Γράφει η
ΚΡΙΝΙΩ ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ
Για την προϊούσα αρνητική εξελικτική πορεία του Κυπριακού βεβαιωθήκαμε από εικοσαετίας σχεδόν. Από το 2006, συγκεκριμένα, όταν δικαστήριο της Βρετανίας (του κακού δαίμονα της Κύπρου ιστορικά) είχε δικαιώσει το βρετανικό ζεύγος Όραμς που αρνήθηκε να εγκαταλείψει το σπίτι του Κύπριου ιδιοκτήτη Μελέτη Αποστολίδη στην Λάπηθο της κατεχόμενης Κύπρου.
Έκτοτε η παθητική στάση Ελλάδας και Κύπρου στο θέμα αυτό, σε συνδυασμό με την αδυναμία ανάληψης διπλωματικών πρωτοβουλιών εκ μέρους τους για προώθηση ελληνοκυπριακών θέσεων εθνικά συμφερότερων των υποδεικνυόμενων από τον ΟΗΕ (βλ. πρόταση του ΣΑ για”Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία”, με την αποδοχή ΗΠΑ και Βρετανίας) είναι δηλωτικά της έλλειψης αυτοπεποίθησης και των φοβικών συνδρόμων από τα οποία κατέχονται αμφότερες οι αδελφές χώρες έναντι της Τουρκίας.
Από κλιμακούμενα φοβικά σύνδρομα διακατέχονται διαχρονικά και οι εκάστοτε κυβερνήτες μας για τα απειλούμενα κεκτημένα μας στο Αιγαίο. Η πόρτα του φρενοκομείου, που φοβόταν ο γενάρχης Καραμανλής ότι θα ανοίξει για θέματα Εσωτερικής πολιτικής (με αφορμή τις συνθήκες παραλογισμού που επικρατούσαν περιοδικά στη χώρα), άνοιξε ήδη για την Εξωτερική μας πολιτική, με διακύβευμα των ”αλχημιστών” συμμάχων και εταίρων μας το Αιγαίο.
Έτσι μέσα στους φόβους που μας συνέχουν για το τελευταίο, με αφορμή το τι μέλλει γενέσθαι στις ελληνοτουρκικές σχέσεις μετά την 14η Μαῒου των τουρκικών εκλογών, προστέθηκαν δύο ακόμα: 1. Ο φόβος για τη στάση που θα κρατήσουν οι Δυτικοί–ΝΑΤΟϊκοί απέναντι στην Ελλάδα, αν βγει Πρόεδρος ο φιλοαμερικανός Κεμάλ Κιλιντσάρογλου ( Ρεπουμπλικανικό Λαϊκό Κόμμα, CHP) και 2. Ο φόβος για τη στάση του ΝΑΤΟ σε περίπτωση τουρκικής εισβολής σε νησί μας.
Γιατί η Τουρκία, όποιον Πρόεδρο και να έχει, δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το όνειρο της απόβασης σε ελληνικό νησί. Δεν θα εγκαταλείψει ποτέ το νεο-οθωμανικό δόγμα και το αλυτρωτικό όραμα που εξέφρασε ο Ταγίπ Ερντογάν για αλλαγή των συνόρων σε βάρος μας: ”Μία πατρίδα, μία κυβέρνηση, θα είμαστε ένα, θα είμαστε μεγάλοι, θα είμαστε όλοι μαζί η μεγάλη Τουρκία. Κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει το όραμα της Τουρκίας στα 780.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα”…
Κι αυτό στην προέκτασή του σημαίνει ότι μύχιος πόθος της τουρκικής ηγεσίας (όποιο όνομα κι αν έχει αυτή μετεκλογικά) είναι να δημιουργήσει τετελεσμένα σε βάρος μας αρπάζοντας νησί του Αιγαίου (επέκταση των συνόρων της προς Δυσμάς) και, στην περίπτωση της Κύπρου, να προσαρτήσει τις κατεχόμενες περιοχές της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Με δεδομένα αυτά, μόνο σαν προεκλογικά πυροτεχνήματα δεν πρέπει να εκλαμβάνουμε την μόνιμη αμφισβήτηση εκ μέρους της Τουρκίας της κυριαρχίας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδος στην νησιωτική της επικράτεια, έστω κι αν μετά τον σεισμό έχει χαλαρώσει κάπως την πίεση που μας ασκούσε με τις καθημερινές παραβιάσεις της FIR Αθηνών και τις υπερπτήσεις μαχητικών και drones, πάνω από τα νησιά μας.
