Του Αναστάσιου Β. Κακαράντζα
Μια αγροτική επανάσταση συντελείται στη γηραιά ήπειρο, όχι με όρους αύξησης βιομηχανοποιημένης παραγωγής περασμένων αιώνων, αλλά πλέον με όρους επιβίωσης για την περαιτέρω διασφάλιση της ήδη μειωμένης και κοστοβόρας αγροτικής καλλιέργειας, αποτέλεσμα των φαιδρών πολιτικών της Ε.Ε. και των εθνικών κρατών που συντάσσονται με τις καινοφανείς πράσινες ΚΑΠ.
Υπό το πρίσμα της προστασίας του περιβάλλοντος, επιμένουν να προσπαθούν να μας πείσουν πως η παραγωγή γάλακτος, επί παραδείγματι, θα πρέπει να ελαττωθεί ή να εξαλειφθεί πλήρως και να εισάγουμε σκευάσματα σκονών από χώρες εκτός Ε.Ε. με φτηνή εργατική παραγωγή και τριτοκοσμικές συνθήκες εργασίας. Θα επιβληθεί η μείωση παραγωγής του κρέατος με το πρόσχημα της επιβλαβούς επιρροής του στο περιβάλλον, με υποκατάστατο γενετικά τροποποιημένο κρέας που κυκλοφορεί ήδη σε αγορές του κόσμου, και ούτω καθεξής.
Δεν μας πειράζει η αθρόα χρήση φυτοφαρμάκων -εκεί, σιγή ιχθύος-, δεν μας πειράζουν οι πολεμικές εκβάσεις ανά τον κόσμο, όπου πέφτουν οι βόμβες σαν φύλλα δέντρων, δεν μας πειράζουν οι υπερεκμεταλλεύσεις γης και οι βιομηχανικοί ρύποι, αλλά μας φταίνε τα κοπάδια βοοειδών που θα βόσκουν στις πεδιάδες της Φλάνδρας και τα γίδια στις κορυφές της Πίνδου.
Η κατακόρυφη αύξηση του κόστους παραγωγής, οι φυσικές και ανθρωπογενείς καταστροφές, η ληστρική φοροεπιδρομή των κρατών και ο συντονισμένος πληθωρισμός κατευθύνουν το κοινό ήδη προς νέα καταναλωτικά ήθη. Τα βιομηχανοποιημένα τρόφιμα αποτελούν φθηνότερη λύση πληθωριστικά απ’ ό,τι τα νωπά, και ο νοών νοείτω.
Να παραγκωνιστούν οι εκτάσεις γης ούτως ώστε να μην παράγεται τίποτα απολύτως, να εισάγονται τα πάντα και οι Έλληνες και λοιποί Ευρωπαίοι αγρότες να εγκαταστήσουν φωτοβολταϊκά πάνελ πουλώντας ενέργεια ή, μάλλον, πουλώντας ουσιαστικά το βιος τους, διότι εδώ δεν μπορούν να πληρώσουν το πιο ακριβό ρεύμα, πόσο μάλλον να εμπλακούν σε έναν κυκεώνα φαύλων επιδοτήσεων και τραπεζικών δανείων. Στο επόμενο σενάριο, μεγάλες βιομηχανίες φυτοφαρμάκων ή τροφίμων θα αγοράσουν τις εκτάσεις αυτές και ο παραγωγός θα κληθεί ως σύγχρονος είλωτας στην ίδια του τη γη.
Γνωρίζω πως πολλοί δυσανασχετούν με τις κινητοποιήσεις των αγροτών κλείνοντας οδικά δίκτυα, παρακωλύοντας μετακινήσεις και δημιουργώντας έναν κοινωνικό αυτοματισμό. Αλλά ας σκεφτούμε ποια άλλη παραγωγική δύναμη και συλλογικότητα του τόπου έχει το σθένος και το σφρίγος να αντιπαρατάξει τα ανάλογα τρακτέρ του απέναντι στο κράτος, ζητώντας τα αυτονόητα που για πολλούς φαντάζουν ιδιαίτερη μεταχείριση λόγω ψηφοθηρικής πολιτικής. Η κατοχή της γης και η κατανάλωση των καρπών της αποτελούσαν ανέκαθεν τη θρυαλλίδα για διαμαρτυρία και αγώνα.
Όταν δεν θα μπορείς να παράγεις θα καθίστασαι έρμαιο στις ορέξεις τρίτων, που θα σε ελέγχουν με γνώμονα το τι θα τρως, πότε και υπό ποιες προϋποθέσεις, και στην τελική θα αντιμετωπίζεις διαρκώς μια ενδεχόμενη επισιτιστική κρίση για σένα και τους ομοίους σου. Όταν προχωρούν σταδιακά στην ιδιωτικοποίηση των δικτύων διαχείρισης υδάτων, ποια θα είναι η δικλίδα ασφαλείας που θα καθορίζει αν θα δίνεται νερό για άρδευση και για την παραγωγή ποιας καλλιέργειας συγκεκριμένα;