Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου σιώπησε μπροστά στον κυνισμό του Σταϊνμάιερ, όταν ο Γερμανός πρόεδρος απεφάνθη, με θράσος… δικαστή, πως δεν πρόκειται να γίνει η επιστροφή των κλεμμένων από το κράτος που εκπροσωπεί.
Του Βασίλη Γαλούπη
Στο ίδιο μήκος κύματος η ελληνική κυβέρνηση, διά των Σκέρτσων της, προσπαθεί τόσα χρόνια να μας πείσει ότι οι γερμανικές θηριωδίες στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είναι πια πολύ πίσω μας χρονικά και «πρέπει να κοιτάξουμε μπροστά».
Χρειάστηκε ένας Χανιώτης ιερωμένος για να υπερασπιστεί τους επιζώντες, τους συγγενείς τους και την τιμή της χώρας, κάτι που δεν έκανε ακόμα μία φορά η φοβική πολιτική ηγεσία του τόπου. Ο μητροπολίτης Κισσάμου και Σελίνου στάθηκε αγέρωχος απέναντι ακριβώς από τον Γερμανό πρόεδρο. Τον κοιτούσε ευθεία στα μάτια, όσο ο Σταϊνμάιερ αναψοκοκκίνιζε χαμηλώνοντας το βλέμμα από την ντροπή για τα εγκλήματα των ομοεθνών του.
Η μεταφράστρια που είχε δίπλα του ο Γερμανός πρόεδρος μετέφραζε, όπως φαίνεται στο βίντεο, μόνο ελάχιστα απ’ όσα έλεγε ο Αμφιλόχιος. Πιθανότατα φοβόταν να του μεταφέρει τις κουβέντες του μητροπολίτη. Όμως, ο Σταϊνμάιερ -ακόμα κι έτσι- καταλάβαινε πολύ καλά το πνεύμα όσων έλεγε ο περήφανος μητροπολίτης. Ταπεινωμένος και ανέκφραστος, ο «φιλοξενούμενος» υποχρεώθηκε να μην κοιτάει ευθεία προς τον ομιλητή, αλλά κάτω.
Στα περίπου εφτά λεπτά ο Αμφιλόχιος «πυροβολούσε» λέξεις. Μιλώντας όχι μόνο για το μαύρο παρελθόν της Γερμανίας για όσα υπέφεραν η Κάντανος, η Κρήτη ολόκληρη, η Ελλάδα. Αλλά και για τα χρόνια του Μνημονίου, με τη μισαλλόδοξη στάση της Μέρκελ, του Σόιμπλε και της γερμανικής ηγεσίας.
«Το 1974 ο τότε μητροπολίτης της περιοχής εδώ, Ειρηναίος Γαλανάκης, πήρε πρωτοβουλία να φιλοξενήσει τα οστά των Γερμανών στρατιωτών στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο σε ένα ιστορικό μοναστήρι. Τα φιλοξένησε μέχρι να δημιουργηθεί το γερμανικό νεκροταφείο. Αυτή είναι η ψυχή της Κρήτης, η οποία ξέρει να ανοίγεται ακόμα και σ’ αυτούς που στέρησαν τα παιδιά της. Θα περίμενε η κρητική ψυχή να έχει από τη χώρα σας την ίδια μεγαλοσύνη» είπε ο Αμφιλόχιος και συνέχισε αμέσως μετά:
«Η χώρα σας όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκε στη χώρα μας τα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων, αλλά την έσπρωξαν οι ηγέτες της χώρας σας στο ΔΝΤ, με αποτέλεσμα η Ελλάδα να περάσει τα δεινά που πέρασε. Ενώ το ΔΝΤ είναι γνωστό ότι είναι ένας θεσμός που αφορά τις χώρες του Τρίτου Κόσμου, όχι τις ευρωπαϊκές. Επειδή στην παρουσία σας στην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, που θα περιμέναμε να είναι εδώ σήμερα ανάμεσά μας, είπατε ότι είσαστε δεσμευμένοι στην ιστορική σας ευθύνη, θα μου επιτρέψετε με εκτίμηση και σεβασμό, διότι η Κρήτη ξέρει να σέβεται και να εκτιμά τους φιλοξενούμενούς της και τους θεωρεί δικούς της ανθρώπους, να σας πω ότι οι γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο δεν είναι μια υπόθεση που κλείνει και ένα νομικό ζήτημα, αλλά είναι μια δέσμευση ιστορικής ευθύνης της χώρας σας και είναι εθνική επιταγή».
Και ολοκλήρωσε μέσα σε θερμό χειροκρότημα: «Από εδώ, από την Κάντανο, οφείλουμε να το διακηρύξουμε με στεντόρεια φωνή, και το λέμε σε εσάς, τον πρώτο πολίτη της Γερμανίας, ότι αυτήν την ιστορική ευθύνη, που λέτε πως έχετε δέσμευση, να την κάνετε πράξη. Προϋπόθεση είναι η δικαίωση σε ό,τι αφορά και το κατοχικό δάνειο αλλά και σε ό,τι αφορά τις γερμανικές αποζημιώσεις (σ.σ.: ο κόσμος φώναζε «Μπράβο, μπράβο» σ’ αυτό το σημείο). Έχουμε τη βεβαιότητα πως η παρουσία σας εδώ θα σηματοδοτήσει την απαρχή γι’ αυτήν τη δικαίωση σε ό,τι αφορά το δίκαιο αίτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου».
