Στη Ρω έγινε σαφής η κόκκινη γραμμή – Ο Τούρκος απέναντι στα πολυβόλα

Στέφανος Μυτιληναίος

Στη Ρω απαντήσαμε επιτέλους όπως έπρεπε. Η κόκκινη γραμμή τώρα είναι σαφής. Καμία τουρκική προκλητικότητα δεν θα είναι από εδώ και πέρα ανεκτή.

Η Ελλάδα έχει δείξει τεράστια υπομονή εδώ και πολλές δεκαετίες απέναντι σε μία Τουρκία που δεν σέβεται τίποτα. Ούτε τη διεθνή νομιμότητα, ούτε τα σύνορα, ούτε το μεγαλύτερο αγαθό που είναι η ειρήνη.

Για όποιο λόγο κι αν το καθεστώς Ερντογάν επιδιώκει την ένταση με την Ελλάδα, δηλαδή είτε για λόγους προεκλογικούς δικούς του, είτε γιατί αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης και τις άλλες συνθήκες, είτε γιατί διεκδικεί μερίδιο από τους υδρογονάνθρακες, είτε γιατί επιδιώκει να αναδειχτεί σε μια ακόμα «υπερδύναμη» σε έναν «πολυπολικό κόσμο», είτε γιατί πασχίζει να αναβιώσει την Οθωμανική Αυτοκρατορία και το Χαλιφάτο, είτε γιατί η περίπτωσή τους στην Άγκυρα χρήζει ψυχιατρικής περίθαλψης, είτε γιατί δεν ξέρω τι άλλο κουβαλάνε στα ταραγμένα μυαλά τους, πραγματικά μου είναι προσωπικά αδιάφορο.

Ζω σε μια χώρα της Δύσης, μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, και από την ημέρα που γεννήθηκα βιώνω μια διαρκή απειλή: Την τουρκική απειλή.

Πραγματικά αδυνατώ να δεχτώ γιατί στον 21ο αιώνα πρέπει η ζωή μου να είναι «όμηρος» ενός επιθετικού γείτονα που ζει στον δικό του χωροχρόνο, κάπου μεταξύ ανατολής και μεσαίωνα, ο οποίος με τη συμπεριφορά του δεν μου επιτρέπει να προκόψω.

Πόσα δισεκατομμύρια ευρώ (ή δολάρια) έχουμε δαπανήσει για εξοπλισμούς και για τη συντήρηση ενός πανίσχυρου στρατού εξαιτίας της τουρκικής απειλής;

Έχετε αναλογιστεί σε ποια κατάσταση θα ήταν η χώρα μας εάν όλα αυτά τα δισεκατομμύρια είχαν επενδυθεί στην Υγεία, στην Παιδεία και στην Επιχειρηματικότητα;

Κόβουμε συνεχώς πόρους από την ευημερία μας, φτάσαμε να χρεοκοπήσουμε, εξαιτίας της τουρκικής απειλής.

Εξοπλιζόμαστε ως αστακοί για να έχουμε ειρήνη. Μόνο εμείς, από ολόκληρη τη Δύση, σηκώνουμε αυτό το βάρος. Γιατί; Ποιο είναι το αμάρτημά μας;

Έχει περάσει σχεδόν ένας αιώνας από τη Μικρασιατική Καταστροφή και από τότε δεν μπορούμε να σηκώσουμε κεφάλι. Γιατί;

Η απάντηση είναι απλή: Οι Τούρκοι ποτέ δεν αποδέχτηκαν τον διαμελισμό της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και επιδιώκουν τη ρεβάνς.

Και εμείς τι κάνουμε; Εξοπλιζόμαστε συνεχώς, χρεωνόμαστε γενιές ολόκληρες για να αγοράζουμε όπλα που δεν χρησιμοποιούμε.

Ποιος ο λόγος να έχουμε δαπανήσει ολόκληρα βουνά από τον πλούτο του λαού μας για όπλα που δεν χρησιμοποιούμε;

Ποιος ο λόγος να έχουμε όλα αυτά τα όπλα εάν το «δόγμα» μας είναι να υποχωρούμε και να μην τους εξοργίζουμε, όπως συμβουλεύουν κάτι φλώροι που φιλοξενεί ο ΣΚΑΪ. Και κερατάδες και δαρμένοι;

Ο Τούρκος συμπεριφέρεται ως μαφία, ως βάρβαρος, ως εκβιαστής. Δεν έχουμε να κάνουμε με ένα κανονικό κράτος ούτε με μια κανονική κοινωνία.

Δεν με ενδιαφέρει καθόλου εάν ο Τούρκος της Κωνσταντινούπολης ή των παραλίων είναι πιο «πολιτισμένος» από τον «απολίτιστο» Τούρκο της Ανατολίας.

Όλοι τους μαζί, «πολιτισμένοι» και «απολίτιστοι», κεμαλικοί και ισλαμιστές, δυτικόφιλοι ή ανατολίτες, όλοι τους μαζί με απειλούν.

