Ο πόλεμος είναι μια τραγωδία που προκαλεί ανείπωτο πόνο. Πίσω από αυτή τη φρίκη βρίσκονται πρόσωπα, άνθρωποι, ψυχές… Μικρά παιδιά με τις μανάδες τους. Αντρες και γυναίκες που άφησαν άρον άρον τα σπίτια τους για να γλιτώσουν τη ζωή τους. Για να σωθούν από την κτηνωδία και τη βαρβαρότητα του πολέμου. Σε αυτή τη φάση βρίσκεται ο ουκρανικός λαός που κινδυνεύει, απειλείται από τα ρωσικά στρατεύματα που επελαύνουν και εγκαταλείπει τις εστίες του για να μπορέσει να επιβιώσει.
Δεν είναι τυχαίο ότι ξεπέρασε το ένα εκατομμύριο –και θα αυξηθεί περαιτέρω τις επόμενες ημέρες– ο αριθμός των ανθρώπων που έχουν φύγει από την Ουκρανία. Η απόφαση του Πούτιν για εισβολή δεν είναι μόνο μια κατάφωρα παράνομη ενέργεια. Είναι μια φρικαλεότητα που φέρνει μια νέα ανθρωπιστική κρίση. Οι βόμβες λοιπόν δεν μπορούν να διαχωριστούν σε καλές και κακές. Οι βόμβες φέρνουν πάντα δυστυχία, θύματα και προσφυγιά.
Σε μια τέτοια κατάσταση, κανείς δεν μπορεί να μένει ασυγκίνητος και άπραγος. Ούτε φυσικά να προβαίνει σε επιλεκτικές αξιολογήσεις για πραγματικούς και ψεύτικους πρόσφυγες ή για πρόσφυγες με βάση το χρώμα, την εθνικότητα και το θρήσκευμα. Οι διεθνείς συμβάσεις και το διεθνές δίκαιο δεν κάνουν τέτοιες διακρίσεις και όσοι κατέχουν καίρια αξιώματα όφειλαν να αποφεύγουν τέτοιες δηλώσεις. Αλλά –όπως φαίνεται– το μικρόβιο του ρατσισμού δεν είναι εύκολο να καταπολεμηθεί.
Αυτό που όμως προέχει τούτη την ώρα είναι μια γενναία, καλά συντονισμένη πανευρωπαϊκή πρωτοβουλία αλληλεγγύης, παροχής ανθρωπιστικής βοήθειας και οργανωμένης υποδοχής των Ουκρανών προσφύγων. Είναι το ελάχιστο που μπορεί να γίνει ως ένδειξη έμπρακτης συμπαράστασης σε ένα δράμα, σε μια κόλαση που ουδείς θα ευχόταν να ζήσει.