Ο Αμφιλόχιος είναι ο μοναδικός, πέραν των επιζώντων, των συγγενών και των κατοίκων της περιοχής, που στάθηκε στο ύψος του κατά τη διάρκεια της τριήμερης επίσκεψης του Σταϊνμάιερ στην Ελλάδα. Για τον Γερμανό πρόεδρο αυτά τα εφτά λεπτά του μητροπολίτη αποτέλεσαν ίσως την πιο πικρή εμπειρία της θητείας του από το 2017.
Ήρθε πρόσωπο με πρόσωπο πρώτη φορά στη ζωή του με αυτούς που ο γερμανικός στρατός θέλησε να καταστρέψει πριν από μερικές δεκαετίες. Που σκότωσε τους γονείς τους ή που βασάνισε όσους ζουν έως σήμερα. Και που όλα αυτά τα χρόνια οι γερμανικές ηγεσίες κράτους αρνούνται να αποδεχτούν, εμπράκτως, ως ευθύνες τους.
Ο μητροπολίτης καυτηρίασε την απουσία της Σακελλαροπούλου, αναφέρθηκε στην άρνηση του Γερμανού να συζητήσει για τις αποζημιώσεις ενώπιον της Ελληνίδας Προέδρου και απάντησε.
Όμως, ο Αμφιλόχιος έκανε ένα βήμα ακόμα πιο μπροστά: Μιλώντας για μία και ενιαία Γερμανία. Με την ίδια ιστορία, με το ίδιο κράτος και τον ίδιο -δήθεν εξαπατημένο- λαό, που κάποτε ψήφισε με 44% τον Χίτλερ για να σφάξει τον πλανήτη. Για μια Γερμανία που κάποτε έκαιγε χωριά, χώρες και ανθρώπους, αλλά και που σήμερα καταδικάζει με τη βία της ισχύος πιο αδύναμες χώρες, όπως η Ελλάδα, στη φτωχοποίηση, μέσα από το άσβεστο μίσος ατόμων σαν τον Σόιμπλε.
Είναι ακριβώς αυτό το λεπτό σημείο το οποίο οι άσχετοι Σκέρτσοι του Μαξίμου, οι πρωθυπουργοί τους και οι μιντιακοί τους τελάληδες «δυσκολεύονται» να συνδέσουν. Πάντα βολικά για τη Γερμανία, τη μοναδική χώρα σε όλον τον κόσμο που με όσα έχει κάνει εναντίον της ανθρωπότητας δεν θα αποκτήσει ποτέ το δικαίωμα να κουνήσει το δάχτυλο σε κανέναν.
Ολόκληρη η ομιλία του έχει ως εξής:
“Η παρουσία σας σε αυτό τον ιστορικό τόπο, την Κάνδανο, σηματοδοτεί μια επίσκεψη πολλών και μεγάλων συμβολισμών. Την ιστορική αυτή παρουσία και ευκαιρία, αισθάνομαι χρέος ιερό να μνημονεύσω το τι ακολούθησε στο περίπλο της Κρήτης, αλλά και στην Εκκλησία της Κρήτης και πώς συμπεριφέρθηκε μετά από τον πόλεμο. Και θα μνημονεύσω την μαρτυρία και την ομολογία ενός συμπατριώτη σας, που Γερμανού συγγραφέα, ο οποίος κατά την περίοδο της μάχης της Κρήτης, υπήρξε ένας από τους στρατιώτες στην Κρήτη.
Αυτός λοιπόν, σύμφωνα με την ομολογία του, επέστρεψε μετά από λίγα χρόνια, το 1952, και επισκέφτηκε ξανά την Κρήτη.
Όπως ο ίδιος αναφέρει στην εξομολόγησή του, όπως την καταγράφει, επισκέφτηκε πολλούς τόπους της Κρήτης και ένα σούρουπο βρέθηκε σε ένα κοιμητήριο που ήταν θαμμένοι οι Γερμανοί στρατιώτες.
Εκεί λέει, συνάντησε μια μαυροφορεμένη Κρητικιά γυναίκα που άναβε κεριά στους τάφους των Γερμανών στρατιωτών. Την πλησίασε αυτή τη γυναίκα και είχε μια συζήτηση, ένα διάλογο μαζί της που τον καταγράφει.
Του είπε η μαυροφορεμένη αυτή η ηρωίδα Κρητικιά γυναίκα ότι έχασε τον άντρα της στην μάχη της Κρήτης και το μοναχογιό της το 1943 τον μετέφεραν σε στρατόπεδο συγκέντρωσης όπου εκεί σκοτώθηκε.
