Σήμερα ήταν μια μέρα διαφορετική. Μια μέρα ιστορική στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Γράφει ο Γιώργος Αθανασίου
Η συγκλονιστική κοσμοσυρροή απλώθηκε σε κάθε πόλη, χωριό και νησί της ελληνικής επικράτειας. Εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, την ίδια ώρα, βγήκαν στους δρόμους και τις πλατείες.
Το σύνθημα ήταν ένα: ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ!
Δεν έχει σημασία ο αριθμός όσων συμμετείχαν, γιατί σήμερα ήταν εκεί όλοι οι Έλληνες.
Χωρίς λάβαρα, χωρίς κομματικές σημαίες, χωρίς πολιτικές παρωπίδες, ο λαός έστειλε ηχηρό μήνυμα σε όλο το πολιτικό σύστημα: Φτάνει πια!
Το μεγάλο κύμα πολιτών που πλημμύρισε τους δρόμους ήταν ακομμάτιστο. Ξεπέρασε τα κόμματα, αρνήθηκε τον έλεγχο.
Η υπόθεση των Τεμπών έφτασε σε αυτό το σημείο όχι χάρη στα κόμματα, αλλά με πρωτοβουλία των συγγενών των θυμάτων. Αυτοί πίεσαν την κυβέρνηση, τη Δικαιοσύνη, το Κοινοβούλιο. Αυτοί κράτησαν ζωντανή τη διεκδίκηση για δικαιοσύνη.
Ο πολιτικός κόσμος στάθηκε ανίκανος να συμβάλει στην απόδοση ευθυνών για τις 57 ψυχές που χάθηκαν. Και τώρα, βλέπουμε τον πρώην πρωθυπουργόνα προσπαθεί να ηγηθεί αυτού του κινήματος. Τουλάχιστον άστοχο.
Ηγεσία σημαίνει να δρας πρώτος. Ο κύριος Τσίπρας έρχεται τελευταίος.
Το ίδιο ισχύει και για τις προσωπικές φιλοδοξίες του κυρίου Ανδρουλάκη, αλλά και των υπουργών της Νέας Δημοκρατίας. Ο κόσμος δεν ενδιαφέρεται.
Το 2025, οι Έλληνες ετοιμάζονται για τη μεγάλη υπέρβαση.
Όμως το πολιτικό σύστημα παραμένει βυθισμένο σε παλιά εργαλεία. Προσπαθεί να εργαλειοποιήσει μια εθνική τραγωδία για εσωτερικές τακτοποιήσεις.
Αυτό δεν αφορά τον λαό.
Γιατί είναι ο ορισμός του λαϊκισμού και του καιροσκοπισμού – και ο κόσμος το βλέπει.
Ο γονιός που κλαίει πάνω από το μνήμα του παιδιού του δεν νοιάζεται αν η κυβέρνηση είναι δεξιά, αριστερά ή στο κέντρο. Το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Σήμερα, ένα ανθρώπινο ποτάμι, από άκρη σε άκρη της Ελλάδας, ενώθηκε φωνάζοντας: «Δεν έχω οξυγόνο» και «Όχι στη συγκάλυψη».
Ας μείνει αυτή η μέρα ως παρακαταθήκη. Κυρίως για τη νέα γενιά, που απέδειξε ότι έχει ισχυρά αντανακλαστικά.