λάθη άλλων.
Η αλήθεια πονάει, αλλά πρέπει να ειπωθεί.
Ο εργαζόμενος δεν θέλει ψευτοηρωισμούς. Θέλει καθαρό σχέδιο, νομική θωράκιση και δίκαιο αποτέλεσμα.
Κι αυτό δεν θα το φέρουν οι φωνές, αλλά η συνεννόηση, η τεκμηρίωση και η πολιτική βούληση να διορθωθεί οριστικά μια αδικία ετών.