Ειδικά για την Ελλάδα, η συνεισφορά της ΕΕ στην ανάπτυξη του τόπου μας ήταν τεράστια εως και πριν το 2000.
Παρόλα αυτά, τα πράγματα έχουν αλλάξει κατά πολύ από τότε και ορισμένες τοξικές καταστάσεις επιδεινώθηκαν -αντί να θεραπευτούν- μετά την απόσυρση της Άγκελα Μέρκελ από την καγκελαρία. Εν ολίγοις, το καράβι πάει ξεκάθαρα προς τα βράχια• και από ό,τι φαίνεται κανείς δεν έχει διάθεση να στρίψει, παρά να αρπάξει φεύγοντας τα όποια χρυσαφικά υπάρχουν στο αμπάρι.
Αν και ορισμένα οφέλη είναι αδιαμφισβήτητα, μία Ένωση πρέπει να αποτελεί κάτι παραπάνω από ελεύθερες μετακινήσεις ή ελεύθερο εμπόριο. Αν πετάξουμε τις όποιες παρωπίδες, θα δούμε τουλάχιστον ανησυχητικά πράγματα μπροστά μας, που θα μας κάνουν να ντρεπόμαστε για ουκ ολίγους ηγέτες-συμμάχους.Εξηγώντας, ο μπουφές των τελευταίων χρόνων έχει από όλα.
Οικονομικά: Τιμωρητική στάση και καταστροφή ολόκληρων λαών για να σωθούν τράπεζες, να κερδίσουν ελάχιστα κράτη, τσέπες πάμπλουτων και ιδιώτες που αγόρασαν αντί πινακίου φακής κρατικά φιλέτα και εταιρείες. Εδώ στην Ελλάδα και αν το ζήσαμε αυτό… Τόκοι και κέρδη να προτιμώνται έναντι της ευημερίας των ανθρώπων. Γεωπολιτικά: Βρώμικα παιχνίδια με ιμπεριαλιστές του κόσμου, μαζική προμήθεια όπλων και μάλιστα μεταξύ άλλων στην τουρκική κυβέρνηση που απειλεί να εισβάλλει στην Ελλάδα, συναλλαγές και συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, μία ΕΕ-δούλος των ΗΠΑ.
Πολιτικά: Κυριάρχησαν επί χρόνια τύποι επιπέδου Ντάισελμπλουμ, ο οποίος έλεγε πως ένας λαός έφαγε τα χρήματά του σε γυναίκες και ποτά. Παρεμπιπόντως, γελοίε τύπε, οι Βαλκάνιοι και οι Νότιοι εργάζονταν 70 και 90 ώρες την εβδομάδα, τη στιγμή που στην Ολλανδία η μέση εργασία την εβδομάδα είναι 20κάτι ώρες και ο μισθός τέσσερις φορές υψηλότερος.
Αυτή είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση που θέλουμε;
Τα γράφω όλα αυτά ως υποστηρικτής της ΕΕ, που όμως δεν μπορεί να αρνηθεί την πραγματικότητα (ίσως γιατί δεν είμαι καπιταλο-νεοφιλελές). Δεν είναι υπεύθυνη η Ευρώπη για το κράτος-παρωδία που χτίσαμε, για την αναξιοκρατία και τη διαφθορά που καταστρέφουν την ελληνική κοινωνία. Ωστόσο, ακόμη και σε αυτήν την περίπτωση με τις ευλογίες της ΕΕ, εν τέλει οι υπεύθυνοι έμειναν ατιμώρητοι ή βγήκαν από την κρίση με ακόμη περισσότερα χρήματα, τη στιγμή που η πλειοψηφία έλιωνε στη δουλειά για να μην πεινάσει ή υπέφερε από την ανεργία.
Σίγουρα οι οραματιστές της ΕΕ τις δεκατίες του ’80 και του ’90, δεν σκόπευαν για κανέναν λόγο να δημιουργήσουν αυτό το πράγμα που άπραγοι παρατηρούμε αυτή τη στιγμή.
Η ΕΕ δεν πρέπει να διαλυθεί. Αποτελεί το μεγαλύτερο επίτευγμα διπλωματίας και συνεργασίας στη σύγχρονη ιστορία. Αν όμως δεν αλλάξει κατεύθυνση κατά 180 μοίρες (ή… 360 που έλεγαν κάποιοι), οι ίδιοι οι πολίτες θα την τερματίσουν.
Η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της Ηπείρου δεν θέλουν μία τέτοια Ένωση, η οποία ξεπουληθεί πλήρως για τα κέρδη, δεν ενδιαφέρεται για την ευημερία των πολιτών της και έχει καταντήσει ένα παιχνιδάκι στη χέρια των συμφερόντων. Οι πολίτες δεν θέλουν αυτό το σίχαμα.
Χρειαζόμαστε επειγόντως μία Ευρωπαϊκή Ένωση ανθρώπινη, μία Ευρώπη των λαών.