Διαβάζω την είδηση και δεν παραξενεύομαι διόλου. Για να είμαι ειλικρινής, μάλιστα, το αντίθετο θα με παραξένευε. Απ’ τις αρχές του Φεβρουαρίου, λέει, η Βρετανία ήρε την απαγόρευση όπλων στην Τουρκία (που της είχε επιβληθεί μαζί με τις άλλες χώρες της ΕΕ μετά την εισβολή στη Συρία το ’19), όπως δήλωσε πρόσφατα ο Τούρκος ΥΦΕΞ Φαρούκ Καϊμακτσί κατά τη συνεδρίαση της Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Εξωτερικών Σχέσεων.
Πριν αρχίσουν οι συνειρμοί μου να τρέχουν ιλιγγιωδώς, στέκομαι στα ψιλά που διανθίζουν την είδηση την οποία μετέδωσε πρώτη η βρετανική εφημερίδα Express. Η απόφαση για την άρση της απαγόρευσης είχε παρθεί, λέει, από τον Βρετανό πρωθυπουργό τον προηγούμενο χρόνο και η επανέναρξη της βρετανο-τουρκικής στρατιωτικής συνεργασίας ανακοινώθηκε στη λήξη του (Δεκέμβριος 2021), όταν η διάρρηξη σχέσεων μεταξύ Βρετανίας-ΕΕ ήταν τετελεσμένο γεγονός.
Το πρώτο που σκέφτομαι είναι ότι έχει προστεθεί άλλος ένας πονοκέφαλος στην Ελλάδα απ’ τη στιγμή που Βρετανία-Τουρκία συνεργάζονται από κοινού για την κατασκευή τουρκικού αεροπλανοφόρου (κάτι που συζητήθηκε για πρώτη φορά στη συνάντηση Τζόνσον-Ερντογάν στην Ν. Υόρκη, στο πλαίσιο των εγκαινίων του ”τουρκικού σπιτιού”).
Το δεύτερο είναι ο λόγος του Λόρδου Palmerston ότι ”τα έθνη δεν έχουν φίλους, μόνο συμφέροντα”. Σ’ αυτήν την περίπτωση ειδικά νιώθω ότι αίρεται η απολυτότητα της ρήσης, γιατί υπεισέρχονται προσωπικά δεδομένα.
Και αυτά συνηγορούν στην λογική διαπίστωση πως έπαιξε κάποιο ρόλο στην άρση της απαγόρευσης το γεγονός ότι ο Μπόρις Τζόνσον έχει τουρκικές ρίζες, αφού σε συνάντησή του με τον Ταγίπ Ερντογάν αποκάλυψε ότι κατάγεται από το Καλφάτ, χωριό στην περιοχή Ορτά της επαρχίας Τσανκιρί (ΒΔ Τουρκία) η οποία βρίσκεται στη θέση της αρχαιοελληνικής πόλης Γάγγρα, της Παφλαγονίας του Πόντου…
”Ο κόσμος είναι ένα μεγάλο χωριό”, σκέφτομαι συγκρατημένα, γιατί λίγο θέλω να εκστομίσω το αποκαρδιωτικό ”Ο κόσμος είναι ένα μεγάλο τουρκικό χωριό” όσο κάνει κουμάντο διακρατικά η υποκρισία.
Και δεν υπερβάλλω καθόλου σ’ αυτό, αν σκεφτεί κανείς ότι στο πρόσφατο σχετικά παρελθόν η Βρετανία είχε καταδικάσει τις τουρκικές εισβολές σε Συρία (2019) – Ιράκ (2020) χαρακτηρίζοντάς της ”απερίσκεπτες” και ”αντιπαραγωγικές”…
Φευ! Είπαν μεγάλα λόγια οι Άγγλοι και το… πλήρωσαν. Ο Ταγίπ Ερντογάν, που δείχνει να έχει κάτι απ’ την πανουργία του Οδυσσέα την οποία δεν έχουν ούτε κατ’ ελάχιστον οι δικοί μας αν και απόγονοι εκείνου, ξέρει ότι μπορεί να στηριχθεί στη Βρετανία για να προωθήσει τα σχέδιά του στην Ανατολική Μεσόγειο (βλ. Κύπρος).
Έτσι κι αλλιώς τα ”σκοτεινά” σχέδια για την Μεγαλόνησο εξυφαίνονταν από κοινού μεταπολεμικά με την υψηλή εποπτεία του Φόρεϊν Όφις. Κι αυτό δίνει πειστική απάντηση στις απορίες πολλών για την ιδιότυπη σχέση της Τουρκίας με τη Βρετανία και το ΝΑΤΟ.
