Αυτό που παρατηρώ καιρό σε τμήμα της μεταλλαγμένης βάσης της Ν.Δ., ειδικά της αστικής, αλλά και της αμήχανης βάσης της Κεντροαριστεράς είναι ότι αξιολογούν τον Τραμπ και την Κάμαλα ως δυτικοί Liberals και όχι ως Έλληνες πατριώτες.
Του Μανώλη Κοττάκη
Έχουμε πάθει «ζημιά» εμείς εδώ στην Ελλάδα.
-Αξιολογούμε τους ξένους ηγέτες με βάση όσα λένε και όχι με βάση όσα πράττουν.
-Αξιολογούμε τους ξένους ηγέτες με βάση τις θέσεις που λαμβάνουν στα εσωτερικά θέματα που απασχολούν τις χώρες τους και τις κοινωνίες τους και όχι με βάση το εθνικό μας συμφέρον.
-Αξιολογούμε τους ξένους ηγέτες λες και διεκδικούν την εξουσία στην Ελλάδα μας και όχι στις πατρίδες τους.
Αυτό που παρατηρώ καιρό σε τμήμα της μεταλλαγμένης βάσης της Ν.Δ., ειδικά της αστικής, αλλά και της αμήχανης βάσης της Κεντροαριστεράς είναι ότι αξιολογούν τον Τραμπ και την Κάμαλα ως δυτικοί Liberals και όχι ως Έλληνες πατριώτες. Δεν τους αρέσει που ο Τραμπ είναι βωμολόχος, μισογύνης, σεξιστής, συνομιλητής του Πούτιν, υπέρ των αμβλώσεων και της οπλοκατοχής. Δεν τους αρέσει επίσης το λεξιλόγιό του. Ξιπάζονται αν κάποιος είναι «βλάκας» και τον αποκαλεί «βλάκα», και καταγγέλλουν τις λέξεις. Φοβούνται τις λέξεις. Ει δυνατόν και να καταργήσουν τις λέξεις. Η νέα πολιτική ορθότητα διατάζει τη διαγραφή κάθε επικίνδυνης λέξης για τους Δημοκρατικούς όπου Γης: «Βλάκας» στις ΗΠΑ, «μειοδότης» στην Ελλάδα κ.λπ. Η στρατηγική είναι φασόν.
Δεν μας εξηγούν βεβαίως όλοι αυτοί οι «κοσμικοί» πώς είναι δυνατόν η Κάμαλά τους να ακούει το happy birthday από εκκλησιαστική χορωδία (όποιος το έκανε αυτό στην Ελλάδα θα θεωρείτο «θρησκόληπτος»), αλλά αυτό το προσπερνάμε και μένουμε στο προφανές ερώτημα: Με βάση όσα πράττουν και όχι όσα λένε ο Τραμπ και η Κάμαλα, ποιος συμφέρει το έθνος μας; Ποιος συμφέρει τον κόσμο;
Η τετραετής παγκόσμια ειρήνη της πρώτης θητείας του Τραμπ ευνόησε την παγκόσμια οικονομία και την παγκόσμια ανάπτυξη; Ναι ή όχι; Και να ήθελε να την υποτιμήσει κανείς, υπάρχει μέτρο σύγκρισης!
Ο τριετής πόλεμος της Ουκρανίας, τον οποίο η Δύση κατήγγειλε ως αναθεωρητικό λόγω της ρωσικής εισβολής, ενώ την αντίστοιχη επιχείρηση παραβίασης των συνόρων του Λιβάνου από το Ισραήλ τη χαρακτήρισε «ειρηνευτική», όχι εισβολή. Τις συνέπειες του οποίου πολέμου αισθάνονται σήμερα βαθιά στο πετσί τους οι λαοί της Ευρώπης. Μόνο ακρίβεια και αποβιομηχάνιση έφερε στην ήπειρό μας ο πόλεμος αυτός από τον οποίο θησαύρισαν η αμερικανική πολεμική βιομηχανία και η ρωσική ενεργειακή αλυσίδα. Ο πόλεμος αυτός έχει υπογραφή: Μπάιντεν (για την εκλογή του οποίου έδωσαν τα ρέστα τους όλα τα εγχώρια συστήματά μας στην προηγούμενη τετραετία) και Κάμαλα, τώρα.