Και συνεχίζει αυτή η Κρητικιά, μια ηρωίδα γυναίκα, «ανάβω κεριά στους τάφους εδώ των Γερμανών στρατιωτών, γιατί και αυτοί είχαν κάποιες μάνες και επειδή οι μάνες τους αυτές δεν μπορούν να έρθουν να τα μνημονεύσουν και να τους ανάψουν κεριά, έτσι κι εγώ ανάβω τα κεριά αντί για τις μάνες τους με την σκέψη και την πίστη ότι και στο δικό μου το παιδί κάποια μάνα θα του ανάβει κερί».
Λίγες δεκαετίες μετά από το ’52, το 1974, ο τότε μητροπολίτης της περιοχής εδώ που ανήκει και η μαρτυρική Κάντανος, ο μητροπολίτης Καντάνου και Σελίνου Ειρηναίος Γαλανάκης, αποφάσισε με δική του πρωτοβουλία να φιλοξενήσει τα οστά των Γερμανών στρατιωτών σε ένα ιστορικό μοναστήρι, στην μονή της Γωνιάς στο Κολυμπάρι, δίπλα από την Ορθόδοξη Ακαδημία Κρήτης, ένα ίδρυμα που δημιουργήθηκε και με τη βοήθεια της χώρας σας ως μια πράξη καταλλαγής και συμφιλίωσης.
Φιλοξένησε λοιπόν για μεγάλο καιρό τα οστά των Γερμανών στρατιωτών μέχρι να δημιουργηθεί το νεκροταφείο το οποίο βρίσκεται παράπλευρα πιο πέρα στο Μάλεμε, το γνωστό Γερμανικό νεκροταφείο.
Αυτή λοιπόν, κύριε Πρόεδρε, είναι η ψυχή της Κρήτης, η οποία ξέρει να ανοίγεται και ξέρει να χωρεί ακόμα και αυτούς που τη στέρησαν τα παιδιά της.
Και θα μου επιτρέψετε να πω ότι θα περίμενε η Κρητική ψυχή και από τη χώρα σας να έχει την ίδια ανοιχτοσύνη και μεγαλοσύνη. Όμως ακόμα και στα δύσκολα χρόνια, στα δύσκολα χρόνια του μνημονίου, είδαμε ότι η χώρα σας όχι μόνο δεν συμπαραστάθηκε στη χώρα μας αλλά έσπρωξε την Ελλάδα ουσιαστικά στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Ηγέτες της χώρας σας τότε συντέλεσαν να περάσει η Ελλάδα τα δεινά που πέρασε, ενώ το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είναι γνωστό ότι είναι ένας θεσμός που αφορά τις χώρες του λεγόμενου τρίτου κόσμου και όχι τις Ευρωπαϊκές χώρες. Γι’ αυτό εξάλλου και όταν χρειάστηκε και άλλη χώρα της Ευρώπης, η Ιρλανδία, να ενταχθεί, τότε εφευρέθηκαν άλλοι θεσμοί και άλλες δικλίδες ασφαλιστικές.
Και επειδή στην παρουσία σας, στην Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας, που θα περιμέναμε να ήταν και αυτή σήμερα ανάμεσά μας, είπατε ότι είστε δεσμευμένοι στην ιστορική σας ευθύνη, θα μου επιτρέψετε και πάλι, με πολλή εκτίμηση και σεβασμό (γιατί η Κρήτη ξέρει να να σέβεται και να εκτιμά τους φιλοξενούμενους της και τους θεωρεί δικούς της ανθρώπους) να σας πω ότι οι γερμανικές αποζημιώσεις και το κατοχικό δάνειο δεν είναι μια υπόθεση που κλείνει και ένα νομικό ζήτημα, αλλά είναι μια δέσμευση ιστορικής ευθύνης της χώρας σας και είναι ηθική επιταγή.
Και νομίζουμε ότι από δω, από την Κάνδανο, οφείλουμε αυτό να το διακηρύξουμε στη στείρα τη φωνή και το λέμε σε εσάς, το πρώτο πολίτη της Γερμανίας, ότι αν θέλετε αυτή την ιστορική ευθύνη που λέτε ότι έχετε δέσμευση να την κάνετε πράξη, τότε προϋπόθεση είναι η δικαίωση σε ότι αφορά και το κατοχικό δάνειο, αλλά και σε ότι αφορά τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Έχουμε τη βεβαιότητα ό,τι από αυτήν την ιστορική περιοχή, στην Κάνδανο, έχουμε τη βεβαιότητα, επαναλαμβάνω, την παρουσία σας εδώ, που με τιμή και με αγάπη σας καλωσορίζουμε και σας χαιρετίζουμε, και με πολλή εκτίμηση, ότι θα σηματοδοτήσει την απαρχή για αυτή τη δικαίωση σε ότι αφορά το δίκαιο αυτό αίτημα των γερμανικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου.
Και πάλι με πολλή τιμή και με πολλή αγάπη, και με πολλή εκτίμηση, σας χαιρετίζουμε και σας καλωσορίζουμε στο μαρτυρικό αυτό τόπο και σας ευχαριστούμε για την παρουσία σας ανάμεσά μας, η οποία, επαναλαμβάνω, είναι μια παρουσία υψηλών συμβολισμών, διευχών των αγίων πατέρων ημών, κύριε μου.”