Υποθηκεύω τη ζωή μου, του παιδιού μου τη ζωή, του έθνους μου ολόκληρο το μέλλον, επειδή κάποιοι με απειλούν. Όχι γιατί έχουν το δίκιο με το μέρος τους, αλλά γιατί θεωρούν ότι το μέρος τους έχει πάντα δίκιο.

Γιατί νομίζουν ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, επειδή γεννοβόλησαν και έγιναν πολλοί, ενώ εμείς το ρίξαμε στις «καριέρες» και παραμελήσαμε τις οικογένειες.

To 1928 η Ελλάδα είχε πληθυσμό 6.204.684 και η Τουρκία 13.648.270 (όχι και τόσο «μεγάλη» τότε). Το 2016 εμείς ήμασταν με τα χίλια ζόρια 10.783.74 και εκείνοι έφτασαν τα 79.814.871.

Ποιος φταίει που εμείς δεν γίναμε, αναλογικά, τουλάχιστον 30 εκ.; Ποιος μας έπεισε ότι η οικογένεια είναι «παλιομοδίτικη»;

Ποιος μας καλλιέργησε τη μιζέρια, την υπογεννητικότητα, την ηττοπάθεια, ποιος μας καταδίκασε στον ίδιο μας τον χαμό; Όλοι γνωρίζετε τις ευθύνες του κοτζαμπάσικου πολιτικού μας συστήματος.

Τώρα όμως βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη στιγμή της ιστορίας. Όσο πλησιάζει το 2021, το 2022, το 2023, εκείνοι προετοιμάζονται για τη ρεβάνς. Για να τηρήσουν τον «Όρκο του Έθνους», δηλαδή την αναβίωση του Οθωμανικού Κράτους.

Τα εδάφη που διεκδικούν τα έχουν πει. Δεν κρύβονται οι άνθρωποι, όσο και εάν εδώ στην Ελλάδα κάποιοι κλείνουν τα αφτιά τους και επιλέγουν να ξορκίζουν το κακό, λες και το κακό φεύγει με… ξόρκια.

Στις 28 Ιανουαρίου 1920 το τελευταίο οθωμανικό κοινοβούλιο, της ηττημένης στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ψήφισε έξι αποφάσεις που όρισαν τις κόκκινες γραμμές των συνόρων του νέου τουρκικού έθνους-κράτους.

Το ψήφισμα αυτό, που ονομάστηκε «Όρκος του Έθνους», δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβρουαρίου 1920 και όριζε ως τουρκικά εδάφη ολόκληρη τη Θράκη, δηλαδή, εκτός από την ανατολική, τη δυτική που σήμερα ανήκει στην Ελλάδα και τη βόρεια που ανήκει στη Βουλγαρία, τα Δωδεκάνησα, την Κύπρο, την περιοχή της Αντιόχειας (σημερινό Χατάι της Τουρκίας), τα βόρεια εδάφη των σημερινών συριακών επαρχιών Χαλεπιού, Ράκκα και Χασάκα, δηλαδή το συριακό Κουρδιστάν, ολόκληρο το βόρειο Ιράκ, δηλαδή το ιρακινό Κουρδιστάν, τις επαρχίες της Μοσούλης και του Κιρκούκ, μέρος από την ιρανική επαρχία του Δυτικού Αζερμπαϊτζάν, τον σημερινό αζέρικο θύλακα του Νακχιβάν στα νότια της Αρμενίας και την Αζαρία (Κολχίδα) της σημερινής Γεωργίας.

Το 2016 ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν άρχισε να αμφισβητεί με δημόσιες δηλώσεις του τη Συνθήκη της Λωζάνης αναφερόμενος και στον «Όρκο του Έθνους» («Misak-ı Millî»).

Πριν ένα χρόνο ακριβώς, το «Κέντρο Στρατηγικών Ερευνών “Νέα Τουρκία”», εξέδωσε έναν ογκώδη τόμο 1450 σελίδων αφιερωμένο στο «Misak-ı Millî».

Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν προλόγισε την έκδοση με ένα κείμενο που χαρακτηρίστηκε ως το «μανιφέστο» του. Σε αυτό απροκάλυπτα γράφει:

«Η Βουλή των Οθωμανών κήρυξε το Misak-ı Millî, δηλαδή τη διεκδίκηση των ελάχιστων εδαφών που θα μπορούσαμε να αποδεχθούμε.

»Η Εθνοσυνέλευση που συγκλήθηκε μετά την ίδρυση της Δημοκρατίας αποδέχθηκε πλήρως το εθνικό σύμφωνο που πρόσθετε στα σύνορα μας τη Μοσούλη, το Κιρκούκ, το Χαλέπι, τη Δυτική Θράκη, το Μπατούμ, την Κύπρο και μερικά Νησιά. (…) Αρνούμαστε να φυλακίσουμε το έθνος μας με το ένδοξο παρελθόν, στην στείρα ιστορική περίοδο που δεν συμπληρώνει ούτε εκατό χρόνια.

