Η εκτόξευση των τιμών στο μοσχαρίσιο κρέας, οι συνεχείς εκκλήσεις για αποχή από τα ζωικά προϊόντα και η προώθηση της «καινοτομίας» του εργαστηριακού κρέατος από βλαστοκύτταρα ή 3D εκτυπωτές δεν είναι τυχαία φαινόμενα.
Κατά πολλούς, πρόκειται για ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο αλλαγής των διατροφικών συνηθειών, όχι με σκοπό την υγεία ή την προστασία του περιβάλλοντος, αλλά τον έλεγχο του τι και πώς τρώμε.
Το μοσχαρίσιο κρέας έχει μετατραπεί σε είδος πολυτελείας για την ελληνική οικογένεια. Χωρίς καμία ουσιαστική αλλαγή στην παραγωγική διαδικασία ή το κόστος, η τιμή του συνεχίζει να αυξάνεται, καθιστώντας το απρόσιτο για τον μέσο πολίτη. Παράλληλα, πληθαίνουν τα άρθρα και οι «επιστημονικές» αναλύσεις που προαναγγέλλουν ένα μέλλον όπου το φαγητό μας θα προέρχεται από εργαστήρια και εκτυπωτές, παρουσιάζοντας ως αυτονόητη την ιδέα ότι η γεύση και η θρεπτική αξία δεν θα διαφέρουν.
Το αφήγημα αυτό ντύνεται με οικολογικά και κλιματικά επιχειρήματα. Μας λένε ότι είναι για το καλό του πλανήτη, για τη μείωση του ενεργειακού αποτυπώματος και την αντιμετώπιση του υπερπληθυσμού. Όμως το ερώτημα παραμένει: πρόκειται για ειλικρινή ανησυχία ή για άλλοθι μιας στρατηγικής που επιδιώκει να επιβάλει ένα νέο διατροφικό μοντέλο, φτωχότερο σε ποιότητα και γεύση, κυρίως όμως σε ελευθερία επιλογής;
Ο όρος «ηθικά τρόφιμα» έχει μετατραπεί σε εργαλείο πολιτικής. Δεν αφορά πλέον το σεβασμό προς τα ζώα ή το περιβάλλον, αλλά τον καθορισμό ενός παγκόσμιου μοντέλου διατροφής, όπου το φυσικό αντικαθίσταται από το τεχνητό και η παραγωγή συγκεντρώνεται στα χέρια μεγάλων εταιρειών τεχνολογίας και βιοτεχνολογίας. Σ’ αυτό το πλαίσιο, ο άνθρωπος δεν θα έχει χάσει μόνο την πρόσβαση σε ποιοτικό φαγητό, αλλά και την ανεξαρτησία του.
Η «ηθική» τροφή που προωθείται – είτε πρόκειται για έντομα, είτε για τεχνητές πρωτεΐνες, είτε για κρέας παραγόμενο σε εργαστήρια – δεν παρουσιάζεται ως ελεύθερη επιλογή, αλλά ως αναγκαστική συμμόρφωση. Και πίσω από τα «πράσινα» και «κλιματικά» προσχήματα, διαφαίνεται ένα σύστημα που σκοπεύει να στερήσει από τους πολίτες την ποιότητα ζωής και τη δυνατότητα της ίδιας τους της επιλογής.
Η αλήθεια είναι ότι δεν χρειάζεται να στραφούμε στο εργαστηριακό κρέας για να σωθεί ο πλανήτης. Αυτό που χρειάζεται είναι να περιοριστεί η υπερκατανάλωση, να αντιμετωπιστεί η σπατάλη τροφίμων και να ελεγχθούν οι βιομηχανίες που ρυπαίνουν. Όχι να στοχοποιηθούν οι άνθρωποι που απλώς θέλουν να τραφούν σωστά.