Προπαγανδιστικό κλίμα διχασμού του ελληνικού λαού, κατασκευάζεται συστηματικά από τα κάθε λογής χαλκεία. Διχασμός, με αφορμή τα ελληνοτουρκικά, μπροστά στον οποίο ο διχασμός που προκλήθηκε από το ονοματολογικό με τα Σκόπια θα φαντάζει ως αστείο.
Από τη μια μεριά, “εθνομηδενιστές”, κι από την άλλη “πατριδοκάπηλοι”; Το Antinews ρητά και κατηγορηματικά παίρνει θέση κατά του επιχειρούμενου νέου διχασμού του ελληνικού λαού σε υπερπατριώτες και εθνοπροδότες. Κάτι τέτοιο, άλλωστε, θα ήταν βούτυρο στο ψωμί της Άγκυρας και των επιθετικών αναθεωρητικών σχεδίων της απέναντι στην Ελλάδα και στην περιοχή.
Ουδείς, από την άλλη, έχει το δικαίωμα να κουνάει το δάκτυλό του και να θεωρεί ότι κατέχει το αλάνθαστο και να διεκδικεί το μονοπώλιο του πατριωτισμού. Ανάμεσα στις τάσεις του εθνομηδενισμού και της πατριδοκαπηλείας, υπάρχει ο πατριωτισμός, η πατριωτική δεξιά και η πατριωτική αριστερά, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, που, όπως και σε άλλα δίσεκτα χρόνια για την Ελλάδα, πάλαιψε για τον τόπο του.
Σήμερα, τούτος ο λαός, ακόμα και γονατισμένος κάτω από το βάρος των μνημονίων της λιτότητας, της εξαθλίωσης της κοινωνίας, της καταστροφής της ζωής των ανθρώπων, των πελατειακών πολιτικών και των – απλήρωτων – εγκλημάτων της διαπλεκόμενης ολιγαρχίας που προκάλεσε βαρύτατο πλήγμα στη χώρα, καλείται να σηκώσει και νέα μεγάλα βάρη. Εθνικά. Και είναι τουλάχιστον εγκληματικό να τον καλούν να επιλέξει ανάμεσα είτε στα κούφια τύμπανα του πολέμου, είτε στον κατευνασμό του σουλτάνου, τη “φιλανδοποίηση”, και την υποταγή άνευ όρων.
Ο τρίτος δρόμος, ο πλέον μαζικός και συνεπής ιστορικά, δυστυχώς για τον εθνομηδενισμό και την πατριδοκαπηλεία, είναι ο πατριωτισμός του ελληνικού λαού. Των αριστερών, δεξιών, κεντρώων. Όλων όσοι δεν υποκύπτουν ούτε στις σειρήνες της απλοϊκής μπουρδολογίας, αλα “λούφα και παραλλαγή”, για “πάμε πόλεμο”, ούτε και στις φτιασιδωμένες με πολυτελές περιτύλιγμα, πλην όμως κενές περιεχομένου, εμμονές, “να τα βρούμε εδώ και τώρα με την Τουρκία”.
Γι’ αυτό, μέσα από σοβαρότητα, συνέπεια, οργάνωση, γνώση και ικανά πρόσωπα στην εξωτερική πολιτική, την άμυνα και σε όλους τους τομείς της κοινωνικο-πολιτικής και οικονομικής ζωής, επιβάλλεται, όχι μόνο να διακηρύσσεται διεθνώς σε κάθε τόνο, αλλά και να φαίνεται στην πράξη, ότι οι Έλληνες ναι μεν αποζητούν την ειρήνη και το διάλογο, αλλά την ίδια στιγμή είναι αποφασισμένοι να παλαίψουν με κάθε τρόπο για τα δίκαιά τους.