»Μπορείτε να αντιληφθείτε το ενδιαφέρον και την ανάμειξη μας στα τεκταινόμενα στη Συρία, την Αίγυπτο, το Ιράκ, τη Λιβύη, τα Βαλκάνια και τον Καύκασο, ατενίζοντας το ιστορικό παρελθόν μας.

»Η Ιστορία θα δώσει την καλύτερη απάντηση σε αυτούς που λένε “τι δουλειά έχει η Τουρκία σε αυτά τα μέρη;”.

»Είναι ολοφάνερο: Δεν έληξε ακόμα ο Α΄Παγκόσμιος Πόλεμος. Εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα και τις προσπάθειες μας. (…) Πρωταρχικός όρος του αγώνα μας είναι να μην ξεχαστεί το Misak-ı Millî”».

Μας το λένε, δεν μας το κρύβουν. Μας το φωνάζουν το «ερχόμαστε».

Εμείς λοιπόν πρέπει να αποφασίσουμε πολύ σοβαρά τι θέλουμε ως έθνος και ως κράτος.

Θέλουμε να ζήσουμε ελεύθεροι; Θέλουμε να γιορτάσουμε το 2021 τα 200 χρόνια από την Επανάσταση ως ελεύθεροι ή ως ραγιάδες, ως προτεκτοράτο ενός σουλτάνου;

Το τουρκικό πρόβλημα δεν λύνεται με κλάδους ελαίας όσο και να το προσπαθούμε. Εξάλλου η Τουρκία εννοεί τους κλάδους ελαίας μάλλον ως πολεμικές επιχειρήσεις.

Το τουρκικό πρόβλημα -που είναι άμεσα συνδεδεμένο με την επιβίωσή μας ως έθνος- θα λυθεί μόνο με ισχύ.

Και η μόνη ισχύς που καταλαβαίνει ο Τούρκος είναι όταν κροταλίζουν τα πολυβόλα.

Όταν χάσαμε τη Μικρά Ασία δεν βάλαμε μυαλό. Όταν χάσαμε τη μισή Κύπρο πάλι δεν «νιώσαμε». Όταν εξευτελιστήκαμε στα Ίμια πνίξαμε τον πόνο μας στο… χρηματιστήριο.

Προφανώς και υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν μίζερες ζωές, αρκεί να έχουν την ησυχία τους. Υπάρχουν όμως και πάμπολλοι άλλοι που επιλέγουν να ζήσουν ελεύθεροι.

Έχουμε τα όπλα, όσο έχουμε ακόμα την ισχύ και όσο ακόμα το νεοοθωμανικό τέρας δεν έχει καταφέρει να αναστηθεί, οφείλουμε να υπηρετήσουμε έναν σκοπό. Την επιβίωσή μας ως έθνος και την προκοπή του λαού μας.

Για να τα πετύχουμε αυτά ο Τούρκος πρέπει να εξημερωθεί ή να συντριβεί.

Από εδώ και πέρα η κόκκινη γραμμή είναι σαφής. Θα μιλάνε τα πολυβόλα. Εύχομαι το μήνυμα που έστειλαν τα πολυβόλα της Ρω να «ελήφθη» από την Άγκυρα.

Αλλιώς θα ακολουθήσουν τα πυροβόλα, οι πύραυλοι, τα αεροπλάνα, τα καράβια.

Αλλιώς όλοι μας που μπορούμε να σηκώσουμε όπλο, ένα εκατομμύριο άνδρες, θα σπεύσουμε να κάνουμε το καθήκον μας.

Και τότε θα οφείλουμε, εάν θέλουμε να επιβιώσουμε, να τους συντρίψουμε μια για πάντα, να εξαλείψουμε αυτή την απειλή που εδώ και χίλια χρόνια μας έχει κάτσει στο σβέρκο.

Εύχομαι οι Τούρκοι να πήραν το μήνυμα. Για το δικό τους καλό. Αλλιώς ο πόλεμος είναι και αυτός η συνέχεια της πολιτικής με άλλα μέσα. Ας είμαστε έτοιμοι να τον κάνουμε και να νικήσουμε.

Όλα τα άλλα είναι ευχολόγια δειλών.

Κουράστηκα να ζω μέσα στην ανασφάλεια. Κουράστηκα να ακούω θεωρίες συνωμοσίας για το πότε θα διαμελιστούμε, για ποια νησιά θα πάρει η Τουρκία, για τη Θράκη.

Δεν είναι ζωή αυτή μέσα στον φόβο και την ανασφάλεια.

Από εδώ και πέρα πρέπει ο Τούρκος να φοβάται. Και να φοβάται βαθιά, μέχρι το μεδούλι του.

Να συμπεριφέρεστε ως απόγονοι Ελλήνων. Μόνο έτσι θα έχετε ειρήνη και αξιοπρέπεια.