Η Ελλάδα και πολλά κοινοβούλια χωρών – μελών της ΕΕ άνοιξαν τις πόρτες τους στον Ζελένσκι. Η ελληνική Βουλή έδωσε βήμα και στους ακραίους εθνικιστές με ναζιστικά χαρακτηριστικά, «Αζοφίτες». Ουδείς, όμως, έχει ρωτήσει τον Ουκρανό πρόεδρο γιατί φυλάκισε και διαπόμπευσε δημόσια τον επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της ουκρανικής αντιπολίτευσης. Μια «νέα Ευρώπη» οικοδομείται σήμερα ανατολικά, και υπονομεύει τα θεμέλια της ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας
Μπορεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης να κάλεσε τον Ουκρανό πρόεδρο, Βολοντιμήρ Ζελένσκι, και μαζί του τους ακραίους εθνικιστικές της «Αζόφ», να μιλήσουν στο Κοινοβούλιο, ωστόσο ούτε καν σήκωσε το τηλέφωνο, ο ίδιος όπως και όλοι οι πρωθυπουργοί των κρατών – μελών της ΕΕ, αλλά και οι πρόεδροι των Κοινοβουλίων, να του τραβήξουν το αυτί γιατί, από την αρχή του πολέμου, έχει συλλάβει, φυλακίσει, και τώρα εξευτελίζει δημόσια τον επικεφαλής του μεγαλύτερου κόμματος της ουκρανικής αντιπολίτευσης.
Άραγε, ακόμα και σε περίοδο πολέμου, η δημόσια διαπόμπευση ενός πολιτικού αντιπάλου της σημερινής «κυβέρνησης» του Κιέβου συνάδει με τη δημοκρατία; Ακόμα κι αν πρόκειται για λαμόγιο που τα΄ χει αρπάξει από τον Πούτιν, όπως του καταλογίζει ο Ζελένσκι, είναι δυνατόν, με το έτσι θέλω, να μπαίνει λουκέτο στα γραφεία όλων των κομμάτων που δεν ταιριάζουν στα γούστα του Ζελένσκι και των Δυτικών «συμβούλων» και πολύ περισσότερο να διαπομπεύει έναν πολιτικό αρχηγό δημόσια;
Ο «κουμπάρος του Πούτιν»
Παρ’ ότι ο Βίκτωρ Μεντβεντσούκ είχε συλληφθεί (στην πραγματικότητα, απαχθεί) όταν εισέβαλε η Ρωσία στην Ουκρανία, περί το τέλος του Φεβρουαρίου 2022, μόλις προ ημερών η Υπηρεσία εσωτερικής ασφάλειας της Ουκρανίας έδωσε στη δημοσιότητα φωτογραφίες του.
Είναι σε ελεεινή κατάσταση, έχει προφανώς κακοποιηθεί, ενδεχομένως έχει υποστεί βασανισμούς, του έχουν φορέσει στολή του ουκρανικού στρατού (με το ουκρανικό εθνόσημο στο μπράτσο εμφανές, επειδή ο Μεντβεντσούκ κατηγορείται ως φιλορώσος), και τον εμφανίζουν με χειροπέδες.
Στα Δυτικά Μέσα Ενημέρωσης δεν ακούστηκε η παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας γι’ αυτή τη ντροπιαστική εικόνα που ουδόλως περιποιεί τιμή για τους θιασώτες της Δημοκρατίας, μεταξύ των οποίων πολύ θα το ήθελε να συγκαταλέγεται και ο Ζελένσκι.
Στην ΕΕ και στις ΗΠΑ η είδηση αυτή αναπαρήχθη απλά ως η σύλληψη του «εκλεκτού» και του «κουμπάρου του Πούτιν», αφήνοντας να εννοηθεί ότι από μόνη της η λέξη «κουμπαριά» αποτελεί στοιχείο ενοχής! «Κουμπάρος» με τον Πούτιν; Άρα, «πράκτορας» του Κρεμλίνου (ο Πούτιν βάφτισε την κόρη του Μεντβεντσούκ). Βέβαια, το ίδιο αφήγημα δεν ισχύει για τον Ζελένσκι ή άλλους Ουκρανούς πολιτικούς. «Κολλητοί» με τη Δύση, άρα «πράκτορες» της Δύσης.
Το ζήτημα δεν είναι εάν ο Β.Μεντβεντσούκ είναι ένα πάμπλουτο λαμόγιο, όπως τον παρουσιάζει το Κίεβο, έχει, κατά τις ίδιες κατηγορίες, ιδιωτικό αεροσκάφος, πανάκριβο κότερο, και έχει πάρει εκατοντάδες εκατομμύρια από τον Πούτιν, κ.ο.κ.