Καθυστερήσεις, ωχαδελφισμοί, ακατάλληλα πρόσωπα σε κρίσιμα πόστα με πελατειακά, μικροκομματικά, παρεΐστικα, συγγενικά κριτήρια, λάθος διπλωματικοί και πολιτικοί χειρισμοί, τέτοιες περίοδοι δεν τα σηκώνουν. Εξάλλου, προς το παρόν, ο στόχος του Ταγίπ Ερντογάν, είναι να πάρει ό,τι θέλει, χωρίς πόλεμο (πόσο μάλλον που η Ελλάδα δεν είναι Κούρδοι της Συρίας), αλλά πιέζοντας και αναγκάζοντας σε θεαματικές υποχωρήσεις την ελληνική πλευρά.
Συνεκμετάλλευση και Χάγη
Σήμερα, λοιπόν, στο επικοινωνιακό τοπίο, κατασκευάζονται δυο “γραμμές”. Δυο στρατόπεδα, που, ουσιαστικά, το ένα αλείφει βούτυρο στο ψωμί του άλλου. Και οι δυο “γραμμές” διαπερνούν οριζόντια όλους τους πολιτικούς χώρους. Ως εκ τούτου και ο κίνδυνος του διχασμού, με την ευγενική “χορηγία”, βεβαίως, των – ελεγχόμενων, στην πλειοψηφία τους – συστημικών ΜΜΕ. Ειδικότερα:
1.Το πρώτο στρατόπεδο που δηλώνει ότι εδώ και τώρα πρέπει να τα βρει η Ελλάδα με την Τουρκία. Αναλυτικότερα:
Α) Ο αναπληρωτής σύμβουλος εθνικής ασφάλειας του πρωθυπουργού, Θάνος Ντόκος, έχει ταχθεί υπέρ της “συνεκμετάλλευσης” με την Τουρκία. Θεωρητικά, η θέση αυτή εκφράστηκε σε ανύποπτο χρόνο.
Όπως αποδείχτηκε, όμως, μόνον “ανύποπτος” δεν ήταν. Μια εβδομάδα αργότερα, η Άγκυρα προέβη στη συμφωνία με την “κυβέρνηση” καρικατούρα και μαριονέτα της, στην Τρίπολη, στη Λιβύη. Καθίσταται πλέον οφθαλμοφανές ότι ο Θ.Ντόκος μάλλον “μασάζ” στην κοινή γνώμη προσπάθησε να ξεκινήσει, προετοιμάζοντάς την για όσα ενδεχομένως να μεθοδεύουν κάποια κυβερνητικά “κέντρα”.
Ως γνωστόν, ο κ.Ντόκος, προτού τοποθετηθεί στο νεοσυσταθέν Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας, ήταν εξέχων παράγων του ΕΛΙΑΜΕΠ, το οποίο ουδέποτε έκρυψε τις σκέψεις του για επίλυση, όπως – όπως, του Κυπριακού, και να τα βρούμε με την Τουρκία, κ.ο.κ.
Β) Η σκυτάλη, στη συνέχεια, πέρασε στην Ντόρα Μπακογιάννη, η οποία πρότεινε την προσφυγή στο Δικαστήριο της Χάγης. Δηλαδή, τη στιγμή που ο Ταγίπ Ερντογάν και το επιτελείο του χαράζουν όπως τους αρέσει τις γραμμές στο Αιγαίο και την ανατολική Μεσόγειο, διαγράφοντας ουσιαστικά υφαλοκρηπίδες της Κρήτης, της Ρόδου, κ.ο.κ., μέχρι την ανατολική Λιβύη, και ερμηνεύοντας το διεθνές Δίκαιο κατά πως τους συμφέρει (πάγια θέση της Άγκυρας είναι ότι τα νησιά δεν έχουν υφαλοκρηπίδα), η Αθήνα θα πρέπει να ζητάει προσφυγή στο διεθνές Δικαστήριο.
