Σε “αντίποινα” πέρασαν χθες 12 Δεκεμβρίου οι γείτονες στη Θράκη για τις δήθεν “θηριωδίες” των Ελληνοκυπρίων τη δεκαετία του 1960! Οι Τούρκοι, στο πλαίσιο εκδήλωσης, τοποθέτησαν διθυραμβικά τεράστιες πινακίδες στη λεωφόρο που συνδέει τα ελληνοτουρκικά σύνορα με την Κωνσταντινούπολη που αναγράφουν: «Δεν ξεχνάμε τα αιματηρά Χριστούγεννα του 1963». Οι Τούρκοι ζητούν μάλιστα να κατεβούν οι ελληνικές πινακίδες σε εισόδους πόλεων της Βόρειας Ελλάδας με το “Δεν Ξεχνώ” και την εισβολή του Αττίλα.
Για την ιστορία, την παραμονή των Χριστουγέννων του 1963 στη Λευκωσία, βρέθηκαν δολοφονημένοι μια Τουρκοκύπρια μητέρα με τα τρία της αγγελούδια. Αυτό λοιπόν το τραγικό, αλλά αμφισβητούμενο ως προς τους δράστες, περιστατικό, οι εμπνευστές της εκδήλωσης το εξομοιώνουν με τον Αττίλα, την εισβολή και κατοχή της Κύπρου!
Πρόκειται για μια εκδήλωση που έκλεψε τη δημοσιότητα χθες με την τοποθέτηση εντυπωσιακής πινακίδας στη λεωφόρο που συνδέει το τουρκικό τελωνείο των Υψάλων με την Κωνσταντινούπολη. Είναι φυσικά μια πινακίδα που δεν μένει απαρατήρητη, προκαλώντας μάλιστα την προσοχή κάθε διερχόμενου στα ενδότερα της γειτονικής χώρας.
Παρόντες στη φιέστα που οργανώθηκε ήταν δημοσιογράφοι, πολιτικά πρόσωπα, υπερασπιστές δικαιωμάτων της “τουρκικής” μειονότητας της ελληνικής Θράκης, με πρωτοστατούντα τον εκ Κομοτηνής μεγαλοεπιχειρηματία σιδήρου Φερούχ Οζκάν, πρόεδρο του Συνδέσμου πολιτισμού και αλληλεγγύης των Ελλήνων-Τούρκων. Ο κ.Οζκάν μίλησε μάλιστα για λάθη της Ελλάδας, και δολοφονικές ενέργειες που δεν πρέπει να ξεχαστούν.
Στο ίδιο πνεύμα των “αντιποίνων” κινούνται ξεκάθαρα και τα σχετικά ρεπορτάζ του τοπικού και κεντρικού Τύπου, κόντρα στις αφίσες με την αιματοβαμμένη Κύπρο διχασμένη από τον Αττίλα, με το “Δεν ξεχνώ”. Κατ’ αυτόν τον τρόπο προχώρησαν σε μια απλουστευτική ενέργεια τακτοποίησης των ζητημάτων –όπως το συνηθίζουν οι Τούρκοι– ώστε να ισοφαρίσουν με τη δική τους γιγαντοαφίσα δρόμου. Η εν λόγω αφίσα προσπαθεί να περάσει το μήνυμα ότι «φτάνει πια γείτονες η ένταση, δεν ξεχνούμε τα αιματηρά Χριστούγεννα του 1963».
Ο γνωστός Τούρκος πολεμικός ανταποκριτής Βεντάτ Γενερέρ, συγγραφέας 10 βιβλίων, εμπειρογνώμονας του τουρκικού Ινστιτούτου Άμυνας και σύμβουλος της Μεράλ Ακσενέρ, προέδρου του “Καλού Κόμματος” (ουσιαστικά μεταλλαγμένοι Γκρίζοι Λύκοι), επεσήμανε ότι η Ελλάδα στη Δυτική Θράκη συνέχισε την εχθρική στάση της, μην ακολουθώντας τις συμφωνίες, επιρρίπτοντας ευθύνες στους σύγχρονους πολιτικούς μας.
Επικαλούνται την ελληνοτουρκική φιλία στην εποχή των Βενιζέλου-Ατατούρκ και καταγγέλλουν την πολιτική της Ελλάδας σε βάρος της “τουρκικής” τους μειονότητας. Επιχειρούν όχι μόνο να βγουν αλώβητοι και σ΄αυτό το θέμα, αλλά -μέσω ελληνοτουρκικών συνεδρίων, όπως πολύ πρόσφατα στη Κωνσταντινούπολη- ανοίγουν νέα ζητήματα για την χώρα μας ότι αυτή δεν τηρεί τους κανόνες καλής γειτονίας.
Φυσικά, και στο Κυπριακό αναφέρουν ότι η στάση της Ελλάδος είναι άδικη. Οι πινακίδες που τοποθετήθηκαν πάντως δημιουργούν κλίμα σε μια περίοδο που μόνο από την εμπέδωση σχέσεων καλής γειτονίας και Μέτρων Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης δεν χαρακτηρίζεται.
