Την Πέμπτη, στην απεργία, θα κλείσουν δύο εβδομάδες κινητοποιήσεων για την τραγωδία των Τεμπών. Για όποιους συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις είναι εμφανές ότι υπάρχουν διαφορές σε σχέση με παλιότερα· διαφορές που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν και τομή. Υπάρχει μια ρήξη σε πολύ κόσμο, στον τρόπο που αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα, στην αίσθηση που διαμορφώνεται ότι πρέπει να γίνουν βαθιές αλλαγές ώστε να μην ξανασυμβεί ένα τέτοιο δυστύχημα, ώστε να γίνει μέρος του συστήματος και του κρατικού μηχανισμού η προστασία της ζωής.
Ειδικά η συμμετοχή των νέων στις κινητοποιήσεις συνοδεύεται και από μια κατάφαση, μια ένταση στο αίτημα για ριζικές αλλαγές, για συνολική μετατόπιση. Αυτό είναι που περιγράφεται ως «αντισυστημική» εκδήλωση, όχι από τα ίδια τα νέα παιδιά που κινητοποιούνται αλλά από τους μεγαλύτερους, οι οποίοι είτε φοβούνται ότι μπορεί να αμφισβητηθούν τα δεδομένα που κατακτήθηκαν ξανά μετά τη μεγάλη κρίση είτε θα ήθελαν τις αλλαγές μεν, αλλά τις βλέπουν στενά να περνάνε μόνο από τις εκλογές, στεκόμενοι αμήχανοι μπροστά στην υποψία ότι κάτι βαθύτερο πρέπει να αλλάξει στη χώρα, που να ξεπερνά την κομματική εναλλαγή στην εξουσία.
Διαγράφεται ένα είδος Νέου Κύματος με τροφοδότη τους νέους και τις νέες που όχι απλώς αντιτίθενται στις πολιτικές που αφήνουν ανυπεράσπιστους τους ανθρώπους, αλλά προσδοκούν σε έναν κόσμο που να τους χωρά, να τους σέβεται, να τους εμπνέει.
Ζούμε επί 15 χρόνια μέσα σε κατάσταση διαρκούς κρίσης, υποβιβάζοντας συνέχεια το όριο των αντοχών μας, όλο και πιο κάτω, με την ελπίδα ότι κάποια στιγμή θα πατήσουμε κάπου σταθερά. Οι νέες γενιές, όμως, που δεν έμαθαν ούτε από κομματικές πρωτοπορίες ούτε από σωτήρες του έθνους, θέλουν να κοιτάνε προς τα πάνω κι αυτό είναι που αλλάζει το βλέμμα τους στον κόσμο.