Οι εκκαθαριστικοί λογαριασμοί της ΔΕΗ για τον Ιανουάριο έφτασαν και ήδη κάποιοι κλαίνε με μαύρο δάκρυ. Οι αυξήσεις που βλέπουν στα τιμολόγια οι καταναλωτές είναι εξωπραγματικές και τινάζουν στον αέρα τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς.
Νοικοκυριά και μικρομεσαίες επιχειρήσεις αδυνατούν να αντεπεξέλθουν σ΄ αυτό το σοκ που έχουν υποστεί και εκφράζονται φόβοι ότι τα ληξιπρόθεσμα χρέη θα αυξηθούν έτι περαιτέρω.
Την ίδια στιγμή ανακοινώνεται πληθωρισμός πάνω από 6% και είναι ο μεγαλύτερος ενόσω η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη κατάφερε και το ακατόρθωτο. Ο πληθωρισμός να εκτιναχθεί στα ύψη και να τρώει το εισόδημα των νοικοκυριών.
Θες από τη γκαντεμιά της οικογένειας; Θες από το γεγονός ότι ελάχιστα έχουν γίνει προκειμένου να συγκρατηθούν οι τιμές; Θες γιατί στην κυβέρνηση έχουν πλήρη άγνοια των οικονομικών δεδομένων και της λειτουργίας της αγοράς;
Η ουσία είναι ότι η τσέπη των Ελλήνων είναι αυτή που θα κρίνει την πορεία της χώρας, τις επόμενες εκλογές και φυσικά τη διακυβέρνηση του τόπου τα επόμενα χρόνια.
Οι πολίτες έκαναν μεγάλο αγώνα για να διώξουν τον αριστεροψεκασμένο συνασπισμό της συμφοράς που διέλυσε τον τόπο από το 2015 και τώρα η ομάδα του Τσίπρα με τους διάφορους Πολάκηδες έρχεται να διεκδικήσει ξανά την εξουσία.
Μια εξουσία που της την παραδίδει στο πιάτο η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας, μια αυτοκαταστροφική κυβέρνηση από την οποία απουσιάζει η κοινωνική ενσυναίσθηση.
Η αλαζονεία της φάνηκε τόσο στη συνέντευξη του πρωθυπουργού όσο και στις τοποθετήσεις των στελεχών της, όπως του Άδωνι Γεωργιάδη που κατηγορεί πολίτες γιατί… μιζεριάζουν ενώ δε θα έπρεπε σε μια χώρα που όλα είναι… τέλεια.
Με τον πληθωρισμό, όμως, πάνω από 6% και με τα εισοδήματα να μην αυξάνονται τίποτε δεν είναι τέλειο.
Με την κυβέρνηση επίσης να προσπαθεί να κατασιγάσει την οργή του κόσμου βάζοντας ψευτοδιλήμματα του τύπου «άμυνα και Rafale ή βούτυρο», τίποτε δεν είναι τέλειο.
Σαφέστατα και η άμυνα της χώρας είναι στόχος για κάθε κυβέρνηση. Όμως, δε μπορούν να αφήνονται στη μοίρα τους οι πολίτες για να κάνει η Αγία Οικογένεια μπίζνες χωρίς τέλος.
Η ανακοίνωση του πρωθυπουργού για αυξήσεις στον κατώτατο μισθό από την 1η Μαΐου και οι διαρροές περί κοινωνικού μερίσματος μέσα στον Απρίλιο σε συγκεκριμένα νοικοκυριά, είναι ψίχουλα που δεν έχουν κανένα αντίκρυσμα, εξαιτίας ακριβώς των υψηλών τιμών στην ενέργεια, στα είδη πρώτης ανάγκης, στις υπηρεσίες που προσφέρει το ίδιο το κράτος, στους φόρους που επιβάλλει το ίδιο το κράτος και που υπόσχεται να μειώσει η κυβέρνηση αλλά… λίγο πριν από τις εκλογές.
Ο Μητσοτάκης βρίσκεται σε σύγχυση ακριβώς γιατί κάνει τα ίδια που έκαναν και οι προηγούμενοι. Παρ’ ότι έχει υποσχεθεί διαφορετικά, παρ’ ότι θέλει να πιστεύει ότι δεν είναι ίδιος με τους άλλους.
Όμως δεν υπάρχουν ουσιαστικές παρεμβάσεις κι ένα σχέδιο για το μέλλον. Όταν στο Βέλγιο ή άλλες χώρες μιλούν για 4ήμερη εργασία χωρίς απώλεια μισθού και αποσύνδεση από τη δουλειά μόλις τελειώνει το ωράριο, προκειμένου να έχει και ο εργαζόμενος μια ποιοτική δουλειά, εμείς ακόμη περιμένουμε τις επενδύσεις του Άδωνι.
Περιμένουμε πότε θα βρεθούν δουλειές αλλά καλά αμειβόμενες κι όχι μισθούς πείνας που εξισώνονται με τα λεφτά που δίνονται στους χιλιάδες παράνομους μετανάστες που βρίσκονται στη χώρα.
Πώς είναι δυνατόν για παράδειγμα να ζήσει ένας Έλληνας με τέτοιες τιμές στο σούπερ μάρκετ και το βενζινάδικο, πληρώνοντας φόρους και εισφορές, αλλά παίρνοντας μισθούς που παίρνει κι ένας Πακιστανός παράνομος που εργάζεται χωρίς ουσιαστικά να αποδίδει αυτά που πρέπει;
Η κυβέρνηση και ειδικά η Νέα Δημοκρατία έχουν χάσει για τα καλά την επαφή με την πραγματικότητα και με την κοινωνία.
Οι δημοσκοπήσεις μπορεί να αναδεικνύουν την πολιτική κυριαρχία της, έστω και «τσιμπημένες», όμως, κανείς δε βλέπει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά.
Δε βλέπει την αγωνία του πολίτη για την οικογένειά του και τη μικρή επιχείρησή του που τον έκανε νοικοκύρη στο σπίτι του.
Δε βλέπει ότι ακόμη και αυτές οι αποταμιεύσεις που έμειναν λόγω της πανδημίας και του κλεισίματος στο σπίτι, εξανεμίζονται.
Δε βλέπει ο κ. Μητσοτάκης και δεν ακούει τη βουβή οργή για τον νεποτισμό, τη ρεμούλα, τις απευθείας αναθέσεις, τις μίζες στους κολλητούς, την έλλειψη ουσιαστικής πολιτικής που δε θα αφορά τους λίγους και κολλητούς αλλά τους πολλούς και άγνωστους.
Η κυβέρνηση της ΝΔ κινδυνεύει να πέσει εξαιτίας των τραγικών της λαθών, κι αν δε διορθωθεί πολύ σύντομα θα είναι αργά για δάκρυα.