Ποιος έχει το «δικαίωμα» να κατέχει όπλα μαζικής καταστροφής και ποιος όχι;
Γράφει ο Γιώργος Αθανασίου
Σε κάθε κρίση με το Ιράν, τη Βόρεια Κορέα ή άλλη «μη φιλική» χώρα, ακούμε το ίδιο αφήγημα:
«Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε να αποκτήσει πυρηνικά».
Αλλά ποιος ακριβώς επιτρέπει;
Ποιος έχει ήδη και ποιος απαγορεύεται να αποκτήσει;
Και τελικά, με ποιο δικαίωμα ο πλανήτης οργανώνει την ασφάλειά του γύρω από τις βόμβες υδρογόνου;
Η Συνθήκη Μη Διάδοσης (NPT)
Η συνθήκη NPT (1968) αναγνωρίζει πέντε χώρες ως «νόμιμους» κατόχους πυρηνικών:
-
Ηνωμένες Πολιτείες
-
Ρωσία
-
Κίνα
-
Γαλλία
-
Ηνωμένο Βασίλειο
Αυτές δεσμεύονται να μην μεταφέρουν πυρηνική τεχνολογία και να εργαστούν για τον πλήρη πυρηνικό αφοπλισμό.
Οι υπόλοιπες χώρες δεσμεύονται να μην αναπτύξουν πυρηνικά όπλα.
Το κενό της υποκρισίας
Στην πράξη όμως, υπάρχουν κι άλλοι παίκτες:
-
Ινδία και Πακιστάν: Πυρηνικές δυνάμεις από τη δεκαετία του ’90. Δεν υπέγραψαν ποτέ τη NPT.
-
Ισραήλ: Δεν αναγνωρίζει, δεν διαψεύδει – αλλά διαθέτει >100 πυρηνικές κεφαλές. Κανείς δεν το πιέζει.
-
Βόρεια Κορέα: Αποχώρησε από τη NPT και απέκτησε πυρηνικά με «τιμωρίες», αλλά όχι στρατιωτική επέμβαση.
-
Ιράν: Υπογράφει τη NPT, δέχεται ελέγχους, δεν έχει αποδεδειγμένα πυρηνικά, αλλά θεωρείται απειλή!
Το ερώτημα: ποιος έχει δικαίωμα;
Αν οι ΗΠΑ μπορούν να έχουν 5.000 πυρηνικές κεφαλές
κι αν η Ρωσία έχει 6.000
κι αν η Κίνα αυξάνει το πυρηνικό της οπλοστάσιο,τότε με ποιο ηθικό και νομικό επιχείρημα απαγορεύεται σε άλλους να αναπτύξουν «αποτρεπτική ισχύ»;
Η απάντηση είναι απλή:
Όχι με βάση το Διεθνές Δίκαιο.
Όχι με βάση την ειρήνη.
Αλλά με βάση την ισχύ.
Παγκόσμια ειρήνη μέσω παγκόσμιου τρόμου;
Αντί για πυρηνικό αφοπλισμό, ο κόσμος πορεύεται με το δόγμα:
“Αν όλοι μπορούν να σκοτώσουν όλους, τότε κανείς δεν θα τολμήσει να χτυπήσει πρώτος.”
Αυτό λέγεται ισορροπία του τρόμου.
Και αυτή η ισορροπία δεν είναι ούτε δημοκρατική, ούτε δίκαιη, ούτε ασφαλής.Ο πλανήτης διοικείται από πέντε χώρες που μπορούν να διαγράψουν τον κόσμο από τον χάρτη σε λίγα λεπτά.
Οι υπόλοιπες απαγορεύεται να ονειρευτούν καν πυρηνική αποτροπή.
Και όλοι μαζί βαδίζουμε πάνω σε ένα ναρκοπέδιο που το βαφτίσαμε… «διεθνή τάξη».