Δίνει απάντηση και στην απορία που εξέφρασε τις προάλλες διερωτώμενος ο Κούρδος δημοσιογράφος Ντιλμάν Αμπντουλκαντίρ με αφορμή τη διεθνή κατακραυγή για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία:
– Αλήθεια, γιατί δεν βγάζουμε την ίδια οργή κατά της Τουρκίας; Γιατί να μην βγάλουμε την ίδια ενέργεια και οργή που βγάζουμε προς τη Ρωσία και για την Τουρκία; Για την κατοχή της Κύπρου, του Αφρίν, της βορειοανατολικής Συρίας, της συμμαχίας της με την Αλ Κάιντα, τη Χαμάς, τον ISIS, τον μακρύ κατάλογο των παραβιάσεων των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και τις στρατιωτικές εκστρατείες; Α, επειδή είναι ”σύμμαχος” του ΝΑΤΟ;
Τα είπε όλα!!! Δεν χρειάζεται να προσθέσω τίποτα παραπάνω. Ή, μάλλον, χρειάζεται μια εσάνς απ’ το πικρό παράπονο των Ελλήνων (Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων), όπως το είδα να αποτυπώνεται στα ΜΚΔ ως μήνυμα με πολλούς αποδέκτες;
”Ο Ρώσος μία μέρα στην Ουκρανία… κυρώσεις. Ο Τούρκος 48 χρόνια στην Κύπρο… ”μούγκα” !..”
Η πράξη της Ρωσίας είναι ασφαλώς καταδικαστέα, γιατί εδράζεται σε πνεύμα αναθεωρητικό (τύπου Τουρκίας). Πνεύμα που δεν ανταποκρίνεται στους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου οι οποίοι σέβονται τις Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις και απορρίπτουν κάθε συζήτηση για αλλαγή συνόρων μεταξύ των κρατών, για απόσχιση περιοχών και για προσαρτήσεις εδαφών .
Όλα αυτά τα κατάφωρα άδικα και καταδικαστέα τα έχει βιώσει, ως θύμα εισβολής και κατοχής, η Κύπρος το ’74. Μόνο που, αλίμονο, η Κύπρος δεν είναι Ουκρανία για να την λυπηθούν και να της απονείμουν στο άψε σβήσε δικαιοσύνη.
Να της απονείμουν δικαιοσύνη καταδικάζοντας τον θρασύτατο εισβολέα της, τον Τούρκο Αττίλα, ο οποίος – μένοντας ατιμώρητος επί 48 χρόνια και έχοντας εμπλουτίσει με νέες εισβολές το ποινικό του μητρώο – προχωρά ακάθεκτος προς την υλοποίηση των νεο-οθωμανικών του φαντασιώσεων, ξέροντας πως δε θα βρεθεί κανείς για να τον σταματήσει.
Με δεδομένα αυτά, είναι τραγική ειρωνεία να καταδικάζουμε μονομερώς ως παραβιαστή του Διεθνούς Δικαίου τον Πούτιν και να ζητάμε πάραυτα την σκληρότερη τιμωρία του για την εισβολή στην Ουκρανία, χωρίς να ζητάμε παράλληλα – έστω και μετά από 48 χρόνια – την τιμωρία ενός άλλου, στυγνότερου παραβιαστή και εισβολέα (του Τούρκου) τον οποίο εκπροσωπεί ο Ερντογάν.
Και δυο επισημάνσεις ακόμα, πριν τελειώσω.
ΠΡΩΤΗ επισήμανση, που απευθύνεται στους συμμάχους και φίλους του ΝΑΤΟ (ΗΠΑ-ΕΕ), οι οποία έχουν – ως φαίνεται – επιλεκτική μνήμη η οποία αγνοεί τα δικά τους εγκλήματα. Εγκλήματα που παραμένουν ατιμώρητα (βλ. Βομβαρδισμοί ΝΑΤΟ στη Γιουγκοσλαβία, 1999), κι ας είναι καταδικαστέα στη συνείδηση του σύμπαντος κόσμου:
Η πολιτική των δύο μέτρων και δύο σταθμών δεν ανταποκρίνεται στο Διεθνές Δίκαιο. Αντίθετα, το παραβιάζει. Ως εκ τούτου, η αλληλέγγυα συμπεριφορά προς την Ουκρανία εκ μέρους της Ευρώπης και της Αμερικής θα έπρεπε να συνοδεύεται – αν ήταν δίκαιη και ειλικρινής – από την αλληλέγγυα συμπεριφορά αμφοτέρων και στην Κύπρο.
