ΓΙΑΝΝΗ ΝΤΑΣΚΑ
Δείτε την επικαιρότητα των τελευταίων ημερών:
1.Ενας πολίτης έχει ζητήσει απο τη Δικαιοσύνη να θέσει στο αρχείο μια καταδίκη του σε χρηματική ποινή δυο χιλιάδων ευρώ διότι από την καταδίκη του το 2007 πέρασαν 15 χρόνια και ο ποινικός Κώδικας (αρθρο 118)προβλέπει ότι αν η ποινή δεν εκτελεσθεί παραγράφεται σε 10 χρόνια..Δηλαδή το 2017 εν προκειμένω.
Η χρηματική ποινή είναι φυσικά ποινή του Ποινικού Κώδικα.Το κράτος την θεωρεί όταν είναι χρηματική ότι ειναι(και) δημόσιο έσοδο.
Σε τέτοια ποινή καταδικαστήκαμε και εμείς για απείθεια.Μας έβαλε το δικαστήριο 150 ευρώ ,όπως και σε έναν πρώην Υπουργό,δυο δικηγόρους,έναν οικονομολόγο γιατί απουσιάζαμε(απείθεια) από το δικαστήριο την ημέρα που μας κάλεσε να καταθέσουμε ως μάρτυρες στο σκάνδαλο Ψυχάρη.Δηλαδη τα δάνεια δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ και την δήλωση ψυχάρη στη Βουλή περί αέρα…
Η Δικαιοσύνη έκανε έρευνα και κατηγορητήριο γιαυτή την υπόθεση και αντι να καλέσει ειδικούς,τραπεζικούς,πραγματογνώμονες κλπ κατέληξε ότι μόνοι μάρτυρες που έπρεπε να καλέσει είναι ο Νικος Νικολόπουλος,ο Κυριάκος Τόμπρας,ο Γιώργος Νούλας και εμείς!..
Να στηρίξουμε εμείς το κατηγορητήριο για δημόσιο χρήμα κλπ και ΚΑΝΕΙΣ άλλος.Ούτε το κράτος να παρίσταται αν και παρίσταται εναντίον ενός δημοσίου υπαλλήλου που κατηγορήθηκε για 10 χιλιάρικα τα οποία δεν πήρε ποτέ!!!
Κράτος Δικαίου έτος 2022…
Τα δημόσια έσοδα εισπράττονται με τον Κώδικα εισπραξης δημοσίων Εσόδων,τον ΚΕΔΕ.Αυτός προβλέπει τα εξής:
«Καμία χρηματική απαίτηση του Δημοσίου δεν υπόκειται σε παραγραφή πριν να βεβαιωθεί πράγματι προς είσπραξη ως δημόσιο έσοδο στην αρμόδια Δημόσια Οικονομική Υπηρεσία ή το αρμόδιο Τελωνείο (βεβαίωση εν στενή εννοία). Ο κανόνας αυτός δεν αλλοιώνεται από την τυχόν βραδεία τοιαύτη βεβαίωση. Η χρηματική απαίτηση του Δημοσίου μετά των συμβεβαιουμένων προστίμων παραγράφεται μετά πενταετία από τη λήψη του οικονομικού έτους μέσα στο οποίο βεβαιώθηκε εν στενή εννοία και κατέστη αυτή ληξιπρόθεσμη…»
Δηλαδή παραγράφεται αυτή η απόφαση σε 5 χρόνια.Αν βεβαιώθηκε το 2007 παραγράφεται το 2012.
Σε αυτές τις κατηγορίες παραγραφής υπάγονται όλοι οι πολίτες σε ένα κράτος Δικαίου.
Χαρακτηριστικό του κράτους δικαίου είναι και η επιείκεια.Πρωτίστως στους αδύναμους και ανήμπορους και σε…άσχετους με τις πράξεις άλλων,όπως π.χ. οι μάρτυρες σε ένα σκάνδαλο.
Προχθές το Εφετείο της Αθήνας έκρινε(Εισαγγελέας Ποινών) ότι αυτα τα δυο χιλιάρικα που ήταν χρηματική ποινή σε έναν πολίτη της “διπλανής πόρτας” ,άγνωστο μεταξύ αγνώστων παραγράφονται σε…είκοσι χρόνια!!!
Ως τότε θα είναι αιχμάλωτος γιατί η εφορία τα βεβαίωσε το 2007 στον ΚΕΔΕ ως δημόσιο έσοδο και έστειλε στο Εφετείο έγγραφο ότι παραγράφονται σε 20 χρόνια!!!.
