Μυστήρια πράγματα μπορεί να συμβαίνουν σε μια δικαστική αίθουσα, πόσω μάλλον όταν η διαδικασία διεξάγεται κεκλεισμένων των θυρών.
Αλήθεια, γιατί πρέπει να αποκλείονται και τα μέσα ενημερώσεως από τις δίκες που γίνονται κεκλεισμένων των θυρών; Αποσβολωμένο ενημερώθηκε το πανελλήνιον για την πρόταση της εισαγγελέως στην πολύκροτη δίκη σχετικά με την κακοποίηση, εκπόρνευση και εν τέλει τον βιασμό μιας 12χρονης στον Κολωνό. Για τον βασικό κατηγορούμενο Ηλία Μίχο προτείνεται απαλλαγή από τις βασικές κατηγορίες που αφορούν σε βιασμό, μαστροπεία σε οίκους ανοχής μέσω εξαναγκασμού με αποκόμιση πορνικών εσόδων. Και τούτο, λόγω αμφιβολιών!
Να θυμίσουμε τον θόρυβο που είχε ξεσπάσει όταν απεκαλύφθη η δυσώδης αυτή υπόθεσις. Να θυμίσουμε ότι ο ένας μετά τον άλλον οι –ευυπόληπτοι υποτίθεται– πελάτες της 12χρονης οδηγούντο στα κρατητήρια της Αστυνομίας και από εκεί στην εισαγγελία. Να επισημάνουμε ότι η εισαγγελεύς εζήτησε την καταδίκη 22 ατόμων για γενετήσιες πράξεις με ανήλικο που έχει συμπληρώσει τα 12 έτη έναντι αμοιβής. Πώς γίνεται αφ’ ενός να ζητείται η καταδίκη αυτών και να αθωώνεται ο θεωρούμενος υπαίτιος που τους έστελνε την 12χρονη, μας είναι παντελώς ακατανόητο. Φταίνε άραγε τα περιθώρια (παραθυράκια) που αφήνει η νομοθεσία; Φταίει ο τρόπος με τον οποίο ερμηνεύεται η δικονομία από την εισαγγελέα; Όπως και να έχει το πράγμα, κάτι δεν πηγαίνει καθόλου καλά εδώ.
Ζητείται, διά της εισαγγελικής προτάσεως, να κριθεί ένοχος ο Ηλίας Μίχος μόνον για διακεκριμένη κατάχρηση ανηλίκου που δεν συμπλήρωσε τα 14 έτη από πρόσωπο που του το είχαν εμπιστευθεί, για κατοχή πορνογραφικού υλικού με ανήλικο κάτω των 12 ετών, αλλά χωρίς εξαναγκασμό και κερδοσκοπία, για διευκόλυνση της ανήλικης να εκδίδεται, καθώς και για οπλοκατοχή. Διερωτώμεθα πότε, έτσι όπως πάμε, θα ευρεθεί η ίδια η 12χρονη κατηγορούμενη για αυτά τα οποία διεπράχθησαν εις βάρος της;
Μοιραίως δε βλέποντας τέτοιες υποθέσεις και την εξέλιξή τους, μας έρχονται στο μυαλό οι διαμαρτυρίες Αστυνομικών για την γενικώτερη ατιμωρησία. «Εμείς τους πιάνουμε και τα δικαστήρια τους αφήνουν»…
Μπορούμε να σχολιάσουμε τίποτε περισσότερο;
Στην συγκεκριμένη υπόθεση πάντως, μετά πολύμηνη διαδικασία κεκλεισμένων των θυρών (ορθώς, για να προστατευθεί το θύμα), εφθάσαμε σε μια εισαγγελική πρόταση που «βγάζει λάδι» τον Μίχο, ενώ για τους λοιπούς εκ των κατηγορουμένων ζητεί, λίγο-πολύ, τα αναμενόμενα. Ζητεί ειδικώτερα την ενοχή της μητέρας της 12χρονης για όλες τις κατηγορίες που την βαρύνουν και αφορούν την εκπόρνευση της κόρης της, με την επιβαρυντική περίσταση, πως είχε την επιμέλεια και την φροντίδα της ανήλικης.
Επίσης, την διακεκριμένη περίπτωση πορνογραφίας, καθώς φέρεται να έχει διανείμει υλικό της ανήλικης σε συγκατηγορουμένους και της διακεκριμένης περιπτώσεως μαστροπείας με την επιβαρυντική περίσταση, ότι η ίδια είναι πρόσωπο που έχει την επιμέλεια και την φροντίδα της ανήλικης. Συμφώνως προς πληροφορίες, η μαστροπεία, κατά την εισαγγελέα, φέρει την μορφή εξωθήσεως και διευκολύνσεως μέσω αφόρητων πιέσεων, συναισθηματικού εκβιασμού και προτροπών προς την ανήλικη κόρη της, προκειμένου να εκδίδεται για να της φέρνει χρήματα.