Η σχετική παραφιλολογία που δημιουργήθηκε περί αλλαγής στάσης της Τουρκίας απέναντί μας (βλ. ”διπλωματία των σεισμών) είναι, ως εκ τούτου, προσωρινή. Δεν έχει σχέση με τις πραγματικές διαθέσεις της Άγκυρας και θα είμαστε αφελείς στην Αθήνα, αν πιστεύουμε το αντίθετο στηριζόμενοι στις μετά σεισμόν διπλωματικές αβροφροσύνες Τσαβούσογλου – Δένδια (σ.σ: Η Ελλάδα στηρίζει την υποψηφιότητα της Τουρκίας για την γενική γραμματεία του Διεθνούς Ναυτιλιακού Οργανισμού και η Τουρκία την υποψηφιότητα της Ελλάδας ως μη μόνιμο μέλος του Συμβουλίου Ασφαλείας).
Έπειτα, η σημερινή Τουρκία δεν βρίσκεται στο εξοπλιστικό επίπεδο του ’74 και ’96. Έχει γίνει χώρα παραγωγής και εξαγωγής πολεμικού υλικού. Ας μην ξεχνάμε ότι τα τουρκικά drones συνέβαλαν σε μεγάλο βαθμό στην νίκη των Αζέρων κατά των Αρμενίων, ενώ στον ρωσο-ουκρανικό πόλεμο τα Bayraktar TB2 ευθύνονται για τους μαζικούς θανάτους Ρώσων στρατιωτών, αφού για ένα διάστημα έγιναν το κύριο επιθετικό όπλο στα χέρια των Ουκρανών.
Στα χρόνια ειδικά της πολιτικής ηγεμονίας του Ταγίπ Ερντογάν, η Τουρκία επιδίδεται σε φρενήρεις επανεξοπλισμούς, ενώ παράλληλα έχει επεκτείνει την επιρροή της ανά τον κόσμο δημιουργώντας βάσεις στο Κατάρ, τη Σομαλία, τη Λιβύη, τα Κατεχόμενα της Κύπρου (37% της Κυπριακής Δημοκρατίας) και την Αυλώνα της Αλβανίας.
Πέραν τούτου, με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της σε Συρία, Ιράκ, Λιβύη και δια των μισθοφόρων της στον πόλεμο Αρμενίας–Αζερμπαϊτζάν για το Ναγκόρνο –Καραμπάχ, έδωσε τη δυνατότητα στο στρατό της να αποκτήσει μεγάλη πολεμική εμπειρία, την οποία εμείς δεν έχουμε μεταπολεμικά, ενώ η τελευταία της Κύπρου ήταν το οδυνηρό 1974.
Γιατί πρέπει να τα θυμόμαστε αυτά; Σίγουρα όχι για την πτώση του ηθικού μας, αλλά για την επανιεράρχηση των προτεραιοτήτων στη στρατηγική Ελλάδας και Κύπρου, αφού αμφότερες ακολουθούν την ίδια αναποτελεσματική, ”κατευναστική” πολιτική έναντι της Τουρκίας, η οποία υποκρύπτει ηττοπάθεια λόγω επιχειρησιακής ανετοιμότητας.