Και εξήγησε ότι τέτοιους αιχμαλώτους έχει χιλιάδες και “δεν πρέπει να παραγραφούν διότι θεωρούνται δημόσια έσοδα και αυξάνουν την περιουσία του δημοσίου”. Όταν θέλει να εμφανίσει έσοδα προς τους κουτόφραγκους δηλαδή…
Αλλά αγαπάει ο θεός τον κλέφτη…
Χθε έγινε γνωστό ότι ο Αρειος Πάγος απέρριψε την αναίρεση του…εισαγγελέα του Αρείου Πάγου, ο οποίος υποστήριξε ότι είναι αντισυνταγματική η παραγραφή σκανδάλων δισεκατομμυρίων ευρώ όχι σε 20 ή σε 10 η σε πέντε χρόνια,αλλά σε…τρεις μήνες!
Με αισχρό νόμο που δεν κατάργησε καμία απο τις τελευταίες κυβερνήσεις της 10ετίας προβλέπεται παραγραφή των δισεκατομμυρίων αν οι τράπεζες κλπ δεν έκαναν μήνυση εντός τριών μηνών κατά των…δικών τους διοικήσεων!
Ο Εισαγγελέας του Αρείου Πάγου κ.Πλιώτας ζήτησε να μην ισχύσει τέτοια αισχρή διάταξη ως αντίθετη στο Σύνταγμα αφού καθιερώνει μέτρα και σταθμά ατιμωρησίας για τους ισχυρούς.
Τρεις αρεοπαγίτες έβγαλαν προχθές απόφαση (227/22) και παραγράφουν την υπόθεση εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ.Ετσι παραγράφονται κι άλλες συνολικού ύψους δισεκατομμυρίων.
Οι πολιτικοί ψήφισαν παραγραφή τριών μηνών!!!
Στο προηγούμενο θέμα μας παρουσιάσαμε σκάνδαλο στον ΕΟΦ.Πίσω απο μια παράνομη εξαγωγη πολύτιμων για τους ασθενείς μας φαρμάκων κρύβεται μίζα ύψους ενος εκατομμυρίου ευρώ.Απο την Τράπεζα Πειραιώς έφυγαν τα χρήματα και κατέληξαν στη…Ρουμανία,στην ΑΛΦΑ!
Η Νέα Δημοκρατία διέγραψε τον Γιώργο Κύρτσο γιατί ιοσχυρίστηκε ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει κράτος Δικαίου.
Κάτι ξέρουν αυτοί που συνεχίζουν το φαγοπότι.
Μπορεί το Κράτος Δικαίου να χάνει αυτά τα δις αλλά μέχρι το 2041 θα κυνηγάει τον Νίκο νικολόπουλο,εμάς και τους άλλους για 150 ευρώ στα οποία μας καταδίκασε επειδή δεν αψηφήσαμε τους 43 βαθμούς Κελσίου που είχε(30/7/20) στην καρδιά του καλοκαιρού να πάμε να καταθέσουμε ότι εμείς δεν κάναμε υπηρεσιακή έρευνα για την υπόθεση Ψυχάρη και ότι μάρτυρες πρέπει να είναι υπηρεσιακοί παράγοντες ερευνητές.Τέτοιοι ΔΕΝ υπάρχουν.Και περιμένουν από 1-2 δημοσιογράφους,έναν πρώην υπουργό,έναν δικηγόρο να καταθέσουν για πολύπλοκά ζητήματα δανείου!!!
Η αρχή της επιείκειας λέει,κατισχύει στα κράτη Δικαίου.Αυτήν εφάρμοσαν και στους επώνυμους των δισεκατομμυρίων και όρισαν παραγραφή εντός…τριών μηνών.
Οχι όμως και στον φουκαρά των 2 χιλιάδων.
