Οι συναντήσεις των ηγετών της Ελλάδας και της Τουρκίας δεν είναι κακές. Το να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας σε δύο χώρες που είναι εχθρικές, δεν ενοχλεί κανέναν, αρκεί να γίνεται με ισότιμο τρόπο.
Η συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Ερντογάν στις 13 Μαρτίου ανακοινώθηκε επίσημα, αν και τα τουρκικά ΜΜΕ την είχαν… ανακοινώσει εδώ και μέρες, αλλά η Αθήνα δεν την επιβεβαίωνε.
Και δεν το έκανε αυτό για να μη δείξει ότι κυνηγάει τον Ερντογάν, ότι είναι ουρά της Τουρκίας.
Η Άγκυρα, με το που έκλεισε το ραντεβού ή με το που υπήρξε η πρόθεση να γίνει κάτι τέτοιο, έσπευσε να δώσει την είδηση στον Τύπο και να εγκλωβίσει την Αθήνα. Το ’χει ξανακάνει άλλωστε, είναι το παιχνίδι της διπλωματίας που αγαπάει πολύ η πολιτική ηγεσία της γειτονικής χώρας.
Όμως, τα ερωτήματα που γεννιούνται ως προς αυτή τη συνάντηση είναι πολλά. Για παράδειγμα, πώς γίνεται ένα τέτοιο ραντεβού εν μέσω πολέμου στην αυλή μας;
Ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί αυτή η συνάντηση με φόντο την ουκρανική κρίση; Γίνεται γιατί υπάρχει «ψωμί» ή για τα μάτια του κόσμου;
Ποια είναι η ατζέντα της συνάντησης γιατί δεν το ξέρουμε. Εδώ και μέρες, κι ενώ το πολεμικό κλίμα είναι διάχυτο στην ευρύτερη περιοχή, οι Τούρκοι προκαλούν με απροκάλυπτο τρόπο.
Μιλούν για «Γαλάζιες Πατρίδες», θέλουν αποστρατιωτικοποίηση των νησιών που οι ίδιοι καλοβλέπουν, κάνουν δεκάδες παραβάσεις και παραβιάσεις του ελληνικού εναέριου χώρου.
Και την ίδια στιγμή τηρούν στάση ουδέτερη στο Ουκρανικό, παρά το γεγονός ότι είναι μέλος του ΝΑΤΟ, και χωρίς να έχουν επιπτώσεις για τη στάση τους αυτή.
Ο Ερντογάν δηλαδή ουσιαστικά έχει πάρει το μέρος του Πούτιν, αλλά οι Νατοϊκοί δεν του έχουν τραβήξει το αυτί, όπως θα έκαναν σε άλλες περιπτώσεις.
Ενώ δηλαδή δεν υπάρχει καμιά ευνοϊκή προϋπόθεση για να γίνει αυτή η συνάντηση, και μάλλον θα ξεχαστεί γρήγορα, ανακοινώνεται και επίσημα.
Εκτός κι αν ξέρουμε λιγότερα απ’ όσα πράγματι ισχύουν. Μήπως δηλαδή οι μεγάλες δυνάμεις της Δύσης, επέβαλαν αυτή τη συνάντηση;
Κι αν ναι ποιοι θέτουν την ατζέντα των συνομιλιών;
Όλοι μιλούν για γεωστρατηγικές ανατροπές και για αλλαγές συνόρων, με αφορμή τον πόλεμο στην Ουκρανία. Ποια είναι η θέση της Ελλάδας σε όλες αυτές τις ανατροπές;
Θα περιμένει το… έλεος των συμμάχων, αν και όποτε ο Πούτιν ηττηθεί;
Και τι μπορούν να προσφέρουν ΗΠΑ και Ευρώπη στην Ελλάδα, σε ό,τι αφορά τις σχέσεις με την Τουρκία;
Τι περισσότερο μπορούν να προσφέρουν σε σχέση με το ανύπαρκτο που έχουν προσφέρει μέχρι σήμερα;
Γι’ αυτό μιλούσαμε προ ημερών για το αν ο Μητσοτάκης πήρε τα ανταλλάγματα που έπρεπε προκειμένου να εμπλακεί η Ελλάδα τόσο βαθιά στην ουκρανική κρίση.
Αν δεν το έκανε, αν δε διασφάλισε τουλάχιστον μια μίνιμουμ προστασία απέναντι στον προκλητικό Σουλτάνο, τότε την πατήσαμε.
Και τότε δεν έχει κανένα νόημα να μιλάμε για μια συνάντηση που απλά θα είναι για τις φωτογραφίες.
Το ζήτημα είναι αν ο Μητσοτάκης εξαναγκάστηκε να κάνει αυτή τη συνάντηση, αν ήταν μέσα στις απαιτήσεις των δυτικών συμμάχων μας, μαζί με αυτή της αποστολής των όπλων στην Ουκρανία.
Και το ζήτημα είναι ποιοι συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό, πότε να στέλνει κατασχεμένα Καλάσνικοφ, διαλύοντας τη σχέση μας με τη Ρωσία και πότε να συναντάται με τον Ερντογάν χωρίς κανένα νόημα.
Γιατί από τη μια ο Σουλτάνος ήταν και παραμένει ανεξέλεγκτος και προκλητικός, κι από την άλλη οι δυτικοί δεν τον στριμώχνουν παρότι ουσιαστικά και ο ίδιος απειλεί μια χώρα του ΝΑΤΟ, όπως η Ελλάδα.
Τι να περιμένουμε άραγε αν ο Ερντογάν κάνει ντου σε κάποιο ελληνικό νησί; Ανάλογες αντιδράσεις όπως αυτές κατά της Ρωσίας;
Γιατί δε βλέπουμε καμιά τέτοια πρόθεση.
Συμπέρασμα; Η συνάντηση Ερντογάν – Μητσοτάκη δε μπορεί να βγάλει κάτι καλό και είναι από την αρχή αποτυχημένη. Και δεν έπρεπε να γίνει διότι έτσι απλά ο υποτίθεται απομονωμένος Τούρκος πρόεδρος γίνεται ισότιμος (ή και παραπάνω) συνομιλητής με έναν πρωθυπουργό που έσκυψε το κεφάλι και αποδέχθηκε κάθε αίτημα του ΝΑΤΟ.
Εκτός κι αν έχουμε μυστικές συμφωνίες που δεν τις ξέρουμε και θα τις μάθουμε δυστυχώς πολύ μετά…
Ας ελπίσουμε ότι δε βρισκόμαστε ένα βήμα πριν από τις Πρέσπες του Αιγαίου.
Ένα βήμα πριν από ακόμη μια εθνική ταπείνωση.