Ένα χρόνο με την ανάληψη της κυβέρνησης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης παρατηρήθηκε ιδιαίτερη αύξηση της αμερικανικής παρουσίας. Οι συζητήσεις για «διευκολύνσεις» από την πλευρά της Ελλάδας, είχαν αρχίσει από την προηγούμενη κυβέρνηση. Αλλά από το 2020 – με την κυβερνητική αλλαγή στις ΗΠΑ – η αμερικανική δραστηριότητα είχε έντονο στρατιωτικό χαρακτήρα.
Γιώργος Λακόπουλος από το ieidiseis.gr
Σε όσους το παρατήρησαν, το μέγαρο Μαξίμου έλεγε ένα από τα πρώτα μεγάλα ψέματά του: μας συμφέρει, για λόγους που αφορούν την άμυνα μας έναντι της Τουρκίας. Μόνο που οι αμερικανικές δράσεις δεν είχαν στόχο προς την Ανατολή, αλλά προς το Βορρά.
Η κυβέρνηση Μπάιντεν μόλις ανέλαβε άρχισε να σχεδιάζει πόλεμο διά αντιπροσώπων, με τη Ρωσία. Εν γνώσει της ότι ο Πούτιν δεν θα έμενε αδρανής αν προσχωρούσε η διαδικασία για ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ – παρά τις περί του αντιθέτου προγενέστερες αμερικανικές δεσμεύσεις.
Πράγματι, τον Φεβρουάριο του 2022 ο Ρώσος μονάρχης, καταπατώντας το διεθνές Δίκαιο παραβίασε τα σύνορα του ουκρανικού κράτους – που έπρεπε να αμυνθεί έχοντας πρόεδρο μαριονέτα των Αμερικανών. Ενώ στη Δύση η προπαγάνδα με αμερικανικά λεφτά καθιστούσε τη διεθνή υποστήριξη της Ουκρανίας και την απομόνωση της Ρωσίας… συλλογικό καθήκον, χωρών και κυβερνήσεων. Η ίδια προπαγάνδα που υποστήριζε άλλες εισβολές…
Με αμερικανική πίεση, οι Ευρωπαίοι ηγέτες έσπευσαν στο πλευρό του Ζελένσκι με ποικίλούς τρόπους: όπλα και άλλα εφόδια στην Ουκρανία, δημοσιογραφικούς ύμνους για τον ίδιο παρά τη διαφθορά του και πολιτική αναγνώριση παγκοσμίως. Ταυτόχρονα αποκλεισμός των Ρώσων στη διεθνή σκηνή, κυρώσεις κατά της οικονομίας τους – ακόμη και του πολιτισμού τους και προπαγάνδα ότι είναι εχθροί του ελεύθερου κόσμου, του τύπου: «αν πέσει η Ουκρανία θα επιτεθούν στην Ευρώπη».
Ο Πούτιν παρανόμησε με την εισβολή, οι Ευρωπαίοι αυτοκτόνησαν με την τυφλή υποταγή στις αμερικανικές επιδιώξεις στο Ουκρανικό. Εκ του αποτελέσματος προκύπτει ότι το μόνο που κατάφεραν ήταν να βλάψουν τις χώρες τους και την Ευρώπη.
Με ιστορική ακρισία, ακύρωσαν την παλιά ευρωπαϊκή στρατηγική για ενσωμάτωση της Ρωσίας στο ευρωπαϊκό σύστημα ασφάλειας και διεύρυνση της ενεργειακής συνεργασίας με απώτερη επιδίωξη την «Ευρωπαϊκή Ένωση από το Γιβραλτάρ ως τα Ουράλια».
Έσπρωξαν την Ευρωπαϊκή Ένωση σε πόλεμο, όταν ο βασικός λόγος της ίδρυσής της ήταν να τον αποφύγει στο έδαφος της.
Η εξωτερική πολιτική και η οικονομία των ευρωπαϊκών χωρών και η συμπεριφορά της Κομισιόν, ουκρανοποιήθηκαν. Κάποιοι, όπως ο αριβίστας Μακρόν, έδειχναν έτοιμοι να ωθήσουν τα πράγματα μέχρι την πυρηνική σύγκρουση.
Στην ίδια γραμμή, η – μετά τη Μέρκελ – πολιτική ηγεσία της Γερμανίας, μπούκωνε το χειραγωγούμενο ουκρανικό κατεστημένο και κατέστρεφε την οικονομία της, στερώντας της τους ενεργειακούς πόρους από τη Ρωσία – και πριμοδοτώντας την ακροδεξιά.
