Όποιος δημοσιογράφος ισχυριστεί ότι δεν έχει κάνει λάθος σε ρεπορτάζ του, κάποια στιγμή της πορείας του στον χώρο, θα είναι ψεύτης. Και λάθος πληροφορία και λάθος εκτίμηση μπορεί να υπάρξει. Και έχει υπάρξει για όλους.
- Από τον Βασίλη Βέργη
Μισό λεπτό όμως. Κάθε «λάθος» έχει διαφορετική βαρύτητα. Υπάρχουν λάθη δίχως ουσιαστικές συνέπειες, υπάρχουν όμως και ΛΑΘΗ που ισοδυναμούν με «όπλα εκτέλεσης».
Υπάρχουν λάθη που γίνονται εξαιτίας μίας μη αξιόπιστης πηγής ή από υπέρμετρο ζήλο του δημοσιογράφου να «ξεχωρίσει», υπάρχουν όμως λάθη που γίνονται γιατί ο ρεπόρτερ δεν θέλει να αξιολογήσει την πληροφορία, αλλά παρασύρεται από τον… ενθουσιασμό γι’ αυτό που του «πλάσαραν». Γιατί του αρέσει αυτή η «αλήθεια» που του πλάσαραν. Εδώ όμως δεν έχουμε να κάνουμε με δημοσιογραφία, αλλά με εμμονή. Το χειρότερο δε είναι όταν έχουμε να κάνουμε με «οργανωμένη προσπάθεια κατασυκοφάντησης» στην οποία εμπλέκονται η πολιτική εξουσία και η εξουσία των media.
Στην προκειμένη περίπτωση του «παράπλευρου στο σκάνδαλο Novartis ΣΚΑΝΔΑΛΟΥ», της συντονισμένης δηλαδή «επιθυμίας» κυβέρνησης και μέρους των ΜΜΕ να καταδικαστούν αθώοι άνθρωποι, κάθε κρίκος αυτής της αλυσίδας έχει παίξει τον ρόλο του. Αλλος εκούσια, άλλος «ακούσια», αλλά με τα ίδια αποτελέσματα.
Ακούγαμε τόσο καιρό τον Ιωάννη Φιλιππάκη, τον Κώστα Βαξεβάνη, τη Γιάννα Παπαδάκου και τον Αλέξανδρο Τάρκα να φωνάζουν πως το μόνο που έπραξαν ήταν η δημοσιογραφική υποχρέωσή τους να ξεσκεπάσουν όλα τα στοιχεία που είχαν στη διάθεσή τους για το σκάνδαλο Novartis κι αυτά τα στοιχεία θα κριθούν από τη Δικαιοσύνη που πάντοτε έχει τον τελευταίο λόγο.
Όμως στην Ελλάδα η «αποκαλυπτική δημοσιογραφική» είναι πια ισχνή μειονότητα. Κυριαρχεί η «δημοσιογραφία του Μωυσή». Εκείνη που θεωρεί υποχρέωσή της να αποθεώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τους συν αυτώ.
Του πρωθυπουργού που στο βήμα της Βουλής έλεγε με λουδοβίκειο θράσος απευθυνόμενος στον ΣΥΡΙΖΑ: «Αυτό δεν λέγεται δημοσιογραφία, λέγεται συμμορία. Δεν λέγεται ελευθεροτυπία, αλλά ελευθεροδολοφονία. Με αυτόν τον υπόκοσμο είστε αγκαλιά».
Είχε αναγάγει την «παραπομπή» σε «καταδίκη». Και μοίραζε άθλιους χαρακτηρισμούς. Ποιος; Αυτός που έσκαψε μια τρύπα και χώθηκε μέσα όταν βγήκε η απόφαση της Δικαιοσύνης με την οποία πανηγυρικά αθωώθηκαν οι εγκαλούμενοι. Ούτε «συγγνώμη» δεν είχε την ψυχή να ψελλίσει εκείνος που φώναζε στο βήμα της Βουλής των Ελλήνων για «συμμορίες» και «υπόκοσμο». Αυτός ο άνθρωπος απευθύνεται στον λαό, μιλάει για «αλήθεια» και ζητάει ξανά την ψήφο του. Πόσο θράσος, Θεέ μου… Υπάρχει κάποιος «νόμος» που προστατεύει τους πρωθυπουργούς, όταν συκοφαντούν δημόσια; Οταν υβρίζουν με τέτοιους χαρακτηρισμούς; Υπάρχει κάποιος «νόμος» που απαγορεύει σε πρωθυπουργούς να ζητούν δημόσια συγγνώμη;
Όσο για τα «συστημικά» ΜΜΕ, ειδικά τηλεοπτικά, απλά ξεφτιλίστηκαν με την ουσιαστική απόκρυψη της είδησης. Όχι πως τους ενδιαφέρει πολύ, βέβαια, αφού για τα αφεντικά και όσους έχουν αναλάβει την «εργολαβία» είδηση φαίνεται πως δεν είναι η πραγματικότητα αλλά η συστηματική παραποίησή της στα μέτρα που βολεύει.
Το… κερασάκι στην τούρτα αυτού του Εβερεστ αίσχους, η δήθεν «έγκυρη πληροφορία» για παραπομπή σε δίκη για τη Novartis των Παπαγγελόπουλου και Τουλουπάκη! Σε… μορφή τσουνάμι η «μεγάλη είδηση» έσπασε ταμεία 24 ώρες πριν από την πραγματικότητα. Η οποία αποδείχθηκε ξανά μια τεράστια «πατσαβούρα».
Μετά δεν… ήρθαν οι μέλισσες, αλλά οι συγγνώμες. Η μικρή λεπτομέρεια -«αλφαβήτα» στη δημοσιογραφία- ότι η είδηση πάντα πρέπει να διασταυρώνεται έμεινε απλά λεπτομέρεια.
Στην «Ελλάδα του Μητσοτάκη» το αυτονόητο έχει κονιορτοποιηθεί. Ακόμη κι όταν πρόκειται για τη ζωή και την τιμή οιουδήποτε. Σε λίγο καιρό θα έχουμε εκλογές. Και ανάμεσα σε άλλα που θα κληθούν να απαντήσουν οι Ελληνες μπροστά στις κάλπες είναι και η ηθική. Η «υπόθεση Novartis» και τα παρακλάδια αυτής αποδείχθηκε ισοπέδωση της ηθικής. Αξίζει την τιμωρία όλων μας!