Πενήντα χρόνια μετά την Κυπριακή Τραγωδία ας μην ξεχνάμε και τον ρόλο που έπαιξε η πατριδοκαπηλία από την δική μας μεριά
Γράφει ο Λευτέρης Θ. Χαραλαμπόπουλος
Η πατριδοκαπηλία, οι υπερθνικιστικές κορώνες και η «πατριωτική» μεγαλοστομία πολύ συχνά σφράγισαν τον δημόσιο βίο της χώρας μας.
Στις καλύτερες των περιπτώσεων απλώς αποπροσανατόλισαν τη δημόσια συζήτηση και δεν επέτρεψαν να ασχοληθούμε με τα πραγματικά σοβαρά προβλήματα.
Στις χειρότερες συνέβαλαν σε μεγάλες εθνικές τραγωδίες.
Η παρατήρηση αυτή αποκτά ξεχωριστή σημασία φέτος που συμπληρώνονται 50 χρόνια από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο που οδήγησε στη διχοτόμηση του νησιού και στη συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή του βόρειου τμήματος του.
Γιατί δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι μπορεί ο βασικός υπαίτιος της τραγωδίας του 1974 να ήταν η Τουρκία που ουδέποτε αποδέχτηκε την ανεξαρτησία της Κυπριακής Δημοκρατίας και επέλεξε την εισβολή για την οποία από καιρό αναζητούσε αφορμή, όμως ήταν η επιλογή της χούντας στην Ελλάδα και των συνεργατών τους στην Κύπρο να προχωρήσουν στο πραξικόπημα σε βάρος του δημοκρατικά εκλεγμένου Προέδρου της Κυπριακής Δημοκρατίας Μακαρίου Γ. Το πραξικόπημα που έδωσε στην Τουρκία το πρόσχημα να παρέμβει ως «εγγυήτρια δύναμη». Με τη Χούντα των Αθηνών και τους θλιβερούς συνεργάτες της στην Κύπρο να θέλουν να παρουσιαστούν οι αυθεντικοί «πατριώτες».
Δηλαδή, ήταν η ακροδεξιά πατριδοκαπηλία που σε μια κρίσιμη στιγμή οδήγησε σε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες του νεότερου ελληνισμού και μια πληγή που παραμένει ανοιχτή μέχρι τις μέρες μας. Μία ιστορία προδοσίας.
Και βεβαίως οι ίδιοι που υποστήριξαν ότι το πραξικόπημα θα άνοιγε το δρόμο ακόμη και για την «Ένωση», όταν ξεκίνησε η τουρκική εισβολή διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να την αποκρούσουν, παρά την εξαγγελία της επιστράτευσης, και κατέληξαν να παραδώσουν την εξουσία, έχοντας προσθέσει στον θλιβερό απολογισμό τους και μια εθνική τραγωδία.
Όλα αυτά πρέπει να μας κάνουν πάντα προσεκτικούς σε σχέση με όσους είναι πάντοτε έτοιμοι να προτείνουν «υπερήφανες» γραμμές που μπορεί απλώς να καταλήξουν στο να διαιωνίζουν το πρόβλημα.
Γιατί κάποια στιγμή πρέπει να συμφωνήσουμε ότι «εθνικό είναι το αληθές», αυτό δηλαδή που πατάει πάνω στην πραγματικότητα και τα πραγματικά συμφέροντα του λαού για ειρήνη και προκοπή.
Θυμηθείτε πόσο πατριωτικό μελάνι χύθηκε για το «Μακεδονικό». Πώς στήθηκαν καριέρες πάνω στην υποτίθεται ανυποχώρητη γραμμή. Πώς για χρόνια υπήρχε ουσιαστική άρνηση ακόμη και να συζητηθεί το θέμα για να μην κατηγορηθούν για ενδοτισμό όσοι θα το έκαναν. Αλλά και πώς λοιδορήθηκαν αυτοί που το 2018 αποφάσισαν ότι μπορούσε να υπάρξει ένας αμοιβαία επωφελής συμβιβασμός ανάμεσα στις δύο χώρες και το πήραν πάνω τους. Για να υπογραφεί μια συμφωνία που τότε πολλοί κατηγόρησαν αλλά σήμερα όλοι υποστηρίζουν την πιστή εφαρμογή της.
Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο το παρελθόν. Γιατί σε όλη την Ευρώπη ο πειρασμός να αντιμετωπιστεί η άνοδός της ακροδεξιάς μέσα από την υιοθέτηση των πολιτικών της είναι μεγάλος. Πράγμα που σημαίνει τον υπαρκτό πειρασμό ενός «πατριωτικού» λόγου που στο τέλος μόνο προβλήματα μπορεί να δημιουργήσει.
Για τα έθνη και τους λαούς η ιστορία είναι σε τελική ανάλυση το μεγάλο σχολείο. Και κρίνονται από το εάν μπορούν να παίρνουν μαθήματα και εάν βγάζουν συμπεράσματα από αυτή.
Και η Κυπριακή Τραγωδία πάντα θα υπενθυμίζει πόσο ακριβό είναι το τίμημα όταν η πατριδοκαπηλία γίνεται πολιτική.