Ένα αποκαλυπτικό άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου με αναφορά στις «σφαίρες για την δημοκρατία» και σε «πράκτορες της CIA»!
Ο Βαγγέλης Βενιζέλος θα μείνει στην ιστορία ως ο πολιτικός που προκάλεσε την μεγαλύτερη καταστροφή στην Ελλάδα και τους Έλληνες, αναλογικά με την λαϊκή νομιμοποίηση που διέθετε. Πρέπει να είναι μοναδικό φαινόμενο στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη, όπου ένας πολιτικός με πενιχρή εκλογική διείσδυση κατάφερε να επιφέρει τέτοιες καταστροφές στην πατρίδα του – εξαιρούνται φυσικά οι δικτάτορες που είχαν μηδενική λαϊκή νομιμοποίηση.
Ακόμα και οι μέγιστοι ολετήρες της μεταπολίτευσης, ο Κώστας Σημίτης και ο Γιώργος Παπανδρέου, κατέστρεψαν τη χώρα έχοντας ισχυρή λαϊκή εντολή. Αντίθετα, ο Βαγγέλης Βενιζέλος κατάφερνε με έναν ανεξήγητο τρόπο και τρύπωνε πάντα σε κυβερνήσεις, αποκτώντας δυσανάλογη δύναμη την οποία την χρησιμοποίησε εξίσου καταστροφικά.
Θα τελευταία χρόνια ο Βαγγέλης Βενιζέλος έχοντας εξασφαλίσει τα προς το ζην, περιφέρεται στις παρυφές της εξουσίας εκλιπαρώντας για έναν διορισμό. Ευτυχώς, ο διορισμός του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη έγινε εκτός Ελλάδος, οπότε οι δυνατότητες του να συνεχίσει το καταστροφικό του έργο εντός των τειχών, είναι περιορισμένες.
Για αυτόν τον λόγο προφανώς αποφάσισε να γράψει τα απομνημονεύματά του και να τα παρουσιάσει σε έναν κύκλο ευνοημένων, από τον οποίο όμως θα απουσιάζει ο νυν πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης.
Αυτή ήταν η αφορμή για να γραφτεί ένα εξαιρετικό άρθρο που ρίχνει φως στο άγνωστο παρελθόν του Βαγγέλη Βενιζέλου, διά χειρός Γιώργου Λακόπουλου το οποίο δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα Ieidiseis και το παραθέτουμε αυτούσιο:
Προσδεθείτε και μην καπνίζετε. Ο Βαγγέλης Βενιζέλος ύστερα από μια πολιτική διαδρομή με αναταράξεις και αποτυχίες, γράφει απομνημονεύματα.
Για την ακρίβεια αφηγείται – προφανώς με τον έξοχο τρόπο του – την μνημονιακή περίοδο στο βιβλίο «Εκδοχές Πολέμου 2009-2022».
Ως πολιτικός παραμένει ανυποψίαστος ότι έχει κλείσει τον κύκλο του, αφού δεν απέκτησε λαϊκό έρεισμα – χωρίς το οποίο δεν νοείται παράγων του δημοσίου βίου.
Εκτός αν το πολίτευμα γίνει αριστοκρατικό. Ιδέα που μάλλον τον συγκινεί, αν κριθεί από διατυπώσεις όπως «συνομιλώ με τη Ιστορία», ή «έχω εγώ ανάγκη να είμαι πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ;».
Μια αφήγηση της διαδρομής του Βενιζέλου προκύπτει από τα πραγματικά περιστατικά και δεν τον κολακεύει ιδιαίτερα.
Μια άλλη διαμορφώνει ο ίδιος σε ένα ακροατήριο που διαρκώς συρρικνώνεται. Σ΄ αυτή εντάσσεται και το αναμενόμενο πόνημα, για μια περίοδο στο πιο δραματικό τμήμα της οποίας ήταν στα πράγματα – ως δεύτερος.
Από τα λίγα που έγιναν γνωστά, τα αφηγείται ως αυτόπτης – αλλά κατ’ ουσίαν ως παντεπόπτης. Εμφανιζόμενος ως αφηγητής Ιστορίας, διεκδικεί δάφνες διαμορφωτή της.
Ματαιοπονεί όποιος αναμένει αυτοκριτική για τα λάθη του. Αντίθετα θεωρητικοποιεί τις αποτυχίες του με ρωμαλέο ύφος.
Ήτοι αντί «να βάλει τα προσόντα του στον τόκο», τα έθεσε στην υπηρεσία της πατρίδας – με στόχους διαμόρφωσαν άλλοι όμως.
Ποια ακριβώς είναι αυτά τα προσόντα;
Στη Μεταπολίτευση συντάχθηκε με όσους έλεγαν ότι «κάθε ψήφος στον Ανδρέα είναι σφαίρα στη Δημοκρατία». Ως πρόεδρος της ΕΦΕΕ ο Τζουμάκας τον απέβαλε από συνεδρίαση της ΕΦΕΕ όταν μίλησε για «πράκτορα της ΣΙΑ».
Ανακάλυψε τον Παπανδρέου 15 χρόνια αργότερα -μέσω του Άκη και του Λαλιώτη- πήρε αξιώματα, διακρίθηκε δια του λόγου, αλλά ανταπόκριση στη βάση του ΠΑΣΟΚ δεν βρήκε.
Στον πρόλογο του βιβλίου επισημαίνει τη «δυνατότητά του να γίνει κάποια στιγμή πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ».
Όταν το επιχείρησε τον στραπατσάρισε ο Γ. Παπανδρέου. Όταν έγινε -χωρίς αντίπαλο- πήρε με το μνημονιακό ΠΑΣΟΚ 13% και στη συνέχεια, με την προσκόλληση στον Σαμαρά, το πήγε 4,6%.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου τον είχε γραδάρει: «Δεν θέλει να γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αλλά πρόεδρος οποιουδήποτε κόμματος», έλεγε – κατά τη μαρτυρία του Τηλέμαχου Χυτήρη.
Κατέληξε να μην μπορεί καν να μπει στη Βουλή με τη λαϊκή ψήφο και να περιμένει διορισμό από τη Φώφη, τον Ανδρουλάκη, τον Μητσοτάκη.
Από καιρό -προφανώς και δια του βιβλίου- προσπαθεί να μετατρέψει το ΠΑΣΟΚ σε προσωπικό του… υποσύνολο! Παρότι υπήρξε μάλλον δυσάρεστη παρένθεσή του. Σαν φούσκα συναρπαστικού βερμπαλισμού.
Όταν ως νέος δεν «πιάνεις τους αέρηδες της εποχής σου», που λέει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, πώς να τους αισθανθείς στην έβδομη δεκαετία του βίου σου;