Πολιτική επίδειξης κούφιας ”ψυχραιμίας”, την οποία επικαλούνται συνήθως οι πάσχοντες από σύνδρομα φοβικότητας, ραγιαδισμού και… ”μινιμαλισμού”, όπως επιτάσσει η”Σχολή του Κατευνασμού” τον οποίο ακολουθούμε πιστά από το 1996… Πολιτική νομοταγούς μέλους που αντιδρά βάσει των διακρατικών… κανόνων ευγένειας με επιστολές, διαβήματα, καταγγελίες και επικλήσεις στο Διεθνές Δίκαιο, χωρίς αποτέλεσμα σε κάθε περίπτωση.
Γιατί αυτό κάνουμε διαχρονικά, χωρίς να έχουμε πετύχει ως τώρα κάτι θετικό επί του πρακτέου. Κάτι επί του πρακτέου στο Κυπριακό, λόγου χάρη, όπου όζουν τα λιμνάζοντα ύδατα επί 49 χρόνια. Σαρανταεννιά χρόνια αδράνειας και υποχωρητικότητας Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων, με αποτέλεσμα την ανανέωση σε τακτά διαστήματα της πολιτικής… ”μη μου άπτου” των ”Μεγάλων” της Διεθνούς Κοινότητας (ΝΑΤΟ, ΕΕ, ΟΗΕ και ΗΠΑ) έναντι της Τουρκίας.
Αυτό το ”μη θετικό επί του πρακτέου” ανακινεί βάσιμες υποψίες, εντωμεταξύ, και για τα παιχνίδια που παίζονται σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας στο Αιγαίο με αυτουργούς ΗΠΑ, Ρωσία (ενδεχομένως) και ΕΕ (με επικεφαλής τη Γερμανία) και όχημα στρατηγικό τη ”συνεκμετάλλευση” των ελληνικών κεκτημένων με την Τουρκία.
Τα παιχνίδια ΗΠΑ και Γερμανίας που οδήγησαν σε άτακτη υποχώρηση το κυβερνών κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ στο Σκοπιανό το ’18, συνεχίστηκαν τρία χρόνια αργότερα επί κυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας, όταν η Ελλάδα παρέδωσε Γη και Ύδωρ σε βάσεις στους Αμερικανούς με την υπογραφή της ελληνοαμερικανικής συμφωνίας (14/10/’21), χωρίς να διασφαλίσει την φιλελληνική πολιτική τους στην πράξη.
Πολιτική που μας ξεγέλασε με τις διθυραμβικές φιλελληνικές δηλώσεις από τις ΗΠΑ (μετά την πρωθυπουργική ομιλία στο Κογκρέσο του Κυριάκου Μητσοτάκη, 17/5/’22) και που τώρα έχει απομυθοποιηθεί, καθώς βλέπουμε να εκδηλώνεται πάλι πισωγύρισμα της αμερικανικής πολιτικής με υιοθέτηση της παλιάς ρητορικής των ίσων αποστάσεων μεταξύ επιτιθέμενου και αμυνόμενου.
Εκεί παραπέμπουν τουλάχιστον οι πρόσφατες, αποκαλυπτικές δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη στην Αθήνα, οι οποίες πιστοποιούν το δίπορτο των Αμερικανών στις σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας:
”[…] ΗΠΑ και Τουρκία είχαν παραδοσιακά στενές σχέσεις”, είπε μεταξύ άλλων ο ελληνικής καταγωγής Τζορτζ Τσούνη στο πλαίσιο του 8oυ Οικονομικού Φόρουμ των Δελφών, που πραγματοποιήθηκε στους Δελφούς στις 26 – 29 Απριλίου.. ”Ελπίζουμε ότι θα επανέλθουμε σε εκείνες τις μέρες της στενής συνεργασίας… Η Ευρώπη θα πρέπει να συμπεριφερθεί στην Τουρκία καλύτερα. Θα πρέπει να μπορούμε να συνυπάρξιυμε ειρηνικά…”.
