Η συγκλονιστική εικόνα του θρήνου της χαροκαμένης μάνας και του γαλήνιου όμορφου νεκρού παιδιού της θα μείνει στην Ιστορία των Ελλήνων, όσο τέλος πάντων συνεχίσομε να κείμεθα εν Ιστορία. Και δικαίως. Πάντα η εικόνα κατίσχυε παντός λόγου όπως και η μουσική πάσης ποιήσεως.
Μέχρι σήμερα η «εικόνα» υπήρξε η παρηγορία των ηττημένων, η υπόσχεση μη λησμοσύνης, ακόμη και η κρυφή ελπίδα μελλοντικής νίκης. Στην χώρα μας με την ιδεολογική κατίσχυση της αριστεράς, εικόνες όπως αυτή του χαμογελαστού προ της εκτελέσεώς του Μπελογιάννη ή του αποφασισμένου Τσε νοηματοδότησαν γενεές επί γενεών.
- Σήμερα, σε ένα περιβάλλον άμετρης κεφαλαιουχικής και βιαίας παγκοσμιοποιήσεως, ανεθνισμού, έξαλλης αποδομήσεως παντός κοινωνικού και φυλετικού αφηγήματος, ο ανηρωισμός και η διαπόμπευση πάσης ανιδιοτελούς, αλτρουιστικής έως ρομαντικής σκέψεως περί υψηλών ιδανικών, έν εκ των οποίων η πατρίδα, θεωρείται περίπου θέσφατο.
Όποιος αντιδρά σε αυτήν την λογική λοιδωρείται . Μία ανάστροφη πραγματικότητα της «λοιδορίας» ως «κομμουνιστών» των προοδευτικών ανθρώπων της δεκαετίας του 50 με τον άκρατο μακαρθισμό. Σήμερα τα είδωλα είναι αντεστραμμένα. Οι πλέον «έξαλλοι» φιλελεύθεροι και αριστεροί κατισχύουν ιδεολογικώς σε όλο τον δυτικό κόσμο ώστε η έκφραση πατριωτισμού να θεωρείται «ύποπτη», «φιλοφασιστική» και άλλα αρκούντως ανησυχητικά για το κέντρο βάρους μιας διαυγούς διακοινωνικής σκέψεως.
Ο ίδιος ο γράφων ανήκω στο Κέντρο. Είτε το χαρακτηρίζει κάποιος σοσιαλδημοκρατία είτε κοινωνικό φιλελευθερισμό είτε μετανεωτερικά κάτι άλλο, φέρω το «στίγμα» του «πατριώτη» . Φυσικά το αποδέχομαι με παρρησία και θάρρος. Το διαλεκτικό πρόβλημα όμως είναι ότι το πλέον φυσικό συναίσθημα του κόσμου, η αγάπη προς την Ιστορία, την Κοινωνία, τους Προγόνους σου και το Αίμα που έχυσαν για να είσαι ελεύθερος αποτελεί πλέον «οπισθοδρόμηση», γιατί έτσι αυθαιρέτως απεφάσισαν «κάποιοι» .
- Ο Κατσίφας εφόσον γύρισε πίσω στο χωριό του επέλεξε τον θάνατό του. Και αυτό ναι, είναι ηρωικό στοιχείο. Είναι δε, βαθύτατα ελληνικό στοιχείο ευανδρίας και υστεροφημίας. Η γαλήνια μορφή του πονεμένου γενναίου λίγο πριν το τέλος του θα τρέφει τα όνειρα πολλών που δυσανεκτούν στο τέλος της εποχής του πατριωτισμού του δυτικού ανθρώπου και θα νοηματοδοτήσει την συνέχεια της ζωής τους . Ο Κατσίφας ίσως διάλεξε να πεθάνει ως ήρως και μάλλον το επέτυχε.
Η μικροψυχία και η απύθμενη χυδαιότητα «κάποιων» να τον συκοφαντούν μετά θάνατον ως πρεζέμπορα ενώ ήξεραν ότι είχε αθωωθεί αμετακλήτως, ή φασίστα, όταν για εθνικούς αγώνες επίσης στρατοενδεδυμένων Παλαιστινίων Βάσκων, Βορειοιρλανδών, Καταλανών, Μεξικανών, Ινδιάνων, κοκ κάνουν πορείες συμπαραστάσεως καταδεικνύει τα βαθύτερα συμπλέγματά και σκοπήσεις τους. Όπως και η επιλεκτική πρωθυπουργική επιστολή στην χαροκαμένη μάνα (του Ζακ), ανάμεσα σε τόσες χαροκαμένες μάνες και ενώ ακόμη δεν είχε ξεραθεί το αίμα του βορειοηπειρώτη.
- Όπως και αν πέθανε ο Κωνσταντίνος Κατσίφας η εικόνα του όμορφου ταπεινού, πτωχού και γενναίου ανδρός που έδωσε την ζωή του συνειδητά για τα δίκαια του καταπιεσμένου του λαού θα λειτουργήσει ως υποσυνείδητο και υπόδειγμα σε ένα λαό που οι μόνες εικόνες τις οποίες καταναλίσκει είναι καλλίπυγων νεαρών, επίδοξων ατάλαντων «καλλιτεχνών», κουκουλοφόρων πλουσιόπαιδών «αντιφά» που όμως ξέρουν απέξω και ανακατωτά την ποινολογία και τα δικαιώματά τους απέναντι στο «αστικό κράτος» κ.α. Προσφορά ανεκτίμητη .
Κατ΄ εμέ ήρως είναι αυτός που συνειδητά ρίχνει τον εαυτό του στο τίποτε για να απολαύσεις λίγες στιγμές ανάσας. Θα κλείσω με μία φράση:
- «Ο ηρωισμός ενεργεί πάντα με το συναίσθημα και ποτέ με το μυαλό, και γι’ αυτό ενεργεί πάντα σωστά», είπε ο Ραλφ Γουόλντον Έμερσο.
*Ο Βασίλης Φασούλας είναι δικηγόρος, υπεύθυνος οργανωτικού της Δημοκρατικής Ευθύνης
Πηγη: hellasjournal.com