Η τυχοδιώκτρια – και υπόλογη για πολλά – Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, έθεσε την Κομισιόν στην υπηρεσία του Ζελένσκι. Τον οποίο στήριξε ακόμη και με την απάτη της δήθεν ένταξης της Ουκρανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση – που δεν μπορεί να γίνει με το προφίλ που έχει…
Ενώ ο Πούτιν έβρισκε επωφελείς εναλλακτικές για την οικονομία του, η κλίκα Ζελένσκι, σύμφωνα με διεθνείς καταγγελίες, πλούτιζε από τη διεθνή βοήθεια – για την οποία δεν έδινα κανένα λογαριασμό. Οι απλοί Ουκρανοί πολίτες πεθαίναν στις μάχες και η άρχουσα τάξη της χώρας τους, σουλατσάριζε πολυτελώς στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, με λεφτά των δυτικών.
Ήταν αρκετή η πολιτική αλλαγή στις ΗΠΑ – με τη βούληση των Αμερικανών ψηφοφόρων – για να καταρρεύσει το κατασκεύασμα της εποχής Μπάιντεν στην Ουκρανία – στο οποίο συρθήκαν δουλικά και οι Ευρωπαίοι, που αντιμετώπιζαν ως εγκληματία πολέμου τον Πούτιν, αλλά όχι και τον Νετανιάχου.
Το αποτέλεσμα το βλέπουμε αυτές τις μέρες: αυτοί που βγαίνουν ζημιωμένοι είναι οι ίδιοι και οι χώρες τους. Αφού ήδη το επιχειρησιακό σχέδιο είχε φτάσει σε αδιέξοδο, κατέρρευσε το προπαγανδιστικό οικοδόμημα και η πολιτική υπηρετούσε έπεσε στα κεφάλια των Ευρωπαίων…
Ανάμεσα τους, από τους πιο ζημιωμένους είναι η Ελλάδα που διά του Κυριάκου Μητσοτάκη ταυτίσθηκε απολύτως με το καθεστώς του Κιέβου και του παρείχε περισσότερά από όσα όφειλε και από όσα μπορούσε. Ατυχώς γι’ αυτόν δεν υπάρχει τρόπος να εξαφανιστούν όσα έλεγε και όσα έπραττε. Και πολλοί φοβούνται ότι μάλλον δεν τα γνωρίζουμε όλα.
Ο ίδιος και η κυβέρνησή του έφτασαν σε ακρότητες για να στηρίξουν τον Ζελένσκι. Αποδυναμώθηκε η άμυνα των νησιών, ο ίδιος αδελφοποιήθηκε με τον Ουκρανό και τον έβαλε στην ελληνική Βουλή, μολύνοντάς την με τους νεοναζί Αζόφ, που τον συνοδεύαν. Και χωρίς λογική εξήγηση, οι ελληνο-ρωσικές σχέσεις – που άντεξαν σε πολιτικές μεταβολές αιώνων και από τις δύο πλευρές – ανατινάχθηκαν.
Η κυβέρνηση Μητσάκη… κήρυξε τον πόλεμο στη Ρωσία, ως καλός «σύμμαχος» του ΝΑΤΟ και στο μέγαρο Μαξίμου ονειρευόταν… συμβόλαια, που θα εξασφάλιζε η «αγαπητή Ούρσουλα» στην ανοικοδόμηση της Ουκρανίας. Business as usual.
Στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου, η Τουρκία, επίσης μέλος του ΝΑΤΟ, δεν έστειλε στην Ουκρανία τίποτε περισσότερο από όσα της πούλησε. Ο Ερντογάν έκανε τον μεσολαβητή, χωρίς να διακόψεις της σχέσεις του με τη Ρωσία. Προφανώς γιατί αυτό επέβαλε το συμφέρον της χώρας του..
Σήμερα όσοι παπαγάλιζαν τις απαντήσεις, έμειναν στον αέρα γιατί η νόμιμη αμερικανική κυβέρνηση, αλλάζοντας πολιτική τους άλλαξε τις ερωτήσεις.
Η διοίκηση Τραμπ αποκαθιστά σχέσεις με τη Μόσχα, διακόπτει τη διπλωματική απομόνωσή της και σταδιακά θα αναιρέσει τις οικονομικές κυρώσεις. Έτσι αφήνεις τους Ευρωπαίους υποτακτικούς των ΗΠΑ – με ταπεινωτικό τρόπο.