Όπερ σημαίνει (για τους ψυλλιασμένους) ότι εξυφαίνονται πολλά δυσάρεστα σε βάρος των εθνικών συμφερόντων μας πίσω απ’ την πλάτη του ελληνικού λαού, εν γνώσει ή ερήμην των ηγεσιών των τριών μεγάλων κομμάτων της χώρας, αν και το πιο πιθανό είναι να συμβαίνει το πρώτο και Τσίπρας-Ανδρουλάκης να αποφεύγουν προεκλογικά, να μιλήσουν αντιπολιτευτικά για τα εθνικά θέματα λόγω της συνενοχής τους στο θέμα ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου, για την οποία ήδη ο Αρχηγός της Αξιωματικής αντιπολίτευσης συγκατένευσε δημόσια (βλ. συνέντευξή του στον ΣΚΑΪ)…
Τα γεγονότα, ως φαίνεται, τρέχουν ταχύτερα απ’ τη φαντασία μας και, αν πιστέψουμε στις φήμες που τα ακολουθούν, δεν απoκλείεται να δούμε ”αμερικανική μεσολάβηση διαμοιρασμού ΑΟΖ και Ανατολικής Μεσογείου” μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας-Κύπρου, όπως προανήγγειλε πρόσφατα η Deutsche Welle.
Η εν λόγω γερμανική εφημερίδα μίλησε καθαρά για παρέμβαση της Δύσης στα ελληνοτουρκικά, μετά τις εκλογές της 21ης Μαῒου στην Ελλάδα. Η ”πολιτική των προκλήσεων” του Ερντογάν (βλ. καθημερινές παραβιάσεις της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο) αποτελεί παρελθόν, κατ’ αυτήν, γιατί έχει γίνει στροφή στις ελληνοτουρκικές σχέσεις…
Προοίμιο αυτής της στροφής ήταν τα… ”μέλια” του Δένδια για τον ”φίλο Μεβλούτ” τον περασμένο Φεβρουάριο, που επανήλθαν δριμύτερα μετά τον σεισμό. ‘Έτσι εξηγείται η κλιμάκωση στο… μπαράζ προθύμων για ”συνεκμετάλλευση” από τη δική μας πλευρά (Ντόκος, Μπακογιάννη, Καιρίδης, Ν. Φίλης και τώρα Τσίπρας).
Έτσι αξιοποιούνται οι μυστικές τριμερείς σε Βερολίνο (2020) και Βρυξέλλες (2022) με διαμεσολαβητή τη Γερμανία, η οποία — από κοινού με τις ΗΠΑ — φαίνεται ότι βρήκαν τα ”παράθυρα ευκαιρίας” που ζητούσαν και ότι δρομολογούν ήδη συντονισμένα (μετά την φυσική καταστροφή στην Τουρκία τον περασμένο Φεβρουάριο) διπλωματικές εξελίξεις (επί τη βάσει της ”διπλωματίας των σεισμών”) για επίλυση των διαφορών των δύο χωρών στο Αιγαίο (βλ. ”συνεκμετάλλευση”, που ισοδυναμεί με μοιρασιά των ελληνικών δικαίων).
Αν, μάλιστα — ο μοι γένοιτο — αποδειχθούν αληθινά τα ευφάνταστα σενάρια που διαρρέονται στα ΜΜΕ και τα ΜΚΔ (ως συμπέρασμα από το Φόρουμ των Δελφών) περί ΝΑΤΟϊκής συνεργασίας Ελλάδας-Τουρκίας και αποστρατιωτικοποίησης ελληνικών νησιών ”εντός πλαισίου ΝΑΤΟ’, δεν αποκλείεται να δούμε κάποια από τα 152 διεκδικούμενα απ’ τους Τούρκους νησιά μας να χαρακτηρίζονται από ελληνικά ΝΑΤΟϊκά, άρα να ουσετεροποιούνται ως αποστρατιωτικοποιημένα!!!
Κι αν συμβεί αυτό, δεν αποκλείεται να πάμε τελικά σε ΝΑΤΟϊκή συνδιαχείριση ελληνικών νησιών του Αιγαίου, με την Βορειοατλαντική Συμμαχία σε ρόλο διαμεσολαβητή-”συνεκμεταλλευτή” με Ελλάδα -Τουρκία…