Βέβαια, κυβερνητικοί κύκλοι υποστηρίζουν ότι αυτή η άποψη της Ν.Μπακογιάννη δεν εκφράζει την ηγεσία της κυβέρνησης. Κοντός ψαλμός αλληλούϊα. Να θυμίσουμε μόνον ότι η πρώην υπουργός Εξωτερικών εμφανίστηκε πρώτη να υποστηρίζει δημόσια ότι η Ελλάδα θα τηρήσει τη Συμφωνία των Πρεσπών. Κατόπιν, αίφνης, όλως περιέργως (!), ακολούθησε σύσσωμη η κυβέρνηση. Μάλλον προπομπός δείχνει να είναι.
Ως γνωστόν, η θέση της Αθήνας ήταν εδώ και χρόνια ότι δεν αποκλείει το ενδεχόμενο της προσφυγής στη Χάγη για την περίπτωση – κυρίως – της υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ. Εξίσου γνωστό ήταν ότι η Τουρκία, παρά τις λεκτικές, δημόσιες διαβεβαιώσεις της ότι επιθυμεί το ίδιο, ουδέποτε το ήθελε. Επεδίωκε πάντα να δημιουργήσει τετελεσμένα στο Αιγαίο και την Κύπρο, όπως κάνει και τώρα, αν και με αμφισβητούμενα αποτελέσματα, και μετά, αφού θα έχει στριμώξει την Ελλάδα στη γωνία, και θα βρίσκεται σε θέση ισχύος, να προχωρήσει στα επόμενα βήματα.
Άραγε, οι αρμόδιοι κυβερνητικοί παράγοντες και στελέχη της ΝΔ είναι σίγουροι ότι τώρα θέλει ειλικρινά η Τουρκία να πάει στη Χάγη; Επιπλέον, εξακολουθεί να ισχύει η ελληνική θέση για προσφυγή στο διεθνές Δικαστήριο ή έχει αλλάξει; Θα προχωρήσει σε διερευνητικές επαφές με την Τουρκία, όπως είναι η πάγια θέση της Αθήνας, για να δει αν και τι μπορεί να λυθεί σε διμερές επίπεδο, και εφόσον δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις, με συνυποσχετικό των δυο χωρών, να οδηγηθεί η υπόθεση στη Χάγη;
Εάν ισχύουν όλα αυτά, προς τι το πρόσφατο φιάσκο του “σταματάμε δεν σταματάμε” τον στρατιωτικό διάλογο για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης (ΜΟΕ); Εάν αντιμετωπίζονται τόσο σοβαρά θέματα με τέτοιους ερασιτεχνικούς χειρισμούς, θεωρεί κανείς ότι αυξάνει τη διαπραγματευτική δύναμή του ή τη μειώνει; Δείχνει σοβαρότητα και πυγμή στην περιφερειακή και διεθνή σκηνή ή μοιάζει με κλόουν που, από τη μια ενδύεται τα φυσεκλίκια, προειδοποιώντας ακόμα και με στρατιωτικά μέτρα, και από την άλλη ζητάει συνεκμετάλλευση και Χάγη;
Θεωρεί σοβαρό κανείς το να απελαύνεται ο πρέσβης της διαλυμένης Λιβύης, δηλαδή να ασχολείται η Ελλάδα με την τελευταία τρύπα της φλογέρας, και να μην μπαίνει ένα βέτο στην ΕΕ για τα εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ που παίρνει η Τρίπολη ετησίως για το Μεταναστευτικό, για να μην δυσαρεστηθεί η Ιταλία;
Πιστεύει κανείς ότι το να εμφανίζεται ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών, Νίκος Δένδιας, και να λέει μεμψιμοιρώντας ότι τον ξεγέλασε ο Λίβυος ομόλογός του ένα μήνα πριν, στη γενική συνέλευση του ΟΗΕ, λέγοντάς του ότι δεν πρόκειται να υπογράψει η Τρίπολη συμφωνία με την Άγκυρα, είναι δείγμα οργανωμένης και με στρατηγικούς στόχους εξωτερικής πολιτικής;
Μήπως νομίζει κανείς πως το γεγονός ότι επί τουλάχιστον δυο μήνες, η ελληνική πρεσβεία στη Λευκωσία, σε αυτή την κρίσιμη περίοδο, έχει μείνει χωρίς πρέσβη, ίσως για πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, δεν αποτελεί σαφή ένδειξη ότι η Αθήνα αποστασιοποιείται από την Κύπρο; Τι μήνυμα σοβαρότητας, άραγε, στέλνει η Αθήνα … απέναντι; Είναι μόνον η ισχυροποίηση της Τουρκίας που της δίνει τη δυνατότητα να κλιμακώνει τις προκλήσεις της ή είναι και ο επιπόλαιος, πελατειακός ωχαδελφισμός της Αθήνας;
Η αριστερή – κυβερνητική – συνιστώσα
Γ) Το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, Σωτήρης Βαλντέν, κάλεσε σε “επανεξέταση της ουσίας των θέσεών μας” στα ελληνοτουρκικά και να τα βρούμε τώρα με την Άγκυρα.
