Μια χαμένη γενιά…

Γεννήθηκε στη «χώρα των θεών» το 1998.

Σαν χθες, για κάποιους σαν κι εμένα παλιότερους.

Τότε που οι ουρανοί ήταν δικοί μας, και το μέλλον της Ελλάδας φάνταζε εξαίσιο και μαγικό.

Τόσο λαμπερό, που θα έπρεπε να φοράμε επώνυμα γυαλιά ηλίου για να το ατενίσουμε.

Τότε που τα διακοποδάνεια έπεφταν σαν χαλάζι, και η μισή Ελλάδα πήγαινε στη Νέα Υόρκη για καφέ, ή στο Μπαλί για μπάνια, ενώ η άλλη μισή μπαινόβγαινε στα Καζίνο και στις ΕΛΔΕ, που είχαν ξεφυτρώσει παντού σαν μανιτάρια…

Πριν καλά καλά μάθει να μπουσουλάει, να τα θηριώδη τζιπ, να τα Evolution Tommi Makinen Edition, να τα Subaru Impreza, ακόμη και τα Hammer που ψάχνανε να παρκάρουν στα στενά των πόλεων, να το ευρώ, να η φαντεζί Ολυμπιάδα, να και ένα κύπελλο Ευρώπης έτσι για ορεκτικό, αφού όλοι ήταν σίγουροι πως θα κερδίσουμε και το επόμενο Μουντιάλ με τον Ζαγόρ!

Κάποιοι μάλιστα οραματιστές μιλούσαν για επερχόμενη παγκόσμια κυριαρχία των Ελλήνων σε όλους τους τομείς, που με τη βοήθεια των ΕΛ ή της ομάδας Ε (τα ΄λεγε κι ο Χαρδαβέλας στις εκπομπές του) θα έρχονταν τα πάνω κάτω, και η ψωροκώσταινα θα γίνονταν Μονακό, μπορεί και Ελβετία.

Δυστυχώς όμως για τον «μπέμπη» μας όλα αυτά αποδείχθηκαν φούμαρα μόλις μπήκε στα 11.

Ο ίδιος ήταν πολύ μικρός για να καταλάβει τι παίζει, αλλά λίγο η κατάθλιψη του μπαμπά, λίγο το βουβό κλάμα της μαμάς, κάτι άρχισε να ψυλλιάζεται.

Έμαθε και τα μνημόνια, έμαθε και τα σπρεντς, έμαθε και τα χαράτσια, αφού η τηλεόραση δεν έλεγε για τίποτα άλλο.

Εκτός κι αν έβλεπε τα ρεπορτάζ για τους αγαναΧτιστές που έκαναν την επανάστασή τους στις πλατείες, ή κάποιων τηλεαστέρων που ντύθηκαν μέχρι και γκεσταπίτες για να παλέψουν ενάντια στους «γερμανοντυμένους» «μπροδότες» που μας έπιναν το αίμα με μπουρί.

Εκεί λοιπόν, γύρω στα 14 του χρόνια, όταν είδε τον μπαμπά του να δακρύζει λόγω ΕΝΦΙΑ, άρχισε κι αυτός, αν και παιδί ακόμη, να συνειδητοποιεί τη σοβαρότητα της κατάστασης, και να τον ζώνουν τα φίδια.

Τα κεφάλια μέσα δηλαδή…

Μέχρι που στα 17 του αναθάρρησε… ο Αλέξης, το «γελαστό παιδί» ανέλαβε την εξουσία, παρέα με τον θρυλικό Μπάνο, οπότε τέρμα η φτώχεια, τέρμα η λιτότητα, τέρμα και τα μνημόνια.

Ο λαός και πάλι στο τιμόνι της τύχης του. Χωρίς μίσθαρνους μπάστακες πάνω από το κεφάλι του.

Το μέλλον του ξαναμπήκε σε τροχιά αισιοδοξίας.

Το έβλεπε και στο χαμόγελο των γονιών του, που ξαφνικά ξανάνιωσαν.

Μέχρι που άρχισαν οι ουρές στα ΑΤΜ, τα νέα χαράτσια, οι φόβοι για συσσίτια, για χρεοκοπία, για επιστροφή στην «τίμια δραχμούλα», για ανθρωπιστική βοήθεια από τον ΟΗΕ, οι εκατοντάδες χιλιάδες «πρόσφυγες πολέμου (από χώρες χωρίς πόλεμο), και τέλος οι κωλοτούμπες του δικού μας Τσε, που όχι μόνο δεν κατάργησε τα μνημόνια, αλλά υπέγραψε κι άλλο… πιο απεχθές.

