Του Αναστάσιου Β. Κακαράντζα
Οι τραγελαφικά ανεδαφικές πολιτικές των εγκεφάλων των Βρυξελλών πλέον έχουν βαλθεί να εξελίξουν τον πρωτογενή τομέα, όπως το αφηγούνται οι ίδιοι, ή, καλύτερα, να εξαλείψουν κάθε ίχνος αγροτικής παραγωγικής διαδικασίας, όπως το βλέπω εγώ.
Η κατρακύλα στην οποία έχει περιέλθει η Ε.Ε. δεν είναι διόλου τυχαία. Η θεωρία του ντόμινο, αφού γκρέμισε δομικούς πυλώνες της Ένωσης και έθεσε επί τάπητος συζητήσεις για ζωτικά ζητήματα των κρατών-μελών, τώρα προσμένει τα επίχειρα των λανθασμένων επιλογών της. Η «πράσινη» ανάπτυξη πάση θυσία μάς έφερε στο χείλος του γκρεμού και η Ε.Ε., επαίτης, καλείται να εισάγει ενέργεια για να μπορέσει να καλύψει τις βασικές της ανάγκες. Ήδη έχει μείνει πολύ πίσω, με τα νοικοκυριά να σφαδάζουν από πληθωριστικές τάσεις σε τρόφιμα και ενέργεια και οι άλλοτε κραταιές βιομηχανικές μονάδες να μην μπορούν λόγω κόστους να ανταγωνιστούν βιομηχανίες εκτός Ε.Ε.
Δεν θα μπορούσε, φυσικά, ο πρωτογενής τομέας της Ένωσης να μείνει αλώβητος από τα τεχνοκρατικά τερτίπια των Ευρωπαίων συμβούλων και εισηγητών. Χωρίς να υπολογίζουν τα κόστη κοινωνικά, οικονομικά και ψυχολογικά, οι επικεφαλής της Ε.Ε. προχωρούν σε ωφέλιμες μεταρρυθμίσεις στην αγροτική παραγωγή, ωφέλιμες για το περιβάλλον, ανώφελες για το ανθρώπινο δυναμικό.
Είναι σαφώς εύληπτο το αφήγημα περί κλιματικής αλλαγής και της προσαρμοστικότητας που πρέπει να επιδείξει ο ανθρώπινος παράγοντας σε όλο αυτό. Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να ζήσουν οι πολίτες της Ε.Ε. πρωτίστως και μέσω της συνεχούς εκπαίδευσης και της παροχής οικονομικών κινήτρων παραγωγικών ομάδων να προχωρήσει σταδιακά η μετάβαση προς ένα πιο «πράσινο» και οικολογικό αγροτικό παραγωγικό μοντέλο εν προκειμένω.
Με τα κόστη παραγωγής στο ζενίθ, τα ακριβότερα καύσιμα πληρώνει ο Ευρωπαίος αγρότης σε σχέση με τους ανταγωνιστές του και όλα τα παρελκόμενα που φέρνει η άνοδος των τιμών ενέργειας σε φυτοφάρμακα, ηλεκτρισμό και ζωοτροφές, η καλλιέργεια και η συγκομιδή των αγροτικών εκτάσεων και των καρπών της φαντάζουν δραματικές και γεμάτες ρίσκα.
Είναι πολύ πιο προσοδοφόρο για την Ε.Ε. να εισάγει φθηνά αγροτικά προϊόντα και ως εκ τούτου η αυτάρκεια των κρατών-μελών συρρικνώνεται με αμείωτους ρυθμούς. Έτσι, οι Ευρωπαίοι αγρότες περιθωριοποιούνται και χρόνο με τον χρόνο είτε απαξιώνεται η καλλιέργεια γης είτε βρίσκεται μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Η Ε.Ε. αρνείται πεισματικά να αντιληφθεί τις ανάγκες και τις δυνατότητες του πρωτογενούς τομέα. Λαμβάνονται αποφάσεις οι οποίες δείχνουν να μην έχουν καμία συνάφεια με τα παγκόσμια τεκταινόμενα και τις κρίσεις που αυτά επιφέρουν στον καθημερινό βίο του αγρότη. Θα πρέπει να γίνει σαφές ότι πάνω από 100.000.000 Ευρωπαίοι πολίτες της Ε.Ε. δραστηριοποιούνται στον πρωτογενή τομέα. Αποδίδουν μεγάλα ποσοστά στα ΑΕΠ των εθνικών κρατών τους και εν τέλει στην ίδια την Ε.Ε.
Αφενός, το πρόβλημα είναι η δύσκαμπτη γραφειοκρατία των Βρυξελλών που λέγει και πράττει σαν αυταρχικό διευθυντήριο και, αφετέρου, αυτό που πρέπει να αντιληφθούν είναι ότι η γη αποτέλεσε προαιώνια αντικείμενο πεδίο μαχών για επικράτηση, βιοπορισμό και επιρροή. Οι ευρωεκλογές πλησιάζουν και καινοφανείς δυνάμεις αναδύονται επιδιώκοντας να αλλάξουν τον ρου της Ε.Ε.