Είναι ο άνθρωπος που, όταν διεξαγόταν η διεθνής Διάσκεψη για το Κυπριακό, στο Κράνς Μοντανά, στην Ελβετία, το καλοκαίρι του 2017, στρεφόταν με αρθρογραφία του κατά του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών, τότε του Νίκου Κοτζιά, τον οποίο κατηγορούσε ότι εκπροσωπεί, μαζί με τον Καμμένο, την “εθνικιστική συνιστώσα” της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Καλούσε, μάλιστα, τον τότε πρωθυπουργό, Αλέξη Τσίπρα, επιτέλους να παρέμβει και να πάρει ο ίδιος στα χέρια του (!) τα ηνία της εξωτερικής πολιτικής.
Ωστόσο, μετά, όταν η τότε κυβέρνηση έκλεισε τη Συμφωνία των Πρεσπών, την αποθέωνε την κυβέρνηση. Αλλοπρόσαλλη στάση. Τώρα, λοιπόν, ο Σ.Βαλντέν, άλλοτε στέλεχος της Κομισιόν (!) και σύμβουλος του Γιώργου Παπανδρέου, όταν ήταν υπουργός Εξωτερικών, ρίχνει στο πυρ το εξώτερον κάθε έναν που διαφωνεί με τον ίδιο, καταγγέλλοντάς τον ως πατριδοκάπηλο οπαδό του πολέμου και του παπανδρεϊκού “βυθίσατε το Χόρα”. Επίσης, στρέφεται και κατά του Αντώνη Σαμαρά, για τον οποίο λέγει ότι “επικρίνοντας για κατευνασμό την κυβέρνησης, αντιπροτείνει, τη συνέχιση του παιγνιδιού του κοτόπουλου (σ.σ. chicken game) με την Τουρκία, με πιθανή προοπτική τη σύγκρουση”.
Το ενδιαφέρον είναι, όμως, ότι στρέφεται ακόμα και κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του αρχηγού του, Α.Τσίπρα. Διερωτάται, δε, πως από τη στιγμή που “ο ΣΥΡΙΖΑ χρησιμοποιεί την ίδια λέξη (σ.σ. κατευνασμός) τι αντιπροτείνει;” Ο Σ.Βαλντέν, μάλιστα, με αφορμή την “ανασυγκρότηση” του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης με εκατοντάδες προερχόμενους από το ΠΑΣΟΚ, εγκαλεί τον Α.Τσίπρα ότι “μια πατριωτική πασοκοποίηση θα ήταν πράγματι αρνητική” για τον ΣΥΡΙΖΑ”. Στην πραγματικότητα ουδόλως τον ενδιαφέρει αν είναι ΠΑΣΟΚοι ή όχι. Διότι, μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ περισσεύουν τα ορφανά του Σημίτη και οι “εκσυγχρονιστές” ομοϊδεάτες του κ.Βαλντέν, τύπου Μπίστη, και άλλοι. Αυτό που τον ενδιαφέρει, είναι να μην προέρχονται από τον “πατριωτικό” χώρο.
