Να επιστρέψουν ο Κοτζιάς τη σφαίρα κι ο ΣΥΡΙΖΑ τις πέτρες που δέχτηκαν, στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας.
Συμφωνία Πρεσπών: Το προχθεσινό χαρμόσυνο μήνυμα του Υπουργείου Εξωτερικών ήταν από τη σωστή μεριά της ιστορίας. Γιατί καλωσόριζε «γείτονες» κι όχι φανταστικούς αντιπάλους, γιατί στήριζε τη φιλία των λαών και όχι τον αλληλοσπαραγμό τους. Και γιατί πάνω απ΄ όλα επικύρωνε ότι «η συμφωνία των Πρεσπών υπήρξε ένα αριστούργημα πολιτικής τέχνης και τίποτα λιγότερο».
Δεν ήταν υποκριτική η χθεσινή αντίδραση της κυβέρνησης, αντιθέτως αυτή ήταν η αλήθειά της. Και τότε που ελάμβαναν χώρα οι διπλωματικές διεργασίες μεταξύ των δύο χωρών και σήμερα. Ασχέτως αν από την πρώην θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήλωνε, διά στόματος Κ. Μητσοτάκη, ότι: «Η ΝΔ θα καταψηφίσει το πρωτόκολλο ένταξης των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ». Γνωρίζαμε καλά ότι επρόκειτο απλά για μέρος διαφόρων επιτελέσεων ρουτίνας προκειμένου να αναδυθεί η εκλογική της πρωτιά από την κάλπη με την ενίσχυση της εθνικιστικής ψήφου. Τότε δηλαδή που ο σκοπός αγίαζε τα μέσα.
Αλλά αυτά τα «μέσα» να θυμόμαστε ότι ήταν επιθέσεις στα σπίτια μελών της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, απειλές κατά της ζωής τους με θάνατο, δημόσια πολιτική τους διαπόμπευση με φωτογραφίες τους να τοιχοκολλούνται στους τοίχους ως προδότες και με στόχο τη φθορά και την πολιτική τους εξαφάνιση. Έχτιζαν τότε, μαζί με την σύσσωμη σχεδόν στήριξη των ΜΜΕ, το αντισύριζα μένος. (Τέτοιες επιτελέσεις ρουτίνας είχε κάνει η ΝΔ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης και για άλλα σοβαρά ζητήματα…)
Ένα από τα φαινομενικά αξεπέραστα μειονεκτήματα που αντιμετώπιζε πριν τη συμφωνία η κυβέρνηση Τσίπρα «ήταν ότι, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, η δημοτικότητά της βρισκόταν σε χαμηλό σημείο, ενώ όλοι οι παρατηρητές εμφανίζονταν πεπεισμένοι ότι η θητεία της, δεν επρόκειτο να ανανεωθεί στις επόμενες εκλογές. Με την υπογραφή τής συμφωνίας, όμως, η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετέτρεψε αυτό το μειονέκτημα σε πλεονέκτημα. Αντί να υποχωρήσει προς τα πίσω, προέκρινε μία αιφνιδιαστική φυγή προς τα εμπρός, και μάλιστα με τέρμα γκάζι, σκεπτόμενη ίσως ότι «ο βρεμένος τη βροχή δε τη φοβάται» και ότι, με μία τέτοια κίνηση, δεν μπορεί να της συμβεί τίποτε χειρότερο· άρα απ’ αυτήν έχει να κερδίσει πολλά, και να χάσει λίγα.
Σύμφωνα με τις συμβάσεις με τις οποίες διεξάγεται στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες το πολιτικό παιχνίδι, μια διεθνής –ή και εσωτερική, άλλωστε- πράξη την οποία υπογράφει η νόμιμα εκλεγμένη κυβέρνηση, δεσμεύει τη χώρα, ασχέτως εάν τη συγκεκριμένη στιγμή η κυβέρνηση αυτή είναι ψηλά ή χαμηλά στις δημοσκοπήσεις. Οι κυβερνήσεις δεν κρατάνε για πάντα· οι διεθνείς συμφωνίες όμως κρατάνε. Ή πάντως, κρατάνε μέχρι να αναιρεθούν με νέα συμφωνία και των δύο ή περισσότερων μερών· αλλιώς, με πόλεμο».
Ευτυχώς για την ιστορία και για την ειρήνη μεταξύ των βαλκανικών λαών, οι επίφοβοι μακεδονομάχοι ήταν.χάρτινες τίγρεις και τίποτα άλλο. Κι αν κάποιος φάνηκε ένας αλλά λέων γνωρίζουμε καλά ποιο είναι το όνομά του. Ήταν αυτός που για δεύτερη φορά έβαζε στην άκρη την επιθυμία του κι έπραττε το καθήκον του, προς τη χώρα του και προς την διαφύλαξη της ειρήνης στα Βαλκάνια (2015 κρατώντας την Ελλάδα εντός ΕΕ, 2019 υπογράφοντας τη συμφωνία των Πρεσπών).
Ας εννοήσουμε ότι στην πολιτική, όπως και στον πόλεμο, δεν κερδίζει όποιος έχει συσσωρεύσει ποσοτικά περισσότερες δυνάμεις από τον αντίπαλό του, αλλά όποιος καταφέρνει να αξιοποιήσει καλύτερα αυτές τις δυνάμεις του -όσο και, ιδίως, τις δυνάμεις του αντιπάλου. Με αυτή την έννοια, well done Mr Tsipras, Mr Kotzias.