Πως τα παρουσιάζουν οι Τούρκοι
Το σπίτι του φονικού του 1963 έγινε Μουσείο Βαρβαρότητας στον τουρκοκρατούμενο τομέα της Λευκωσίας. Η τουρκική πλευρά εκμεταλλεύτηκε τη θηριωδία, με τον δικό της τρόπο επισημαίνοντας: «Στις 24 Δεκεμβρίου 1963, δολοφονήθηκε με δεκάδες σφαίρες στο σώμα της στην Κύπρο από ελληνικές συμμορίες, όπου βρήκαν τραγικό θάνατο και τα τρία παιδιά της. Η ιστορία ως “αιματηρά Χριστούγεννα”, έχει καταγραφεί αναλυτικά.
Στη Λευκωσία, όπου συνέβη το περιστατικό, το σπίτι-λουτρό αίματος, στην οδό Şehit Mürüvvet İlhan στην συνοικία Kumsal και ο κήπος μετατράπηκαν σε Μουσείο Βαρβαρότητας, ώστε η σκοτεινή ημέρα να μην μπορεί να ξεχαστεί και να διατηρηθεί με ίχνη της στο διηνεκές».
Το ντοκουμέντο
Στο βιβλίο του «Αιματηρή αλήθεια» ο Κώστας Γεννάρης περιέγραψε πως ένα κοινό έγκλημα του 1963 μετατράπηκε σε “δολοφονικό αμόκ Ελληνοκυπρίων”. Προσεγγίζοντας τα γεγονότα της εποχής αναφέρει χαρακτηριστικά: «Όμως, εκείνη την νύχτα με άφησε άφωνο. Χωρίς προειδοποίηση, χωρίς κανένα προϊδεασμό ο Αχμέτ μου είπε: ‘Ξέρεις, εκείνη την φωτογραφία με τα τρία παιδιά και την μητέρα τους δολοφονημένους μέσα στο μπάνιο, εγώ τράβηξα εκείνη την φωτογραφία’.
Είπε πως εκείνη την περίοδο βρισκόταν στην Κύπρο, για να καλύψει τις διακοινοτικές ταραχές του 1963. Ένα βράδυ, όπως έπινε τον καφέ του με μερικούς φίλους σ’ ένα μπαρ της τουρκικής συνοικίας της Λευκωσίας, μπήκαν δύο ένοπλοι και του ζήτησαν να τους ακολουθήσει. Τον πήραν με αυτοκίνητο στο σπίτι που είχε γίνει το έγκλημα. Μόλις έφθασαν, είδε πως ο χώρος ήταν γεμάτος από άλλους ένοπλους και αξιωματικούς του τουρκικού αποσπάσματος στην Κύπρο, οι οποίοι τον διέταξαν να φωτογραφίσει το έγκλημα. Έκαμε ότι τον διέταξαν και, τότε, ένας από τους ένοπλους του ζήτησε να παραδώσει το φιλμ και να ξεχάσει ότι έκαμε και ότι είδε.
Ο Αχμέτ ήθελε να μάθει τι πραγματικά είχε συμβεί και το έμαθε: Ο πατέρας των τριών παιδιών είχε τρελαθεί. Εκτέλεσε τα παιδιά και την γυναίκα του και μετά εξαφανίστηκε. Τον απομάκρυνε ο τουρκικός στρατός, για να εμφανιστεί και πάλι μετά από 24 χρόνια να υπηρετεί κάπου βαθιά στην Ανατολία, παντρεμένος ξανά». Ο Αχμέτ είπε στον Κ.Γεννάρη ότι το έγκλημα ούτε καν έγινε στην Ομορφίτα, όπως διατείνεται η τουρκική προπαγάνδα. Εκτελέστηκε σε μια περιοχή βαθιά, στην καρδιά της τουρκικής συνοικίας της Λευκωσίας, όπου οι Ελληνοκύπριοι δεν μπορούσαν να πλησιάσουν […]. Ο Κώστας Γεννάρης προσθέτει στο βιβλίο του: «Ερευνώντας για το βιβλίο μου, βρήκα πολλά άλλα παρόμοια περιστατικά, που εξυπηρέτησαν τα τουρκικά bloody truth-book-final greek.indd 68 3/3/09 12:36:47 PM 1955 – 1962 69 συμφέροντα και τους στόχους της Άγκυρας και που η ΤΜΤ ενεργοποίησε ως την πολιτική της στην Κύπρο […]».
Ο Αχμέτ Μπαράν ήθελε να πει σε κάποιον την αλήθεια, δεν επιθυμούσε να πεθάνει χωρίς να έχει ξεσκεπάσει εκείνη την σοβαρή αδικία σε βάρος των Ελληνοκυπρίων. Μίλησε στον Κώστα Γεννάρη, με την προϋπόθεση «ο Γεννάρης να μην πει τίποτε ενώ ο Μπαράν ζούσε». Αποκάλυψε την αληθινή ιστορία, μετά από τον θάνατο του Μπαράν.