Ζούμε στην χώρα των ψευδαισθήσεων. Διότι εντέλει, ψευδαίσθηση αποδεικνύεται η κατ’ επανάληψιν διακηρυχθείσα από δυο διαδοχικές κυβερνήσεις αναγγελία, ότι τα μνημόνια τελείωσαν και η χώρα έχει απελευθερωθεί από την κηδεμονία «τροϊκανών», «θεσμών» και απαιτητικών εταίρων. Ίσως να μην θέλαμε να δούμε κατάματα την πραγματικότητα.
- εφημερίδα Εστία
Το τραγικό όμως δυστύχημα των Τεμπών μας φέρνει απέναντί της. Οι αιτίες που οδήγησαν σε αυτό (πέραν από την επιφάνεια σταθμαρχών, σημάνσεως και παραλείψεων) ανάγονται στα ερείπια που άφησαν στην χώρα τα μνημόνια. Εξετάζοντας τα στοιχεία που έχουν μέχρι στιγμής δει το φως της δημοσιότητος, σχετικά με την τραγωδία, βλέπουμε τα στοιχεία να καταλήγουν σε έναν κοινό παρονομαστή. Ότι οι εξαρτήσεις και τα «προαπαιτούμενα» είναι οι απώτερες αιτίες του κακού.
Τα τραίνα πωλήθηκαν, αλλά δεν εξυγιάνθηκαν. Τα πήραν οι Ιταλοί έναντι πινακίου φακής. Μόνο και μόνον, διότι «κάτι» έπρεπε να πάρουν και οι Ιταλοί, αφού οι Γερμανοί είχαν πάρει τα αεροδρόμια και οι Κινέζοι τα λιμάνια.
Το αποκάλυψε ο κ. Βαρουφάκης παρουσιάζοντας τον διάλογο που είχε σχετικώς, ως υπουργός Οικονομικών, με τον πρόεδρο του Euroworking Group, Τόμας Βίζερ. Στην επισήμανσή του, πως η ιταλική εταιρεία είναι πτωχευμένη και αδυνατεί να επενδύσει σημαντικά ποσά στο σιδηροδρομικό δίκτυο, ο Ευρωπαίος επίσημος είχε απαντήσει με κυνισμό: «Κάτι πρέπει να πάρουν».
Να πάρουν για να συμφωνήσουν στην χρηματοδότηση της Ελλάδος. Όμως όσα χρόνια πριν και αν έγινε αυτός ο διάλογος, τα επίχειρα τα πληρώνουμε ακόμη… Τα τραίνα μας ανήκουν στους Ιταλούς, ο έλεγχος των σιδηροδρομικών συγκοινωνιών έχει κατακερματισθεί. Οι δε έμπειροι υπάλληλοι του ΟΣΕ –αυτοί που κάποτε εξασφάλιζαν την λειτουργία των τραίνων χωρίς σύστημα τηλεδιοίκησης και μοντέρνες σημάνσεις, έχουν απομακρυνθεί. Το 40% του προσωπικού απομακρύνθηκε. Όλοι, παλαιοί και έμπειροι υπάλληλοι. Έφυγαν λόγω των απαιτήσεων για περικοπές. Ήταν προαπαιτούμενο. Και φεύγοντας δεν είχαν καν την ευκαιρία να εκπαιδεύσουν νεωτέρους. Γιατί νεώτεροι δεν είχαν προσληφθεί. Και αυτό, προαπαιτούμενο.
Και αν νομίζει κανείς ότι τα προαπαιτούμενα τελείωσαν τότε, ας δει την τρέχουσα ειδησεογραφία. Προαπαιτούμενο είναι να γίνονται οι πλειστηριασμοί των κατοικιών των Ελλήνων. Αν δεν το επιτρέψουμε, δεν πρόκειται να μας χορηγηθεί η επενδυτική βαθμίδα την οποία δικαιούμαστε. Νόμοι με άλλα προαπαιτούμενα ψηφίζονται, κατ’ απαίτησιν των εταίρων προκειμένου να εκταμιευθούν τα κονδύλια του Ταμείου Ανάκαμψης. Τα μνημόνια δηλαδή παραμένουν εν ισχύι. Ίσως να μην λέγονται πλέον μνημόνια, αλλά η χώρα παραμένει δεσμευμένη. Και κρίσιμες υποδομές –όχι μόνον οι σιδηροδρομικές– έχουν καταστεί ερείπια, χωρίς να υπάρχει ελπίδα αποκαταστάσεως, όσο τουλάχιστον παραμένουμε υπό την δαμόκλειο σπάθη των προαπαιτουμένων.
Δεν τολμάμε να διανοηθούμε για πόσο ακόμη θα κρατήσει αυτό, καθώς βλέπουμε τις κυβερνήσεις μας να μην τολμούν να λάβουν τις δύσκολες αποφάσεις που απαιτούνται για να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο των εξαρτήσεων. Ο δε κρατικός μηχανισμός σέρνεται πίσω από μιαν εφιαλτική πραγματικότητα…
Δυστυχώς, η τραγωδία των Τεμπών είναι μόνον η κορυφή του παγόβουνου ενός συνεχιζόμενου ελληνικού δράματος, η λύση του οποίου απέχει ακόμη πολύ…