Κάθε φορά που γίνεται αναφορά από την Άγκυρα στις θέσεις της Τουρκίας για την ΑΟΖ, το τουρκολιβυκό σύμφωνο ή την «Γαλάζια Πατρίδα» ακούγονται όροι που το ευρύ κοινό δεν γνωρίζει κι αφορούν το Δίκαιο της Θάλασσας.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η Τουρκία, προσπαθεί να καλύψει τις παράνομες κι επεκτατικές διεκδικήσεις της με έναν μανδύα νομιμοφάνειας.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η συνεχής υπενθύμιση πως η Τουρκία δεν έχει υπογράψει τη Συνθήκη του Μοντέγκο Μπέι (1982), όπως αυτή έχει εκ τότε τροποποιηθεί, που είναι το Δίκαιο της Θάλασσας. Παρουσιάζουν έτσι μία ψευδή εικόνα, πως δεν δεσμεύονται από αυτήν (και το Δίκαιο της Θάλασσας εννοείται), ωστόσο παραβλέπουν να αναφέρουν (όχι κατά λάθος προφανώς) ότι με βάση τη Συνθήκη αυτή έχουν ορίσει την Αποκλειστική Οικονομική τους Ζώνη, στη Μαύρη Θάλασσα. Προφανώς δεν τους συμφέρει στο Αιγαίο και γι αυτό τα δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Για τον καθορισμό της ΑΟΖ τους στη Μαύρη Θάλασσα έχουν δεχτεί κι εφαρμόσει την αρχή της μέσης γραμμής (ως προς την απόσταση που μεσολαβεί μεταξύ των ενδιαφερομένων κρατών), ωστόσο δεν δέχονται την ίδια μέθοδο στο Αιγαίο. Επικαλούνται την ιδιαιτερότητα του Αιγαίου, ως κλειστής ή ημίκλειστης θάλασσας, κατά τη σχετική πρόβλεψη των άρθρων 122 και 123 του Δικαίου της Θάλασσας.
Εδώ έχουμε άλλον έναν παραλογισμό. Επικαλούνται άρθρα του Δικαίου της Θάλασσας, που οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι δεν τους δεσμεύει, που εφαρμόζουν ωστόσο στη Μαύρη Θάλασσα!
Στο άρθρο 121 ορίζεται ρητά ότι τα νησιά έχουν πλήρη δικαιώματα, ως προς την ΑΟΖ, τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα. Απλά τα άρθρα 122 και 123, περί κλειστών και ημίκλειστων θαλασσών, συνιστούν τη συνεργασία μεταξύ των ενδιαφερόμενων κρατών για τον καθορισμό του εύρους και την άσκηση των σχετικών δικαιωμάτων.
Οι προβλέψεις αυτές έχουν εφαρμοστεί στην κλειστή Μαύρη Θάλασσα, ωστόσο οι Τούρκοι αρνούνται το ίδιο να πράξουν στο Αιγαίο. Που είναι κλειστή θάλασσα. Σε απλά ελληνικά όταν μας συμφέρει το Δίκαιο της Θάλασσας το εφαρμόζουμε (κι ας μην το έχουμε υπογράψει), όταν δεν μας συμφέρει δεν το εφαρμόζουμε (αφού δεν το έχουμε υπογράψει)!
Η επίκληση είναι απλά προπέτασμα καπνού και αλλοίωση της νομικής και γεωγραφικής πραγματικότητας , καθώς αποτελεί το προκάλυμμα για ανυπόστατες αξιώσεις και παραδοχές. Θεωρίες επιστημονικής φαντασίας του τύπου τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ (νομική πραγματικότητα) και υφαλοκρηπίδα (γεωγραφική πραγματικότητα) και η μέση γραμμή πρέπει να χαραχθεί με σημεία αναφοράς τον ηπειρωτικό κορμό των δύο κρατών.
Η Τουρκία έχει στο μυαλό της ένα στόχο. Να επεκταθεί. Η Άγκυρα θεωρεί ότι πιέζεται, ότι ασφυκτιά στα γεωγραφικά σύνορα που έχει κι επιθυμεί επέκταση. Το είδαμε στη Συρία, το βλέπουμε στο τουρκολιβυκό σύμφωνο, το βιώνουμε στο Αιγαίο και τον Έβρο.
Για το τέλος μία πρόβλεψη για τις συζητήσεις Ελλάδας-Αιγύπτου για τα σύνορα της θάλασσας.
Στη συμφωνία με την Ιταλία έχουμε το ζήτημα της μειωμένης επήρειας των Στροφάδων (κατά το ήμισυ) ή των Οθωνών (κατά τα τρία τέταρτα). Ο βουλευτής της ΝΔ και καθηγητής κος Συρίγος ανέφερε πως :
«Το όριο είναι ήδη επηρεασμένο ελαφρώς λόγω της χρήσεως ευθειών γραμμών βάσεως από την Ιταλία. Κάποια μικρή απώλεια ελληνικής περιοχής στα νησιά Στροφάδες, Οθωνοί και Μακράκι αναπληρώθηκε από την απόδοση περίπου αντίστοιχης περιοχής σε άλλο σημείο της οριοθετήσεως.»
Φαίνεται πως κάτι παρεμφερές θα γίνει και στη συμφωνία με την Αίγυπτο. Οι συζητήσεις Αθήνας – Καΐρου γίνονται με βάση την σύγκριση της ηπειρωτικής ακτής που αντιπροσωπεύει η βορειοαφρικανική χώρα και των αντικείμενων ελληνικών νήσων. Ακόμα και αν η Αθήνα επιτύχει την καλύτερη δυνατή συμφωνία, αυτή θα απέχει από το «50-50» που θα επιθυμούσαμε όλοι.