Ο Αμερικανός καουμπόι διαμοιράζει με τον Πούτιν τα εδάφη και τον πλούτο της Ουκρανίας, δείχνει τον Ζελένσκι ως δικτάτορα, στερούμενο νομιμοποίησης – αλλά και ως ύποπτο για τη λεηλασία της αμερικάνικη βοήθειας και του ζητάει λογαριασμό.
Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες μένουν με τον «μουτζούρη» στο χέρι. Όταν οι λαοί της Ευρώπης συνειδητοποιήσουν το μέγεθος της βλάβης στην οποία οδηγήσαν τους λαούς τους, με την αβασάνιστη υποτέλεια στα αμερικανικά συμφέροντα, οι κυβερνήσεις τους θα τις θέσουν προ των ευθυνών τους. Θα ζητηθούν από πολλούς στην Ευρώπη λογαριασμοί, για όσα έστειλαν, όπως τα έστειλαν, στην Ουκρανία.
Ανάμεσα στους πρώτους είναι και η ελληνική κυβέρνηση, που βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με τις επιλογές της. Με ανόητο σόφισμα περί «σωστής πλευράς της ιστορίας» υποτάχθηκε πλήρως στα αμερικανικά κελεύσματα – χωρίς το παραμικρό αντάλλαγμα – και τώρα αναδύεται η βλάβη της χώρας σε πολλά πεδία. Στα οποία δεν χωράει «αυτά που έλεγαν, αυτά έκανα»
Ο Πρωθυπουργός που διατυμπάνισε ότι «έβαλε τον Ερντογάν σε διπλωματική απομόνωση» – επειδή ο ίδιος είναι πρωτοπόρος στην υποστήριξη της Ουκρανίας – πρέπει τώρα να εξηγήσει γιατί κατέληξε η Ελλάδα σε τόσο δύσκολη θέση και σε ποια πλευρά της Ιστορίας κατατάσσεται σήμερα.
Ότι πετάει καρφιά στον συνοδοιπόρο του Μακρόν, που τον αγνοεί τώρα για «επιλεκτικά φορμάτ», είναι ομολογία ενοχής για λάθος πολιτική, με λάθος συνομιλητές και χωρίς καμία εξήγηση – ούτε καν στο υπουργικό Συμβούλιο.
Με την πολιτική Μητσοτάκη η χώρα βρίσκεται χωρίς στηρίγματα στις ΗΠΑ, έχασε τις σχέσεις με τη Ρωσία, έμεινε ξεκάρφωτη στην Ευρώπη και πρέπει να αντιμετωπίσει πλέον η γιγάντωση του Ερντογάν, που πολιτεύονταν – εναντίον της Ελλάδας -, χωρίς να δέχεται τις υποδείξεις των υπερατλαντικών στο Ουκρανικό.
Δεν ξέρουμε ως που μπορεί να φτάσουν οι συνέπειες αυτής της τρομακτικής ελληνικής ήττας. Το βέβαιο είναι ότι κόστισε διπλωματικό κεφαλαίο, σχέσεις με ισχυρές δυνάμεις, δεδομένα της εθνικής άμυνας, λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων και ίσως άλλα χειροτέρα.
Όλα αυτά απαιτούν άμεσες εξηγήσεις στον πολιτικό διάλογο, στη Βουλή και στους πολίτες. Ανικανότητα και λάθη, ή σκοπιμότητες και συμφέροντα; Κακές εκτιμήσεις, ή έξωθεν εντολές; Οι απαντήσεις είναι αναπόφευκτες και θα τις αξιώσεις και ο τελευταίος πολίτης. Η Ελλάδα δεν είναι τσιφλίκι της οικογένειας Μητσοτάκη για να τη διαπραγματεύεται κατά βούληση με οποιονδήποτε.
Η ώρα των εξηγήσεων μόλις τώρα αρχίζει και αφορά προσωπικά τον Πρωθυπουργό. Μόνος του αποφάσισε, μόνος του θα σηκώνει στο βάρος της ευθύνης για το «σκάνδαλο Ζελένσκι» – που είναι αποκλειστικό έργο των χειρών του…
Προς το παρόν είναι ολοφάνερο ότι δεν έχει πλέον το κύρος για να εκπροσωπεί τη χώρα στο διεθνή χώρο. Η πολιτική συμπεριφορά του και οι προσωπικές φιλοδοξίες τους μετρήθηκαν και βρέθηκαν επιζήμιες…