Στην Κύπρο που δεν αντιμετωπίστηκε ποτέ σαν Ουκρανία, κι ας είχε υποστεί τρισχειρότερα το ’74 από τον βάρβαρο κατακτητή της. Στην Κύπρο που βλέπει να εξισώνεται ο θύτης με το θύμα στην τραγική ιστορία της, καθώς ο πρώτος είναι ο χρήσιμος (κάθε άλλο παρά ηλίθιος) που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της Δύσης.
Στην Κύπρο που μισό αιώνα σχεδόν περιμένει να βρει το δίκιο της και να δει τον Αττίλα να τιμωρείται. Αντ’ αυτού, δυστυχώς, ακούει λόγια παρηγοριάς χωρίς πρακτικό αντίκρυσμα, με αποτέλεσμα να έχει αποθρασυνθεί ο Τούρκος σε βαθμό που — μετά τον εποικισμό των Κατεχόμενων στο βόρειο τμήμα της — να ετοιμάζεται να ”απορροφήσει” και το υπόλοιπο ελεύθερο μέσω της διχοτόμησης που προτείνει.
ΔΕΥΤΕΡΗ επισήμανση, που απευθύνεται στους Έλληνες οι οποίοι κατατάσσουν στους Ρωσόφιλους όσους ασκούν κριτική στους εκπροσώπους της Δύσης:
Το να κρατάμε ισορροπίες σε μια εποχή… ανισόρροπη, με το άχθος των ελληνοτουρκικών διαφορών και του Κυπριακού υπό μάλης, είναι ό,τι καλύτερο για τις μέρες που διανύουμε. Κι αυτό γιατί είναι πασιφανές ότι είμαστε, ως Ελλάδα, σε δυσχερή θέση (επί ξυρού ακμής, θα έλεγα) όχι μόνο λόγω των προαναφερθέντων προβλημάτων και άλλων παρεμφερών, αλλά και γιατί έχουμε στοχοποιηθεί από τη Ρωσία (και ας λανθάνει της προσοχής μας αυτό) λόγω της ”ασφυκτικής” (βλ. Αλεξανδρούπολη) στρατηγικής συμμαχίας μας με τις ΗΠΑ.
Απόδειξη, καθόλου τυχαία, γι’ αυτό είναι η αναφορά του Σεργκέι Λαβρόφ (ΥΠΕΞ της Ρωσίας) στην ”Τουρκική Δημοκρατία Βόρειας Κύπρου” (όπως αποκαλεί από χρόνια η τουρκική πλευρά τα Κατεχόμενα), χωρίς καν να προστεθεί εν είδει επιθετικού προσδιορισμού στο ”Τουρκική” η μετοχή ”αυτοαποκαλούμενη”…
Η αναφορά (στη Συνεδρίαση του ρωσικού Συμβουλίου Ασφαλείας την 21η Φεβρουαρίου) δεν έγινε, ασφαλώς, με αφορμή συζήτηση για το Κυπριακό, αλλά για το Ουκρανικό. Για να αιτιολογηθεί, προφανώς, η ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία.
Αν τώρα στο λεχθέν από τον Λαβρόφ προσθέσουμε και τον προβληματισμό της Μόσχας απ’ τις διαστάσεις που πήρε η στρατιωτική συνεργασία Τουρκίας-Βρετανίας με απαρχή τον Ιούλιο του ’21, θα καταλάβουμε γιατί η Ρωσία γυρίζει την πλάτη στην Κύπρο (έχοντας έτοιμη την αναγνώριση των Κατεχομένων ως ”Τουρκική Δημοκρατία της Βόρειας Κύπρου”) προκειμένου να διασφαλίσει την υποστήριξη της Άγκυρας.
Χάριν της τελευταίας, μάλιστα, δεν αποκλείεται να δούμε στο προσεχές μέλλον (μετά και τις εμφατικά καταδικαστικές δηλώσεις Βαρβιτσιώτη-Μητσοτάκη για την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία) την Ορθόδοξη Ρωσία του Πούτιν να υπερασπίζεται την αναθεωρητική Ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν και στο θέμα της ελληνικής κυριαρχίας των νησιών του Αιγαίου.
Σε κάθε περίπτωση, μ’ άλλα λόγια, εκτιμώ ότι ο Τούρκος Πρόεδρος με την ευφυή διπλωματική τακτική του θα βγει κερδισμένος απ’ το Ουκρανικό, γιατί — παίζοντας σε διπλό ταμπλό, όπως το συνηθίζει (απ’ τη μια δεν αναγνωρίζει κανένα μέτρο που πλήττει την ακεραιότητα της Ουκρανίας κι από την άλλη αντιτίθεται στις κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας) — θα χρησιμοποιήσει τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία σαν πυξίδα αλλαγής συνόρων σε Ελλάδα και Κύπρο.
Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)