Ιδού τι είπε ,μεταξύ άλλων,προχθές ο τέως Πρόεδρος της Δημοκρατίας καθηγητής Προκόπης Παυλόπουλος για την αρχή της Επιείκειας σε εκδήλωση του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου:
“…Κατ’ Αριστοτέλη, η ρήτρα της Επιείκειας εντάσσεται μεν στο γενικό πλαίσιο
του Δικαίου. Πλην όμως δεν ταυτίζεται απολύτως με τον θεσπισμένο
γραπτό νόμο, αλλά μπορεί και πρέπει να γίνεται χρήση της όταν ο ως άνω
νόμος, λόγω των κενών ή και των ρυθμιστικών «αστοχιών» που γεννά,
μοιραίως, η γενικότητά του, είναι ανάγκη να «διορθωθεί», μέσω της
κατάλληλης ερμηνείας, ώστε ν’ ανταποκρίνεται πλέον, όσο το δυνατόν
περισσότερο, στο σύνολο των προταγμάτων του Δικαίου και της
Δικαιοσύνης. Με βάση τις κατά τ’ ανωτέρω διαπιστώσεις του, ο
Αριστοτέλης καταλήγει σ’ ένα είδος φιλοσοφικονομικού ορισμού της
Επιείκειας, ο οποίος παραμένει, και σήμερα, κλασικός: «Ἔστιν δὲ ἐπιεικὲς τὸ
παρὰ τὸν γεγραμμένον νόμον δίκαιον» (Ρητορική, 1374α, 28-29). Έχει από
ορισμένους συγγραφείς υποστηριχθεί η άποψη ότι στον «ορισμό» του αυτό
ο Αριστοτέλης «αντιπαραθέτει», εν τέλει, την Επιείκεια προς το θεσπισμένο
γραπτό Δίκαιο. Η άποψη όμως αυτή είναι εσφαλμένη και δείχνει ουσιώδη
έλλειψη κατανόησης της εν προκειμένω αυθεντικής θεώρησης του
Αριστοτέλους. Κατ’ ακρίβεια ο Αριστοτέλης, συνεπής με όλες τις εν
προκειμένω προμνημονευόμενες αναλύσεις του, τις συνοψίζει, με άψογη
λογική ακρίβεια, διευκρινίζοντας ότι το «επιεικές» δεν βρίσκεται «απέναντι»
στους κανόνες του γραπτού νόμου. Αλλά ενδεχομένως βαίνει,
ακολουθώντας παράλληλη πορεία ως προς την υπεράσπιση του Δικαίου
και της Δικαιοσύνης, και πέραν αυτού, εφόσον τούτο είναι επιβεβλημένο για
την πραγμάτωση του αυθεντικού νοήματος του Δικαίου και της
Δικαιοσύνης. Χρησιμοποιώντας τα «εργαλεία» της σύγχρονης νομικής
ορολογίας, μπορούμε και είναι χρήσιμο να δεχθούμε ότι στο πλαίσιο του ως
άνω «ορισμού» του ο Αριστοτέλης θεωρεί πως η Επιείκεια, κατά την ίδια
την φιλοσοφική και θεσμική ιδιοσυστασία της, λειτουργεί ως ρήτρα που
παράγει τα έννομα αποτελέσματά της κατά την ερμηνεία και εφαρμογή των
κανόνων του Δικαίου όχι contra legem, αλλά praeter legem. Με άλλες
λέξεις, η προσφυγή στην ρήτρα της Επιείκειας δεν θέτει, κατ’ ουδένα
τρόπο, «εκποδών» τον γραπτό κανόνα δικαίου, αλλά επιτελεί, υπέρ του
Δικαίου και της Δικαιοσύνης, την ερμηνευτική λειτουργία της συμπλήρωσης ή και διόρθωσής του, κατά την εφαρμογή του. Και τούτο είτε για να καλύψει
τα κενά του είτε για να διορθώσει τις ρυθμιστικές «αστοχίες» του, όταν και
όπου η αδήριτη γενικότητά του, κατά τ’ ανωτέρω, αφήνει τέτοια κενά ή
καταλήγει σε τέτοιες «αστοχίες».
