ΟΑΣΘ σε… αποσύνθεση με τις στάσεις και τα λεωφορεία να είναι απολύτως κατεστραμμένα και τους οδηγούς να μαζεύουν τα… ασυμμάζευτα.
Του Αλέξανδρου Παναγιωτίδη
Αυτή είναι η εικόνα που συναντά κάποιος στο μοναδικό ΜΜΜ της Θεσσαλονίκης με το που έρχεται στην πόλη.
Στάσεις χωρίς σκέπαστρα, με τον κόσμο να μένει εκτεθειμένος σε ήλιο και βροχή. Στάσεις χωρίς τηλεματική, και λεωφορεία σε αποσύνθεση, συνθέτουν ένα σκηνικό διόλου κολακευτικό για τον Οργανισμό.
Μια βόλτα κάναμε σε περιοχή της Δυτικής Θεσσαλονίκης (Ευκαρπία) και οι εικόνες από τις στάσεις των λεωφορείων αλλά και τα ίδια τα λεωφορεία ήταν αποκαρδιωτικές.
Όρθιοι για 40 λεπτά καθώς το λεωφορείο που θέλαμε να πάρουμε –38– καθυστέρησε απίστευτα πολύ και η στάση δεν παρείχε παγκάκι για να καθίσουμε.
Δίπλα μας μια κυρία 70 ετών η οποία απελπισμένη με την κατάσταση προσπάθησε να αναζητήσει μια σκιά και ένα χώρο να ακουμπήσει στις παρακείμενες πολυκατοικίες.
Το λεωφορείο εν τέλει έρχεται. Η ώρα είναι 09:00 και επιβιβαζόμαστε στα καινούργια λεωφορεία της Λειψίας, ελπίζοντας να βρούμε ένα σημείο δροσιάς μετά από τόση ζέστη.
Κάναμε λάθος! Τα λεωφορεία λοιπόν της Λειψίας έρχονται χωρίς κλιματισμό και με μόλις πέντε παράθυρα μικρά.
Ιδρώνουμε και δεν ξέρουμε τι μπορούμε να κάνουμε για αυτό. Η κατάσταση με τα 32άρια έξω και μέσα είναι αποπνικτική με τον κόσμο να αναζητά μια νότα δροσιάς μόλις ανοίγουν οι πόρτες.
Αποβιβαζόμαστε από το λεωφορείο και παίρνουμε – ξανά μετά από τεράστια αναμονή – ένα απο τα παλιά τα irisbus ελπίζοντας ότι θα έχουν επισκευαστεί σε βαθμό να είναι κανονικές οι συνθήκες.
Και πάλι κάναμε λάθος! Στο air condition αντί για κρύο αέρα αισθανόσουν… ζεστό, ενώ το καπάκι που κάλυπτε τα ηλεκτρολογικά του λεωφορείου ήταν έτοιμο να πέσει στα κεφάλια των επιβατών.
Φτάσαμε στο τέρμα του λεωφορείου όπου κατευθυνθήκαμε προς την δουλειά την οποία είχαμε με την απορία πόσο χειρότερα μπορούν να γίνουν τα πράγματα.
Η ώρα 17:40 κατευθυνόμαστε στο τέρμα του λεωφορείου προκειμένου να πάρουμε και πάλι το λεωφορείο αύτην την φορά με προορισμό την στάση του 28 και της Συκιές.
Στο τέρμα του 38 ρωτάμε τον οδηγό τι ώρα θα αναχωρήσει το λεωφορείο. Απάντηση αφοπλιστική:
–Περιμένουμε να δούμε αν θα έρθει στις 18:10 ένα λεωφορείο για να φύγει. Αν δεν έρθει θα πάρω τηλέφωνο και θα δώ.
-Δηλαδή -τον ρωτάμε- θα περιμένουμε τουλάχιστον ένα μισάωρο.
-Ναι!
-Καλά τι γίνεται πάλι σήμερα;
– Είμαστε μόνο δύο λεωφορεία στην γραμμή. Ήμασταν εφτά αλλά τα ΠΕΝΤΕ (!!!) έχουν χαλάσει.
-Καλά και της Λειψίας που τα διαφημίζουμε τόσο πολύ;
-Αυτά τα βγάζουμε μέχρι τις 09 με 10 το πρωί γιατί δεν αντέχουν την ζέστη και μετά τα αποσύρουμε.
Ευχαριστήσαμε τον οδηγό που άθελα του μας έδωσε απίστευτες πληροφορίες για το ρεπορτάζ και κατηφορίσαμε με τα πόδια – αφού δεν υπήρχε χώρος να καθίσουμε στο τέρμα με τον χώρο να είναι απαράδεκτος (δείτε παρακάτω) – μέσα στον καύσωνα για περπάτημα 25 λεπτών για την στάση του 28.
Η οδύσσεια με τον ΟΑΣΘ έλαβε τέλος! Το μόνο που μπορώ να πω για να συμπληρωθεί το παζλ είναι ότι χρησιμοποιώντας το 38 συνέχεια, υπάρχουν στιγμές που κάνω και 2 ώρες για να φτάσω σπίτι μου ενώ η εργασία μου είναι Μοναστηρίου.
Δεν ξέρουμε που θα πάει αυτή η βαλίτσα ωστόσο ο Οργανισμός Αστικών Συγκοινωνιών Θεσσαλονίκης είναι έκθετος στον κόσμο της πόλης.
Ωραίες οι διαφημίσεις για να μην είσαι τσάμπας και να γίνεις τσάμπιονς, αλλά αυτές οι υπηρεσίες που παρέχει ο ΟΑΣΘ δεν αξίζουν σίγουρα το 1,10 της διπλής διαδρομής.
Μερικές εικόνες από τις στάσεις του ΟΑΣΘ:
