Ξεπερνάει κάθε όριο πολιτικής υποκρισίας αυτή η… πλειοδοσία πατριωτικής -τάχα μου- ευαισθησίας που επιδεικνύουν τις τελευταίες μέρες τα τρία κόμματα εξουσίας, με αφορμή την εκλογή μουσουλμάνων βουλευτών στη Θράκη. Στην πραγματικότητα δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή ούτε για τη Θράκη, ούτε για τη μειονότητα, ούτε για τους χριστιανούς ακρίτες που εξακολουθούν να ζουν εκεί, οριστικά ξεχασμένοι από το αθηνοκεντρικό κράτος.
Για να ξεκαθαρίζουμε τα πράγματα πρέπει να θυμίσουμε ότι στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης η μουσουλμανική μειονότητα χρησιμοποιήθηκε αποκλειστικά και μόνο ως εργαλείο αλίευσης ψήφων στις δύο επίμαχες περιφέρειες Ροδόπης και Ξάνθης. Κανένα άλλο κριτήριο, ιδεολογικό ή πατριωτικό, δεν υπερίσχυσε στην επιλογή και στρατολόγηση μειονοτικών βουλευτών από τα ελληνικά κόμματα. Μοναδικός στόχος ήταν η διεκδίκηση περίπου 50.000 ψήφων στους δύο νομούς που ήταν βέβαιο ότι θα κατευθύνονταν αποκλειστικά σε μουσουλμάνους υποψηφίους.
Κραυγαλέα απόδειξη του διάχυτου πολιτικού αμοραλισμού και της μηδενικής πατριωτικής ενσυναίσθησης του σύγχρονου ελληνικού πολιτικού συστήματος ήταν το γεγονός ότι την καλύτερη χρήση του εργαλείου «μειονότητα» έκαναν τα μικρά ακροδεξιά κόμματα των πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης, όπως η Εθνική Παράταξη, που κατάφερναν να εκλέγουν μουσουλμάνους βουλευτές, παρά την έντονα εθνικιστική τους ρητορική. Βασικός στόχος της Αγκυρας εκείνη την περίοδο ήταν να υπάρχουν «δικοί» της βουλευτές στην ελληνική εθνοσυνέλευση, ανεξάρτητα με ποιου σημαία εκλέχτηκαν.
Στη συνέχεια η τακτική αυτή αναπροσαρμόστηκε, εκμεταλλευόμενη την έντονη πολιτική αστάθεια στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και την επιβολή της απλής αναλογικής με ταυτόχρονη κατάργηση του εκλογικού ορίου του 3%, μια πράξη υπέρτατης πολιτικής ανευθυνότητας, στον βωμό και πάλι μικροκομματικών σκοπιμοτήτων.
Η Τουρκία είδε πάλι εγκαίρως το κενό και, παρά τη μικρή αριθμητική δύναμη της μειονότητας, έπεισε τους ανθρώπους της να κατέβουν ανεξάρτητοι. Ολοι θυμόμαστε τους -ανοιχτά τουρκικούς- συνδυασμούς «Εμπιστοσύνη και Πεπρωμένο» των Αχμέτ Σαδίκ και Αχμέτ Φαΐκογλου. Θυμόμαστε όμως παράλληλα ότι αυτοί, αν και δηλωμένοι Τούρκοι, σε μια άσκηση μικροκομματικής ισορροπίας έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μητσοτάκη τον Απρίλιο του 1990… Και τότε ο τελευταίος, ως απάντηση αβροφροσύνης, εγκαινίασε το πρόγραμμα «ισονομίας και ισοπολιτείας» στη Θράκη προσφέροντας εξαιρετικά προνόμια στη μειονότητα, αλλά χωρίς να καταφέρει τον περιορισμό της επιρροής του τουρκικού προξενείου.
Το αλισβερίσι, λοιπόν, καλά κρατεί με τους μουσουλμάνους της Θράκης και ειδικά η οικογένεια Μητσοτάκη που σήμερα εξανίσταται για τους τυχοδιωκτισμούς του ΣΥΡΙΖΑ είναι σε θέση να το γνωρίζει καλά.
Με την επαναφορά του εκλογικού πλαφόν εισόδου στη Βουλή και βλέποντας ότι «τα κουκιά δεν βγαίνουν», η Αγκυρα επανέφερε τη στρατηγική της με την εισαγωγή μουσουλμάνων βουλευτών οριζοντίως σε όλα τα ελληνικά κόμματα. Δεν είχε καμία σημασία το ιδεολογικό πρόσημο. Φτάνει να πούμε ότι ο Αχμέτ Ιλχάν, βουλευτής Ροδόπης που πολιτεύεται από 35 ετών, κατάφερε να κάνει όλη τη διαδρομή του πολιτικού φάσματος, περνώντας από τη Νέα Δημοκρατία, από την οποία έφυγε το 2010, στη Δημοκρατική Συμμαχία, αργότερα στη ΔΗΜ.ΑΡ. κι έπειτα στο «Ποτάμι», μέχρι να καταλήξει σήμερα στο πάντα δεκτικό ΠΑΣΟΚ του Νίκου Ανδρουλάκη!