Ε. Σε ό,τι αφορά τις μεθόδους αξιοποίησης στην πράξη της ρήτρας της
Επιείκειας, ιδιαίτερη αίσθηση προκαλεί, ως προς την πρωτοτυπία της
διατύπωσής της για τα δεδομένα της εποχής εκείνης, η ανάλυση του
Αριστοτέλους για τον θεσμό της Διαιτησίας, ως διαδικασίας απονομής της
Δικαιοσύνης η οποία λειτουργεί, κατά κάποιον τρόπο, παραλλήλως προς
την δικαιοδοσία του δικαστή, ως οργάνου της Πολιτείας εξουσιοδοτημένου
«επισήμως» να επιλύει τις μεταξύ των μελών του κοινωνικού συνόλου
διαφορές. Συγκεκριμένα, εισάγοντας την ρήτρα της Επιείκειας στο θεσμικό
πλαίσιο της άσκησης της, αυστηρώς πολιτειακής προέλευσης,
δικαιοδοτικής λειτουργίας, ο Αριστοτέλης παρατήρησε, μεταξύ άλλων: «Καί
τό εἰς δίαιταν μᾶλλον ἤ εἰς δίκην βούλεσθαι ἱέναι · ὁ γάρ διαιτητής τό ἐπιεικές
ὁρᾶ, ὁ δέ δικαστής τόν νόμον · καί τούτου ἕνεκα διαιτητής εὑρέθη, ὅπως τό
ἐπιεικές ἰσχύη» (Ρητορική, Α, 13, 1374 β, 18-22). Με την ως άνω
παρατήρησή του ο Αριστοτέλης δέχεται, σε γενικές γραμμές, ότι πέραν της
«επίσημης» κρατικής δικαιοδοτικής λειτουργίας υφίσταται –οπωσδήποτε
όμως υπό την θεσμική και πολιτική «ανοχή» της Πολιτείας- και ο θεσμός
της Διαιτησίας, ως διαδικασίας επίλυσης των διαφορών μεταξύ των μελών
του κοινωνικού συνόλου, ύστερα από επιλογή των αντίδικων μερών. Και
καταλήγει στο συμπέρασμα ότι η επιλογή της Διαιτησίας συνιστά μια μορφή
αξιοποίησης της ρήτρας της Επιείκειας στην πράξη για την απονομή της
Δικαιοσύνης. Δηλαδή, κατ’ Αριστοτέλη, η Διαιτησία είναι, κατ’ αποτέλεσμα,
θεσμός αρρήκτως συνδεδεμένος με την Δικαιοσύνη. Και τούτο διότι στο
μεν πλαίσιο της από την Πολιτεία οργανωμένης δικαιοδοτικής λειτουργίας ο
δικαστής στηρίζεται πολύ περισσότερο -αν όχι αποκλειστικώς- στον νόμο,
ήτοι στους θεσπισμένους από την Πολιτεία κανόνες του Δικαίου. Ενώ στο
πλαίσιο της Διαιτησίας ο δικαστής, ως δικαιοδοτικό όργανο κατ’ επιλογή
των αντίδικων μερών, στηρίζεται κατ’ εξοχήν στις μεθόδους απόφανσης, οι
οποίες απορρέουν από την προσφυγή στην ρήτρα της Επιείκειας. Και ο
Αριστοτέλης φθάνει στο συμπέρασμα του όλου συλλογισμού του
διατυπώνοντας την θέση, ότι ο κύριος λόγος, για τον οποίο επινοήθηκε ο θεσμός της Διαιτησίας, είναι για να επιλύονται οι μεταξύ των αντίδικων
μερών διαφορές με βασικό γνώμονα την χρήση της ρήτρας της Επιείκειας…”
Ο κ.Παυλόπουλος αναφέρθηκε κυρίως στα εθνικά μας δίκαια στην εκδήλωση αυτή και ιδιαίτερα στον-κατά Αριστοτέλη- θεσμό της διαιτησίας για τα θέματα αυτά.
Ομως δανειζόμαστε τις σκέψεις του για να ρίξουμε ματιά στα εντός των τειχών.Στο κατά πόσον δηλαδή η Ελλάδα είναι κράτος Δικαίου,όπως υποστήριξε ο κ.Μητσοτάκης και κατά μείζονα λόγο στο πως εννοεί την αρχή της Επιείκειας έναντι των δικών του πολιτών.Με δυο μέτρα και δυο σταθμά δηλαδή.Ενα επιεικές για τους ισχυρούς και επώνυμους και μια σιδηρογροθιά για τους μη έχοντες “μέσον”…
Ενδεικτικό το κλείσιμο της ομιλίας του κ.Παυλόπουλου:
“…Υπό τα δεδομένα αυτά της επικαιρότητας της σκέψης του Αριστοτέλους
περί Επιείκειας και Διαιτησίας στο σύγχρονο Διεθνές Δίκαιο, η «αειθαλής»
φιλοσοφικώς, θεσμικώς και πολιτικώς, σκέψη του Σταγειρίτη αποδεικνύει, με
αμάχητα ιστορικώς και επιστημονικώς τεκμήρια, ότι το Ελληνικό Πνεύμα, υφ’
όλες του τις επόψεις και εκφάνσεις, εξακολουθεί να «καταυγάζει» την πορεία,
την οποία οφείλουμε ν’ ακολουθήσουμε, μ’ επίγνωση και συνέπεια, για την
εμπέδωση του Δικαίου και της Δικαιοσύνης -άρα της Δημοκρατίας και του
σύμφωνου με τις επιταγές της Πολιτισμού μας- σε παγκόσμιο επίπεδο. Εν
τέλει δε για την καταξίωση του Ανθρώπου, σύμφωνα με τον προορισμό του.»
Είναι κράτος Δικαίου η Ελλάδα στο εσωτερικό της;
Ρητορικό είναι το ερώτημα…