Και έτσι, κουτσά στραβά, τα χρόνια πέρασαν, γλιτώσαμε τα χειρότερα παραμένοντας έστω ως φτωχοί συγγενείς στην Ευρώπη, και στην πιο ωραία ηλικία του ανθρώπου, στα 21 του, ο ήρωας μας που πλέον ψήφιζε κιόλας, ανάσανε… κέρδισε τις εκλογές ο Κυριάκος, που μαζί με τους γονείς του τον ψήφισε και ο ίδιος…

Ο σπουδαγμένος αυτός τεχνοκράτης, που με το στιβαρό του πολιτικό ανάστημα, και με την τεχνογνωσία των «αρίστων» που τον περιέβαλλαν, θα έβαζε τέλος σε μια ολόκληρη δεκαετία και βάλε άθλιων πειραμάτων στου κασίδη το κεφάλι.

Ναι, μπορεί να μην είχαμε χιλιάδες ΕΛΔΕ, μπορεί ο βασικός μισθός να ήταν πολύ πιο κάτω από τα απαξιωμένα 700 ευρώ του χρυσού παρελθόντος, μπορεί να μη σχεδιάζαμε ξανά Ολυμπιάδες και παγκόσμιες ποδοσφαιρικές φιέστες, μπορεί να μην καταργήθηκαν οι 500 και βάλε μνημονιακοί νόμοι, μπορεί να μη μπορούσαμε να πάμε στο Μανχάταν για καφέ, αλλά όλα έδειχναν πως επιτέλους θα ξανάμπαινε μια τάξη, θα σταματούσαν οι ανεξέλεγκτες ροές, θα μειώνονταν οι αργόμισθοι μετακλητοί (χα χα), θα σταματούσε και η ακραία εγκληματικότητα, και πως όλα τα προβλήματα, οικονομικά και μη, θα διορθώνονταν με τους «νοικοκύρηδες» στο πηδάλιο… κι ας έσκουζε ο Αλέξης, κι ας συνέχιζε να λέει τα δικά του (από άλλο μετερίζι πλέον) ο Μπαρουφάκης.

Εσύ είσαι που το λες;

Πάρε να ‘χεις να πορεύεσαι…

Τη μια η ανεργία που δεν έλεγε να μειωθεί, την άλλη η πανδημία που τον έκλεισε μέσα στα καλύτερα χρόνια της ζωής του, την παράλλη οι μάσκες και η ακρίβεια, η εγκληματικότητα που θέριεψε, τα μαχαιρώματα των συνομηλίκων του από ορδές ανεξέλεγκτων χουλιγκάνων, και τώρα τελευταία ο πόλεμος στην Ουκρανία, με τα πυρηνικά σενάρια και εκείνα που μιλάνε για παγκόσμια πείνα να σκοτεινιάζουν το μυαλό του… και έτσι στα 24 του κατάλαβε πως τίποτα καλό δεν τον περιμένει.

Όλα τριγύρω αλλάζουνε, κι όλα τα ίδια μένουν.

Και οι «άριστοι»; Καλημέρα τους λες, θέλω μίζα σου απαντούν.

Μια από τα ίδια δηλαδή… του κύκλου τα γυρίσματα.

Σαν όλα να ήταν σαν προσχεδιασμένα από κάποιον μοχθηρό θεό για να τον γονατίσουν. Να τον τσακίσουν.

Ειδικά αυτόν, αλλά και τη γενιά του.

Που μοιάζει να πληρώνει αμαρτίες άλλων.

Ναι, σίγουρα, υπάρχουν και χειρότερα.

Οι παππούδες του έζησαν προσφυγιά, πολέμους και λιμούς.

Οι γονείς του έζησαν τη χούντα…

Άλλοι νέοι σαν κι αυτόν, αλλού στον κόσμο, πεινάνε κανονικά, ή κοιμούνται στα χαρακώματα, ή σε καταφύγια.

Το καταλαβαίνει, αλλά αναρωτιέται… γιατί αυτός;

Γιατί αυτή η γενιά;