Σε μια χώρα, όπως η Ουκρανία, όπου βασιλεύει η διαφθορά, οι πολιτικοί υπεξαιρούν τον δημόσιο πλούτο και κλέβουν τον λαό, οι επιχειρηματίες – ολιγάρχες λύνουν και δένουν, ανεβοκατεβάζοντας κυβερνήσεις, και η διάβρωση των πολιτικών και κρατικών δομών τόσο από τη Δύση όσο και τη Ρωσία είναι στον υπερθετικό βαθμό, ο Β.Μεντβεντσούκ ούτε είναι ο μόνος που πλούτισε στις πλάτες του λαού, ούτε και ο μόνος που είχε παρτίδες με τον Πούτιν.
Ρωσο-ουκρανική «διαπλοκή»
Ξεχνά, άραγε, κανείς ότι ακόμα και το όνομα του Ζελένσκι φιγουράρει στα Panama Papers, με τις offshore του; ‘Η ότι ο προηγούμενος πρόεδρος της Ουκρανίας, ο χαρακτηριζόμενος ως ο «βασιλιάς της σοκολάτας», Πέτρο Ποροσένκο, είχε εξαιρετικά στενές παρτίδες με το Κρεμλίνο και Ρώσους ολιγάρχες, ενώ μέχρι προ ετών είχε τα εργοστάσια σοκολάτας του στη Ρωσία; Ή ότι οι μεγαλύτερες πωλήσεις των τηλεοπτικών σόου του Ζελένσκι ήταν στη Ρωσία;
Τώρα, ο Ζελένσκι, όπως και ο Ποροσένκο, φόρεσαν στολή παραλλαγής και πολεμάνε! Να σημειωθεί πως μόλις το 2021, ο τζίρος των εμπορικών σχέσεων Ουκρανίας – Ρωσίας (εμπορικά – οικονομικά ήταν συγκοινωνούντα δοχεία) αυξήθηκε πάνω από 30% (!). Και κερδισμένα ήταν συγκεκριμένα μεγάλα ολιγαρχικά συμφέροντα και πολιτικοί. Φαίνεται ότι η εξαγορά με ρούβλια ήταν «γλυκιά» τότε.
Το πρόβλημα, λοιπόν, βρίσκεται κυρίως στην επικοινωνιακή μανιέρα των προπαγανδιστικών «συμβούλων» του Ζελένσκι. Στο γεγονός, δηλαδή, ότι στο πλαίσιο του προπαγανδιστικού πολέμου, αποφάσισαν να εξευτελίσουν έναν Ουκρανό πολιτικό, φυλακίζοντάς τον -δίχως μάλιστα επίσημο κατηγορητήριο από τη Δικαιοσύνη- ως υπόλογο για «εσχάτη προδοσία», και διαπομπεύοντάς τον δημόσια.
Ιδιαίτερα ενδιαφέρον είναι ότι οι διώξεις κατά του Μεντβεντσούκ, όπως και οι επιθέσεις σε εκδηλώσεις άλλων Ουκρανών πολιτικών, ορισμένοι εκ των οποίων είχαν τη φήμη του «μετριοπαθούς» και με σημαντικές πολιτικές προοπτικές, είχαν ξεκινήσει πριν τη ρωσική εισβολή.
Ο «καλός» και ο «κακός»
Το θέμα είναι, όμως, ότι όλο το επικοινωνιακό αφήγημα της Δύσης σε αυτόν τον πόλεμο είναι το «καλό» (Δύση) εναντίον του «κακού» (Ανατολή-Ρωσία). Το δίλημμα Δημοκρατία (Δύση) ή απολυταρχία (Πούτιν). Ωστόσο, η προπαγανδιστική εικόνα που προβάλλεται, με αφορμή τον εξευτελισμό του Μεντβεντσούκ, στέλνει τα εντελώς αντίθετα μηνύματα και υπονομεύει το αφήγημα.
Να σημειωθεί ότι σε συνθήκες, έστω και κουτσουρεμένης κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, όπως σε ολόκληρη τη Δύση πλέον, οι διώξεις κατά ενός κόμματος που έχει παρουσία στη Βουλή υπόκεινται σε συγκεκριμένους κανόνες.
Το ελληνικό σύστημα, μάλιστα, έφτασε στο σημείο να βάλει λουκέτο στο νεοναζιστικό μόρφωμα της «Χρυσής Αυγής», όταν και με τη βούλα της Δικαιοσύνης, κρίθηκε ως εγκληματικό κόμμα. Μέχρι τότε, οι βουλευτές του πολλάκις τραμπούκιζαν μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Αυτά, βέβαια, ανεξαρτήτως των επικίνδυνων «παιχνιδιών» στο παρασκήνιο και των ανιστόρητων αναφορών περί «καλών -συνεργάσιμων- νεοναζί».
