Δύο ήταν αυτά, που ένιωσα όταν άκουσα την «απόφαση» των «ηγετών» της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για την αντιμετώπιση της εκρηκτικής αύξησης των τιμών ενέργειας, που έχουν προκαλέσει -κυριολεκτικά- ηλεκτροπληξία στα 450 εκατομμύρια πολιτών σε ολόκληρη τη «Γηραιά» ήπειρο και βέβαια στην Χώρα μας.
Το ένα ήταν, καμία έκπληξη. Το δεύτερο ήταν, η απογοήτευση.
Καμία έκπληξη, γιατί για μία ακόμη φορά η Ε.Ε. αποδείχθηκε, ότι δεν είναι μία Ένωση 27 κρατών-μελών αλλά είναι το καθένα μόνο του, όταν διακυβεύονται τεράστια οικονομικά συμφέροντα, που ελέγχονται από εταιρείες-κολοσσούς.
Φυσικά, η Γερμανία -για πολλοστή φορά- βρέθηκε στη κορυφή του βάθρου της… μη αλληλεγγύης, με τους υπόλοιπους «δορυφόρους» της (π.χ. Ολλανδία) να την ακολουθούν.
Τότε η κοινή ευρωπαϊκή πολιτική «πάει περίπατο». Και οι πλούσιοι, γίνονται πλουσιότεροι (ΗΠΑ), ενώ οι φτωχοί, γίνονται φτωχότεροι (οι λαοί της Ευρώπης)…
Είναι ό’ τι δυστυχώς είχα προβλέψει πως θα μετεξελιχθεί η Ε.Ε., πριν από 30 χρόνια όντας ευρωβουλευτής. Τότε, μάλιστα, επειδή ακριβώς εξέφραζα την άποψη, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει αρχίσει ήδη να μετατρέπεται σε Ευρώπη των τραπεζιτών, είχα δεχθεί σκληρή κριτική και παρομοιαζόμουν ως «Λεπέν» της Ελλάδας…
Αναρωτιέμαι, αλήθεια, πόσοι αισθάνονται σήμερα την ανάγκη να ζητήσουν μία συγνώμη; Ρητορικό, βεβαίως, είναι το ερώτημα…
Το δεύτερο ήταν, η απογοήτευση. Απογοήτευση, επειδή, ολόκληρη Ε.Ε. δέχθηκε να αναλάβει ρόλο διαπραγματευτή ανάμεσα σε Ρωσία-Ουκρανία, η …Τουρκία!
Η χώρα, που θα έπρεπε να είναι απομονωμένη από οποιαδήποτε άλλη, γιατί πριν από 50 χρόνια είχε εισβάλλει στη Κύπρο πράττοντας εγκλήματα πολέμου και διχοτομώντας τη Μεγαλόνησο. Μία χώρα, που μισό αιώνα μετά συνεχίζει να έχει στρατό κατοχής (!), σε ένα κράτος-μέλος της Ε.Ε., να διαδραματίζει σε τούτες τις κρίσιμες στιγμές της παγκόσμιας ιστορίας, τον ρόλο του… ειρηνοποιού!!!
Πρόκειται για την απόλυτη ειρωνεία… Αποτελεί αληθινή ντροπή για τον δυτικό κόσμο και πολιτισμό, να «ξεπλένεται» τόσο προκλητικά η Τουρκία του «Αττίλα» στη Κύπρο, η Τουρκία του «casus belli» προς την Ελλάδα (ενός εκ των ιδρυτικών μελών της Ε.Ε.), η Τουρκία που ονειρεύεται δική της τη Θράκη. Όχι, σε αυτή τη Τουρκία, η Ευρωπαϊκή Ένωση της Φον Ντερ Λάιεν και του Μπορέλ, δεν δικαιούται να της δίνει ρόλο διεθνή δικαστή!
Πρόκειται για γεγονότα, που με κάνουν να ανησυχώ για το εγγύς και απώτερο μέλλον όσο αφορά τη Πατρίδα μας. Γι’ αυτό κι’ οφείλουμε να βρισκόμαστε σε εθνική εγρήγορση.
Τόσο εδώ, όσο και στη Κύπρο. Επιβάλλεται αμφότερες οι δύο χώρες, ως μία Πατρίδα, να έχουμε κοινή πολιτική απέναντι στον τουρκικό μεγαλοϊδεατισμό και τις «πλάτες», που κάνει το γερμανικό «λόμπι» της Ε.Ε., στον Ερντογάν.
Η παρουσία – Ζελένσκι στην Ελληνική Βουλή στις 7 Απριλίου μπορεί να αξιοποιηθεί από τη Πατρίδα μας ως μία πρώτης τάξεως ευκαιρία, ώστε να επαναφέρουμε το θέμα του «Αττίλα» στη Κύπρο και το ζήτημα του «casus belli» στο Αιγαίο μας. Να θυμίσουμε στους «συμμάχους» μας στην Ε.Ε. και στο ΝΑΤΟ, ότι πρέπει να πάψουν να έχουν επιλεκτική μνήμη.
Να ξεκαθαρίσουμε, ότι υπάρχουν όρια και κανόνες στο διεθνές δίκαιο, που πρέπει να τηρούνται και να μη «γίνονται λάστιχο» αναλόγως των συμφερόντων εκάστου χωριστά. Γιατί, έτσι από διεθνείς κανόνες, μετατρέπονται σε διεθνή «τραπουλόχαρτα», που μπορούν να προκαλέσουν κι’ άλλες πολεμικές «τερατογεννέσεις» όπως στην Ουκρανία…
Ο Νικήτας Κακλαμάνης είναι Α’ Αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, Βουλευτής Α’ Αθηνών, ΝΔ.