Η εισαγγελεύς με την αγόρευσή της ζήτησε, επίσης, να κριθεί ένοχος ο αποκαλούμενος «Μιχάλης», δεύτερος εκ των βασικών κατηγορουμένων, για τις κατηγορίες της διακεκριμένης μαστροπείας προσώπου νεωτέρου των 15 ετών με σκοπό το κέρδος, και της διακεκριμένης πορνογραφίας ανηλίκου κάτω των 12 ετών. Εζητήθη όμως η αθώωσίς του για γενετήσια πράξη με ανήλικο έναντι αμοιβής, καθώς φέρεται να υπεστηρίχθη από την εισαγγελική έδρα ότι δεν προέκυψε πως συνευρέθη με την 12χρονη.
Τέλος, για άλλους 22 κατηγορουμένους η εισαγγελεύς εζήτησε να κηρυχθούν ένοχοι για: γενετήσιες πράξεις με ανήλικο που έχει συμπληρώσει τα 12 έτη έναντι αμοιβής, προτείνοντας την αθώωση –λόγω αμφιβολιών– ενός.
Να μην κυριαρχήσει η ατιμωρησία
Εδώ και μερικές ώρες η οργή ξεχειλίζει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με αφορμή την εισαγγελική πρόταση για την υπόθεση της 12χρονης.
Δεν είναι απλώς ένα ακόμη παράδειγμα μιας προβληματικής άρνησης του «τεκμηρίου αθωότητας» που συχνά καταγράφεται στη σφαίρα της δημοσιότητας. Δεν είναι μόνο, δηλαδή, μια «τοξική» λογική «λαϊκού δικαστηρίου» που δεν σέβεται τους θεσμούς.
Είναι ένας φόβος ότι για άλλη μια φορά θα κυριαρχήσει μια λογική ατιμωρησίας. Υπάρχει, δηλαδή, ο φόβος ότι μια υπόθεση που δείχνει πώς λειτουργούν σε τοπικό πεδίο πρακτικές σεξουαλικής βίας και εκμετάλλευσης, δεν θα αντιμετωπιστεί από τη δικαιοσύνη με τον τρόπο που της αναλογεί.
Και αυτό στα μάτια της κοινωνίας λειτουργεί ως μία πρόκληση. Ιδίως όταν ένας από τους κύριους υπόπτους ήταν και τοπικός «πολιτικός παράγοντας». Δεν είναι ότι η κοινωνία θέλει απλά να δει αυστηρές ποινές ή ότι περιμένει να θαυμάσει «αίμα στην αρένα».
Είναι ότι θέλει να ξέρει ότι εάν κάποιος παρανομήσει οι όποιες «πολιτικές πλάτες» δεν θα τον γλυτώσουν από τα χειρότερα. Θέλει να αισθανθεί ότι όλοι είναι όντως ίσοι απέναντι στον νόμο.
Θέλει να πιστέψει ότι η διαρκής αυστηροποίηση του θεσμικού πλαισίου, όπως φάνηκε και από τις αλλαγές στον ποινικό κώδικα που πρόσφατα ψηφίστηκαν, δεν θα αφορά απλώς κάποιους φτωχοδιάβολους ή παραβατικούς πιτσιρικάδες αλλά και αυτούς που «έχουν άκρες».
Γιατί διαφορετικά αυτό που λέμε «εμπιστοσύνη στους θεσμούς» θα πάει περίπατο.
Άλλωστε, αυτό φάνηκε πολύ έντονα και από τον τρόπο που η κοινωνία αντιμετώπισε την εμφανή προσπάθεια της κυβέρνησης να εκμεταλλευτεί την κοινοβουλευτική της πλειοψηφία για να προφυλάξει τα στελέχη της από οποιαδήποτε τυχόν εμπλοκή τους στην υπόθεση των Τεμπών. Με αποκορύφωμα ένα πόρισμα που τα αποδίδει όλα στο «ανθρώπινο λάθος» και τη «μη τήρηση των κανονισμών».
Το να εμπεδωθεί αυτή τη στιγμή στην κοινωνία ένα διάχυτο αίσθημα ότι εξουσία σημαίνει και ατιμωρησία, είναι κάτι που στο τέλος του δρόμου θα έχει μεγάλο κόστος όχι μόνο για την ίδια την κυβέρνηση αλλά πιο συνολικά για την ίδια τη λειτουργία της δημοκρατίας.
Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το σταθμίσουν προσεκτικά και η κυβέρνηση και τα κόμματα και η δικαιοσύνη.