Η ιστορία της Ανάστασης μας αγγίζει όλους.
Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Για κάποιους είναι αυτό που επιβεβαιώνει την Πίστη τους ότι το σκοτάδι του θανάτου δεν είναι ο απόλυτος ορίζοντας.
Για όλους, ακόμη και αυτούς που δεν πιστεύουν, είναι η ημέρα της μεγάλης ελπίδας, της χαράς για τη νίκη της ζωής ενάντια σε ό,τι την απειλεί, την καταστρέφει, την περιφρονεί, την εξευτελίζει.
Και σήμερα ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο η ζωή είναι σε κίνδυνο και η ελπίδα φαντάζει πολύ μακρινή.
Στη μαρτυρική γη της Παλαιστίνης, κοντά στα μέρη που εκτυλίχθηκε το Θείο Δράμα, μια σφαγή συνεχίζεται, με τη «διεθνή κοινότητα» να περιορίζεται μόνο σε εκκλήσεις, και να μην κάνει καμία ουσιαστική και αποφασιστική παρέμβαση.
Στην Ουκρανία η μηχανή του πολέμου δουλεύει ακατάπαυστα, χωρίς να φαίνεται στον ορίζοντα κάποια προοπτική ειρήνευσης, ιδίως από τη στιγμή που και πάλι η «διεθνής κοινότητα» αρνείται να δώσει μια τέτοια διέξοδο, ενώ βυθιζόμαστε μέσα σε ένα Νέο Ψυχρό Πόλεμο που απειλεί να μετατρέψει κάθε εστία ανάφλεξης σε παγκόσμια σύγκρουση.
Στη Μεσόγειο, στη Μάγχη, στα σύνορα ΗΠΑ και Μεξικού άνθρωποι χάνουν τη ζωή τους διεκδικώντας ένα μερίδιο στη ζωή, ένα καλύτερο αύριο.
Η ίδια απληστία που παράγει τις μεγάλες ανισότητες του πλανήτη, εξαντλεί τους φυσικούς πόρους και φέρνει την κλιματική καταστροφή όλο και πιο κοντά.
Ιδεολογίες θανάτου και βαναυσότητας που τις θεωρούσαμε οριστικά ηττημένες σηκώνουν ξανά κεφάλι και εκμεταλλεύονται τη δυσαρέσκεια κοινωνιών χωρίς συνοχή, χωρίς αλληλεγγύη και χωρίς όραμα.
Σε αυτό το δυστοπικό τοπίο είναι που ψάχνουμε την ελπίδα, τη δύναμη ότι τα πράγματα μπορούν να είναι αλλιώς, την πίστη ότι η ζωή μπορεί στο τέλος να νικήσει. Ότι το Κακό θα ηττηθεί.
Και η ιστορία ενός φτωχού ξυλουργού από τη Γαλιλαία, ενσάρκωση του Θεού που όμως ήρθε να υποφέρει ως άνθρωπος για τις δικές μας αμαρτίες, που ένιωσε τη βαναυσότητα μιας αυτοκρατορίας αλλά και ενός όχλου, που αντιστάθηκε και άρθρωσε λόγο ενάντια στους ισχυρούς και το άδικο, που προδόθηκε και θυσιάστηκε για να αναστηθεί, αλλά πρόλαβε να μας πει ότι μπορεί η ανθρωπότητα να γίνει κοινότητα προσώπων αγαπητική και όχι διαρκούς αλληλοσπαραγμού και αυτοκαταστροφής και ότι στο τέλος μπορεί το Καλό να νικήσει, έχει ακόμη πολλά να μας πει.
Ας την ακούσουμε για άλλη μια φορά.
Και ας κρατήσουμε το μήνυμα της Ανάστασης, της Ζωής και της Ελπίδας.
Και ας προσπαθήσουμε, όσο μπορούμε ο καθένας και η καθεμιά, να το κάνουμε πράξη.
Καλή Ανάσταση!