Του Γιώργου Κ. Στράτου
Δυσκολεύονται στις μέρες μας οι πολιτικοί να ερμηνεύσουν πολλές από τις συμπεριφορές των πολιτών. Το τέλος των παραδοσιακών ιδεολογικών γραμμών, τα ζητήματα που έφεραν στο προσκήνιο η παγκοσμιοποίηση και η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας δημιουργούν νέα δεδομένα και προβλήματα στις κοινωνίες που ζητούν απαντήσεις. Δύο λόγοι που δυσκολεύουν περισσότερο τα πράγματα είναι αφενός οι κάθε είδους εξαρτήσεις των πολιτικών από γιγάντια οικονομικά συμφέροντα που σχεδόν παντού καθορίζουν και τη στάση των ΜΜΕ και αφετέρου η αλαζονεία των ίδιων όταν θεωρούν ότι οι πάντες είναι χειραγωγήσιμοι.
Συχνά, δυστυχώς, τα αποτελέσματα δικαιώνουν την αλαζονεία τους αυτή επιβραβεύοντας τις αποφάσεις τους. Σχεδόν πάντα έχει προηγηθεί ένα μπαράζ ήπιας ή έντονης τρομοκράτησης μέσω όλων των καναλιών ενημέρωσης. Ο φόβος, εκτός από τα έρημα, φυλάει καταπώς φαίνεται και τους «έρημους» σε προτάσεις και λύσεις με σκοπό το κοινό καλό. Γιατί ο φόβος ακουμπάει πάνω στις θεμελιώδεις αγωνίες του ανθρώπου που δεν παύουν να είναι η επιβίωση και η ασφάλειά του. Για να τις εξασφαλίσει, χρειάζεται μία δουλειά και ένα οργανωμένο κράτος που θα τον προστατεύει από κάθε απειλή. Για να νιώθει ότι ανήκει κιόλας σ’ αυτό το κράτος πρέπει να συμφωνεί στις αξίες που υπερασπίζεται και να μοιράζεται την ταυτότητά του.
Εδώ αρχίζει το μπέρδεμα. Ενώ τα προβλήματα είναι γνωστά και παλιά, ενώ η επίλυση και των δύο προϋποθέτει κοινωνική δικαιοσύνη και κρατική μέριμνα η δουλειά, λειτουργία των θεσμών και πατριωτισμό η ασφάλεια, αυτές τις προϋποθέσεις οι πολιτικοί τού σήμερα τις αγνοούν επιδεικτικά. Η αλήθεια είναι απλή και διατυπώνεται με σαφήνεια. Σύνθετα μιλούν όσοι είτε δεν έχουν τι να πουν είτε θέλουν κάτι να κρύψουν. Αυτό ως προμετωπίδα για τη συνέχεια.
Όταν παραδίδεις τον απόλυτο έλεγχο της οικονομίας στους μεγιστάνες, είναι αστείο να μην περιμένεις ότι αυτοί θα θελήσουν να γίνουν πλουσιότεροι! Όταν εξαρτάς την υποχρέωση όσων κερδίζουν από την κοινωνία να της επιστρέψουν ένα μέρος όσων της οφείλουν από την «καλή τους διάθεση» και την επιθυμία να «ευεργετήσουν», τότε σ’ έχουν χάσει ο Παράδεισος κι ο Θεός από βοηθό! Εκτός κι αν έχεις τους λόγους σου να την κάνεις έτσι τη μοιρασιά, γιατί αλλιώτικα δεν βγαίνει από κανέναν δείκτη, ούτε του Ευρωβαρόμετρου ούτε του ΟΟΣΑ…
Όταν η τήρηση της τάξεως περιορίζεται από αρκετά εντεταλμένα όργανα στις πλάτες ανέργων που διαδηλώνουν για το ψωμί τους και όταν λειτουργοί της δικαστικής εξουσίας κλείνουν το μάτι ή και τα μάτια προς όσους μάλλον την πουλάνε παρά έχουν ανάγκη από «προστασία» (!), τότε μην απορείς που οι γειτονιές και τα σχολεία σού θυμίζουν τρέιλερ από μαφιόζικη περιπέτεια.
Άφησα για το τέλος το σοβαρότερο. Όταν καμώνεσαι ότι η εξωτερική απειλή σου μπορεί να αντιμετωπίζεται για πάντα μόνο με υποχωρήσεις και «ψύχραιμες στάσεις», μόνο με εξοπλισμούς, δίχως την καλλιέργεια του φρονήματος που αυτοί απαιτούν για να χρησιμοποιηθούν νικηφόρα, αποκλείοντας εξαρχής και φοβικά κάθε πιθανότητα σύγκρουσης, τότε είσαι χαμένος από χέρι. Η σύντομη αυτή περιδιάβαση δεν έκανε τίποτα περισσότερο από το να επαναλάβει τα στοιχειώδη που βρίσκονται στο μυαλό όσων το διατηρούν καθαρό. Το γιατί δεν τίθενται αυτά τα ζητήματα με σαφήνεια και το γιατί δεν αντιμετωπίζονται με επάρκεια οφείλει να το απαντήσει καθαρά η πολιτική τάξη ανά τη Γη.