Με ποια κριτήρια θα τοποθετηθούμε λοιπόν με ορίζοντα το αύριο; Με βάση τα χοντροκομμένα αντρικά αστεία του Τραμπ για τα «μόρια» προικισμένων αθλητών, λες και θα τον κάνουμε αύριο παρέα και θα πιούμε μπίρες μαζί του, ή με βάση τι πραγματικά συμφέρει την Ευρώπη και την οικονομία μας; Το ίδιο ισχύει για τα Ελληνοτουρκικά. Ποιο είναι το κριτήριο διαμόρφωσης της συμπάθειας και των επιθυμιών μας; Το αν είναι ξεπερασμένη «αμερικανιά» να τηγανίζει πατάτες σε McDonald’s ο Τραμπ ή πώς θα συμπεριφερθεί απέναντι σε εμάς και στην Τουρκία, αν εκλεγεί;
Πριν κανείς σπεύσει να προεξοφλήσει ότι είναι φιλότουρκος, ας απαντήσει προηγουμένως στο εξής: Ποιον θα επιλέξει ο Τραμπ, αν το Ισραήλ επιτεθεί στην Τουρκία, στην κατεχόμενη από την Άγκυρα βόρεια Συρία και ενδότερα; Τον Ερντογάν ή τον Νετανιάχου;
Δείτε με ποιους επικοινωνεί τώρα. Δεν συνάντησε τον πρώτο στη Νέα Υόρκη, έχει ανοικτή γραμμή με τον δεύτερο, ενώ και ο γαμπρός του είναι γνωστής καταγωγής. Και βεβαίως θέλει να τα βρει με τον Πούτιν γιατί βασικό αντίπαλο της χώρας του θεωρεί την Κίνα και πολύ δευτερευόντως τη Ρωσία. Σε αντίθεση με τον ξεπερασμένο «αντικομμουνισμό» των Δημοκρατικών που θρέφονται πολιτικά από την ανάμνηση της αρκούδας.
Επιμένω λοιπόν σήμερα να «υπογραμμίζω» πόσο στρεβλά βλέπει τον κόσμο η πεφωτισμένη ελίτ μας όχι γιατί υπάρχουν ψευδαισθήσεις ότι μπορούμε να επηρεάσουμε το αποτέλεσμα των προεδρικών εκλογών των ΗΠΑ εμείς οι Έλληνες. Μακράν ημών. Όχι επίσης γιατί αυτή η ελίτ βλέπει τον κόσμο φανατικά με οπαδικά σχήματα του τύπου «Ολυμπιακός – Παναθηναϊκός»: Ό,τι λένε οι Δημοκρατικοί είναι αξιωματικά σωστό (και ας σωριάζεται ο πρόεδρος τους κάθε πέντε βήματα που κάνει ο δύστυχος) και ό,τι λένε οι Ρεπουμπλικάνοι είναι αξιωματικά λάθος (επειδή ηγείται αυτών ο παράξενος Ντόναλντ με τα καφετί μαλλιά).
Επιμένω γιατί πρέπει να προσχωρήσουμε σε μια σχολή σκέψης που τα περνά όλα μέσα από το εθνικό συμφέρον. Μια σχολή που διαθέτει ενιαίο κώδικα αξιών. Δεν μπορεί να καταγγέλλεις σήμερα τον Πούτιν για εισβολή στην Ουκρανία, αλλά αύριο να πανηγυρίζεις που ο Νετανιάχου εισέβαλε στον Λίβανο και στην Τουρκία του «αυταρχικού» Ερντογάν. Αν «ευλογείς» το δεύτερο, πρέπει να ευλογήσεις και το πρώτο.
Επιμένω γιατί το εθνικό μας συμφέρον είναι να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία για να συνεχίσει έπειτα απ’ αυτόν η Τουρκία να νιώθει στην πλάτη της την ανάσα της Ρωσίας, τη μόνη που φοβάται και υπολογίζει.
Η σωστή απάντηση λοιπόν με τα δεδομένα που έχουμε σήμερα στη διάθεσή μας είναι να επενδύσει η Ελλάς στη διαφαινόμενη νέα Γιάλτα Τραμπ – Νετανιάχου – Πούτιν.
Στο καλό σενάριο θα αποφύγει το ενδεχόμενο να μας πιέσει η Δύση να κάνουμε παραχωρήσεις στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο, καθώς η τυχόν ρήξη Ισραήλ – Τουρκίας θα είναι ρήξη Δύσης – Τουρκίας οριστικώς, με ό,τι αυτό σημαίνει για την αύξηση του γεωπολιτικού ρόλου της πατρίδας μας.
Στο κακό σενάριο, αν τυχόν οι Τούρκοι χάσουν έδαφος και θελήσουν να ξεσπάσουν πάνω μας στο Αιγαίο και στη Θράκη, θα έχουμε πραγματικούς συμμάχους για να αποτρέψουν την επίθεσή τους. Και στην Ουάσινγκτον και στη Μόσχα και στο Τελ Αβίβ.
Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν τη ρηχή και επιπόλαια ανάγνωση των εξελίξεων εκείθεν του Ατλαντικού και ας εστιάσουμε. Δεν «ψηφίζουμε» φάτσες ή λεξιλόγια, αλλά πολιτικές και στρατηγικές. Και σε κάθε περίπτωση: Δεν είμαστε η 51η πολιτεία των ΗΠΑ, αλλά η Ελληνική Δημοκρατία.