Χωρίς στολή παραλλαγής
2.Το δεύτερο στρατόπεδο είναι οι εμφανιζόμενοι ως υπερπατριώτες που θα ήθελαν πόλεμο χτες κιόλας. Όπως και οι πρώτοι, το ίδιο και αυτοί διεκδικούν το μονοπώλιο του πατριωτισμού και το αλάθητο του Πάπα στις απόψεις τους. Μεταξύ αυτών είναι:
Α) Ο Πάνος Καμμένος. Εσχάτως, μετά τις καλοκαιρινές τσάρκες με το κότερό του, έκανε την επανεμφάνισή του, χωρίς την – αμερικάνικη – στολή παραλλαγής που μας είχε συνηθίσει όταν ήταν υπουργός Άμυνας, για να αυτοβραβευθεί (από το Ίδρυμά του βραβεύθηκε), επιχειρώντας ένα come back στην πολιτική, κι’ αν όλα πάνε καλά, ίσως να βρει κάπου να τρυπώσει αργά ή γρήγορα.
Βράβευσε, επίσης, και … τη Δήμητρα Λιάνη (Μιμή). Για την ακρίβεια, τον Αντρέα Παπανδρέου. Δεν έχει σημασία, όμως, αν τον έλεγε παλιά αρχηγό της 17 Νοέμβρη. Εκεί, λοιπόν, θυμήθηκε το παναντρεϊκό “βυθίσατε το Χόρα”, και, ούτε λίγο ούτε πολύ, κάλεσε τον ελληνικό λαό να κοιμάται με το όπλο παρά πόδα. Πιθανώς, προηγουμένως, να είχε διαβάσει τα άρθρα του Σωτήρη Βαλντέν που κατηγορούσε το “πατριωτικό” ΠΑΣΟΚ, και το “ΠΑΣΟΚ του βυθίσατε το Χόρα”. Το ένα χέρι νίβει τ’ άλλο και τα δυο το πρόσωπο. Τα άκρα, εξάλλου, συνήθως είναι αλληλέγγυα μεταξύ τους. Το ένα χωρίς το άλλο δεν επιβιώνουν.
Β) Τη σκυτάλη από τον Π.Καμμένο πήρε ο Κυριάκος Βελόπουλος, ο κύριος “επιστολές του Ιησού”, ο οποίος είπε χτες στη Βουλή ότι “πρέπει να είμαστε έτοιμοι για κάθε ενδεχόμενο, να ετοιμαζόμαστε για πόλεμο αν θέλουμε να μην τον γευτούμε με ήττα”. Δηλαδή, ναι μεν ηττοπαθής, αλλά και… κοκοράκι ταυτόχρονα. Τα ίδια λένε και οι ακροδεξιοί “νταήδες” στην αντίπερα όχθη, στην Τουρκία.
Ο ίδιος, μάλιστα, εμφανίστηκε στη Βουλή να επιτίθεται με ακραία φρασεολογία στα κυβερνητικά στελέχη, δίχως ωστόσο να πάρει τις πρέπουσες σκληρές απαντήσεις. Γιατί άραγε; Φοβούνται κάποιοι μην θιγούν ορισμένοι ψηφοφόροι; “Κατηγορούσατε τον Καμμένο για τις απευθείας αναθέσεις” για το Μεταναστευτικό, είπε απευθυνόμενος στους βουλευτές της συμπολίτευσης, και “σήμερα τις νομιμοποιείτε και παραβιάζετε το νόμο. Εδώ θα φάνε χαβιάρι οι φίλοι σας. Έφαγαν οι μεν να φάνε και οι δικοί σας”.
Δεν είναι οι μόνοι που στα λόγια και στον ύπνο τους φορούν στολή παραλλαγής. Υπάρχουν αρκετά άλλα “μπουμπούκια” που, δεν αποκλείεται, αύριο, ανάλογα με τις εξελίξεις που μπορεί να δρομολογήσουν τα εθνικά θέματα, να τους δούμε να συνενώνονται σε νέο κόμμα, προκειμένου βεβαίως να διεκδικήσουν οφίτσια.
Antinews