Η μεταπολεμική «νέα Ευρώπη»
Απέναντι στα αίσχη που συμβαίνουν στην Ουκρανία, η ΕΕ και οι ΗΠΑ επιδεικνύουν πρωτοφανή ανοχή. Κάτι που την επομένη του πολέμου, είναι πολύ πιθανόν να τους γυρίσει μπούμερανγκ.
Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και ο πόλεμος, ανεξαρτήτως αν λήξει με μεγάλο διαμελισμό ή «ψαλίδισμα» της Ουκρανίας, ήδη διαμορφώνουν μια νέα ομάδα κρατών εντός της Ευρώπης. Είναι χώρες του πρώην Ανατολικού μπλοκ με εντελώς διαφορετική πολιτική κουλτούρα από τη Δυτική Ευρώπη.
Είναι η «νέα Ευρώπη», όπως την είχε χαρακτηρίσει ο άλλοτε υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Ντόναλντ Ράμσφελντ, απέναντι στην «παλιά Ευρώπη». Όπου οι πρώτοι, οι ανατολικοευρωπαίοι, κατά τον Ράμσφελντ, είναι οι πιο… συνεργάσιμοι και οι δεύτεροι πιο διστακτικοί ως προς τις πολιτικές των ΗΠΑ.
Ουσιαστικά, είναι οι «ατλαντιστές» έναντι των «Ευρωπαίων». Και στην Ελλάδα τελευταία, ουκ ολίγοι έσπευσαν να φορέσουν στολή «ατλαντιστή». Μεταξύ αυτών, ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Με σκληρό πυρήνα της την Πολωνία, η «νέα Ευρώπη» περιλαμβάνει την Τσεχία, τη Σλοβακία, τις τρεις χώρες της Βαλτικής (Λιθουανία, Λετονία, Εσθονία), την Ουκρανία (είτε μπει στην ΕΕ κάποια στιγμή, αλλά όχι στο ΝΑΤΟ) και τη Μολδαβία. Κοντολογίς, γίνεται λόγος για μια κοινότητα κρατών που ξεπερνούν τα εκατό εκατομμύρια ανθρώπους.
Σε αυτές, ενδεχομένως, να «κουμπώσουν» η Ρουμανία και η Βουλγαρία. Άγνωστο είναι τι θα κάνει η Ουγγαρία του Όρμπαν. Όπως επίσης εάν θα καταφέρει να κρατήσει στη σφαίρα επιρροής της η Μόσχα τη Λευκορωσία του Λουκασένκο.
Σε μια περίοδο, λοιπόν, με τεράστια εσωτερικά προβλήματα στην ΕΕ, την επομένη του πολέμου η Ευρώπη θα έχει να αντιμετωπίσει σοβαρότατους κραδασμούς, με πολύ πιθανή συνέπεια να υπονομευτεί περαιτέρω η ύπαρξή της ως εναλλακτικής, διεθνώς, δημοκρατικής δύναμης.
Να σημειωθεί ότι πολλά από τα παραπάνω κράτη της «νέας Ευρώπης» αποδεδειγμένα έχουν πολύ κακούς δείκτες όσον αφορά τα δημοκρατικά δικαιώματα και τον τρόπο λειτουργίας του πολιτεύματός τους. Δεν είναι μόνον ο Όρμπαν ο «κακός» της υπόθεσης.
Ανταλλαγή αιχμαλώτων
Εσχάτως, η σύζυγος του Μεντβεντσούκ, που μαζί του δεν έχανε την ευκαιρία να φωτογραφίζεται στην υπερπολυτελή θαλαμηγό του, και να δημοσιεύει τα ενσταντανέ προκλητικού πλούτου, ζητάει από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και τον Βρετανό πρωθυπουργό, Μπόρις Τζόνσον, να ανταλλάξουν τον Ουκρανό πολιτικό με τους δύο Βρετανούς που αιχμαλωτίστηκαν από τους Ρώσους κατά την παράδοση ουκρανικών στρατευμάτων στη Μαριούπολη.
Η ρωσική πλευρά έχει δώσει στη δημοσιότητα τις ταυτότητες των δύο Βρετανών που, κατά τους ισχυρισμούς της Μόσχας, βρέθηκαν ως μισθοφόροι στον ουκρανικό στρατό. Πρόκειται για τους Αϊντεν Έσλιν και Σον Πίνερ. Βίντεο με την ανάκρισή τους έδωσε στη δημοσιότητα η ρωσική πλευρά.
Στο μεταξύ, βέβαια, το μακελειό καλά κρατεί στην Ουκρανία, με εκατόμβες νεκρών αμάχων και στρατιωτικών (Ρώσων και Ουκρανών).