Το ερώτημα είναι γιατί τα ελληνικά πολιτικά κόμματα, ιδίως τα μεγάλα, έχουν ανάγκη αυτές τις 50.000 κατευθυνόμενες από το προξενείο ψήφους; Γιατί δεν καταλήγουν σε μια προγραμματική συμφωνία αρχής για να αποκλείουν από τα ψηφοδέλτιά τους όσους μειονοτικούς υποψηφίους δεν δηλώνουν ευθαρσώς «Ελληνες»; Κι αν δεν υπάρχουν τέτοιοι, ας μη κατεβάσουν μουσουλμάνους βουλευτές. Το πανηγύρι θα λήξει μονομιάς.
Λάβετε υπόψη σας ότι ήδη ένα 20%-25% της μειονότητας «σταυρώνει» χριστιανούς υποψηφίους, αρνούμενο να συμμορφωθεί με τη γραμμή «Τούρκος ψηφίζει Τούρκο». Θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει ότι η μειονότητα πρέπει να εκπροσωπείται στη Βουλή. Σύμφωνοι. Η μειονότητα. Οχι η Τουρκία!
Στη γειτονική Βουλγαρία, όπου οι Τούρκοι διαθέτουν μεγάλη αριθμητικά μειονότητα, έχουν υιοθετήσει άλλη τακτική με εντυπωσιακά αποτελέσματα. Δημιούργησαν το «Κίνημα για τα Δικαιώματα και τις Ελευθερίες» (DPS), που από το 1990 συμμετέχει με δεκάδες βουλευτές στη βουλγαρική εθνοσυνέλευση και ενίοτε σε κυβερνητικούς συνασπισμούς, καθώς έχει καταφέρει να αποσπά εκτός από τις ψήφους των Τούρκων και τις πολυάριθμες ψήφους των Ρομά, μουσουλμάνων και χριστιανών!
Παρά τα κατά καιρούς καβγαδάκια του ιδρυτή του Αχμέντ Ντογκάν με τον Ερντογάν, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το συγκεκριμένο κόμμα και τα παρακλάδια του λειτουργούν ως βραχίονας της Αγκυρας στα Βαλκάνια.
Στην Ελλάδα δεν μπορεί να συμβεί αυτό, απλά και μόνο γιατί τα νούμερα δεν το επιτρέπουν (προς το παρόν τουλάχιστον) και η μειονότητα δεν είναι τόσο συμπαγής. Εκτός από τα τουρκογενή στοιχεία υπάρχουν οι Τσιγγάνοι, υπάρχουν όμως και οι Πομάκοι, μεγάλο τμήμα των οποίων διατηρεί ελληνική συνείδηση. Ετσι η Τουρκία, ειδικά μετά τον θάνατο του Σαδίκ, επιλέγει την κάθοδο μουσουλμάνων βουλευτών μέσα από τα ελληνικά κόμματα, ενώ παράλληλα ανεξάρτητα σχήματα δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους στις ευρωεκλογές, με πολύ χαμηλές πτήσεις.
Αντί, λοιπόν, να ερίζουν τα ελληνικά πολιτικά κόμματα για το ποιος φιλοξενεί στους συνδυασμούς του μουσουλμάνους βουλευτές με τουρκική συνείδηση, θα περίμενε κανείς να συμφωνήσουν στον αποκλεισμό τους για να ησυχάσουν. Στον βαθμό που επιμένουν να κατεβάζουν στους συνδυασμούς τους μουσουλμάνους, οι οποίοι στην πορεία αυτοπροσδιορίζονται ως Τούρκοι, όλοι οι προεκλογικοί καβγάδες για τη Θράκη αποτελούν απλώς προφάσεις εν αμαρτίαις.
Και τα τρία κόμματα εξουσίας φέρουν ακέραιη ευθύνη για την τουρκοποίηση, κυρίως όμως για την προβολή της επιρροής της Αγκυρας στους ακριτικούς νομούς, με πρώτα θύματα τους Ελληνες χριστιανούς που βλέπουν τη γη τους να εξαγοράζεται χάρη στα «φτηνά δάνεια» της τουρκικής Ziraat Bank. Αλλά γι’ αυτό δεν θα ακούσετε κουβέντα. Ούτε από τα μεγάλα κόμματα ούτε από τα μεγάλα… κανάλια.