Πριν σχεδόν έναν αιώνα, ο Μπάστερ Κίτον με την κινηματογραφική ευφυΐα και την οξυδέρκεια που τον διέκρινε, έθεσε για πρώτη φορά ένα αξίωμα. Ότι ο τηλεθεατής κατά τη διάρκεια της τηλεθέασης χρησιμοποιεί διανοητικές ικανότητες δωδεκάχρονου. Αυτό πιθανότατα ισχύει και σήμερα, όσο και αν μας ενοχλεί σαν τηλεθεατές.
Και αυτό ενδεχομένως τείνει να ισχύει και στο διαδίκτυο. Τα fake news, η προσπάθεια κάποιων να πείσουν για τις θέσεις τους με πομπώδεις τίτλους, ακραίες ερμηνείες και σοκαριστικές αποκαλύψεις είναι καθημερινό φαινόμενο, που ασφαλώς επιβεβαιώνει το παραπάνω αξίωμα.
Και αυτό το διαπιστώσαμε προσφάτως με το πρόσφατο συλλαλητήριο. Ακόμη και η πιο ανόητη σκέψη ενός δωδεκάχρονου μυαλού έγινε φωνή και εικόνα και κυκλοφόρησε σε ένα διαδίκτυο πρόθυμο να την αναπαράγει.
Ευτυχώς υπάρχει και η πραγματική ζωή. Όσοι έζησαν το συλλαλητήριο από μέσα, θα επιβεβαιώσουν ότι ήταν ένα ιστορικό γεγονός όπου Έλληνες από κάθε πολιτικό χώρο, από κάθε κοινωνική τάξη, πέρα από κάθε διάκριση, συγκεντρώθηκαν ειρηνικά για ένα χρονικό διάστημα που ήταν αρκετό να καλύψει την αδράνεια χρόνων.
Και σε μια τόσο μεγαλειώδη μάζωξη και σε ένα τόσο σημαντικό θέμα δεν θα μπορούσαν να λείπουν οι αντίθετες φωνές. Πάντα πριν από κάθε μεγάλη μάχη του Ελληνισμού συμβαίνει αυτό. Η φράση «ξύλινα τείχη» πριν τη ναυμαχία της Σαλαμίνας είχε οδηγήσει τον Θεμιστοκλή να μεταχειριστεί μεθόδους πειθούς που δεν άρμοζαν στην ευφυΐα του και να ισχυριστεί ότι ο όφις της θεάς Αθηνάς, ο προστάτης της πόλης, είχε αφήσει ανέγγιχτες τις προσφορές στο ναό και είχε εγκαταλείψει την πόλη, δείχνοντας στους Αθηναίους τον δρόμο προς τη θάλασσα.
Τα προσπερνάμε αυτά και συνεχίζουμε. Δεν θα πάψουν. Και ας μη μας ενοχλούν οι φωνές οι αντίθετες, όποιες και αν είναι αυτές.
Νηφάλια και λογικά, τα πλέον πιθανά σενάρια είναι δυο:
1) Μια σύνθετη ονομασία για να κλείσει το θέμα.
Τα επιχειρήματά αυτών που το προωθούν είναι ότι αν δεν κλείσει τώρα, θα κλείσει de facto σε λίγα χρόνια καθώς όλα τα κράτη θα χρησιμοποιούν το όνομα «Μακεδονία» για τη γείτονα χώρα, ενώ η χώρα μας θα χαρακτηριστεί ως μια πείσμονα χώρα, που δεν επιτρέπει σε μια άλλη να αποφασίσει για το δικαίωμα αυτοδιάθεσής της.
Τα αντεπιχειρήματα είναι ότι με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε ένα μέτωπο αλυτρωτισμού και μάλιστα όχι μόνο με τη συγκεκριμένη χώρα, αλλά και με την Αλβανία. Για να είμαστε ακριβείς, ανάβουμε ένα φυτίλι, που θα οδηγήσει σε μια αλυσιδωτή έκρηξη πρώτα στους ελληνογενείς πληθυσμούς εντός των δυο χωρών και κατόπιν και στο εσωτερικό της χώρας μας. Το μεγάλο πρόβλημα στην περίπτωση αυτή είναι ότι δεν γνωρίζουμε αν το φυτίλι θα είναι βραδυφλεγές ή ταχύκαυστο.
Στην περίπτωση αυτή προσδοκούμε μια ευνοϊκή διαχείριση της έκρηξης από τους συμμάχους μας στους οποίους θα έχουμε αποδείξει ότι είμαστε τα καλά παιδιά.
2) Αναβολή κάθε απόφασης, διατήρηση της υπάρχουσας κατάστασης, επιμονή για αλλαγή στάσης του Νίμιτς.
Τα επιχειρήματα είναι ότι η πίεση βρίσκεται στο μέρος των Σκοπιανών στους οποίους η καθυστέρηση προκαλεί νευρικότητα, προβλήματα στο εσωτερικό και εξωτερικό, ενώ συνιστά για την Ελλάδα μια σταθερή στάση που ενισχύει τη διαπραγμάτευση.
Τα αντεπιχειρήματα είναι ότι με τον τρόπο αυτό δημιουργούνται οι προϋποθέσεις να γίνει η Ελλάδα το «κακό παιδί» και ίσως κάποιοι αναγκαστούν να της τραβήξουν λιγάκι το αυτί, ενώ θα πρέπει να συνοδευτεί από μια επικοινωνιακή αντεπίθεση στην παγκόσμια κοινότητα, όπου η προπαγάνδα των Σκοπιανών μας έχει υπερκεράσει.
Ωστόσο στην περίπτωση αυτή το φυτίλι καίει στο εσωτερικό της γείτονος χώρας, η οποία νομοτελειακά θα πρέπει να δεχτεί μια υποχώρηση που θα της εξασφαλίσει σταθερότητα και προοπτική.
Το συλλαλητήριο ασφαλώς ενδυνάμωσε μεγαλειωδώς το δεύτερο ενδεχόμενο. Αν χρησιμοποιηθεί σωστά στα χέρια των ηγετών μας, θα μπορούσε να καλύψει πλήρως την επιμονή στην εφαρμογή του δεύτερου σεναρίου.
Δυστυχώς πίσω από τις κλειστές πόρτες του Νταβός θα ειπωθηκαν πράγματα που θα μείνουν εκεί. Με ψιθυριστή φωνή και βλέμματα με νόημα, μερικοί άνθρωποι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, θα κληθούν να λάβουν τις αποφάσεις τους.
Εμείς έχουμε τη δική μας φωνή και το δικό μας περήφανο βλέμμα, και θα είμαστε παρόντες σε όλα τα συλλαλητήρια. Με τα ρούχα που φοράμε και μια ελληνική σημαία στο χέρι. Γιατί «Μακεδονία σημαίνει Ελλάδα και Ελλάδα σημαίνει Μακεδονία».
Και αν για κάποιους είμαστε πεισματάρηδες, ας σκεφτούν ότι σε μερικούς πεισματάρηδες οφείλουμε το γεγονός ότι βρισκόμαστε σήμερα εδώ, γράφουμε ελληνικά, προσευχόμαστε σε έναν Θεό ελευθερίας και μπορούμε δημοκρατικά να διατρανώνουμε τις απόψεις μας.
Τα υπόλοιπα θα είναι σύντομα ιστορία. Και η ιστορία γράφεται στους δρόμους…
Sommelier