Τα γεγονότα έχουν ως εξής:
– Αρχές του ’20 ο σουλτάνος επιχείρησε να… τρυπήσει τα σύνορά μας μέσω υβριδικού πολέμου, με την κυβέρνηση να τον αναχαιτίζει επιτυχώς.
– Κατόπιν μας τα χάλασε με τα όσα ντροπιαστικά έγιναν και ακούστηκαν τη μαύρη περίοδο του Ορούτς Ρέις.
– Μετά άρχισε κάπως να μαζεύει τον διασυρμό με τα Ραφάλ και τις Μπελαρά (παρά τις παραφωνίες).
– Για να καταλήξουμε στις πρόσφατες ανέλπιστες επιτυχίες. Tην ομιλία στο Κογκρέσο, καθώς και την… αργοπορημένη επιστολή στον ΟΗΕ, μέσω της οποίας ξεκαθαρίζει επιτέλους ότι έχουμε μόνο μια διαφορά με την Τουρκία (ΑΟΖ/ Υφαλοκρηπίδα), τρίβοντας έτσι στα μούτρα του κουμπάρου τις επεκτατικές του ονειρώξεις.
– Μας δυσαρέστησε στη συνέχεια με την αποστολή του… υπερβάλλοντος οπλισμού στην Ουκρανία, αλλά δυστυχώς στις διεθνείς σχέσεις επικρατεί το δούναι και λαβείν.
– Ακολούθησαν τα μπινελίκια του Ταγίπ, λόγω του αδειάσματος από τις ΗΠΑ.
– Σειρά πήραν τα απανωτά ραπίσματα από ΗΠΑ, ΕΕ και Γαλλία.
Τι σημαίνουν τα παραπάνω; Ότι η κυβέρνηση άφησε πίσω το αμαρτωλό παρελθόν του Ορούτς Ρέις και κινείται στη σωστή εθνική γραμμή.
Αυτή που υποστηρίζουν δηλαδή, σε διαφορετικούς τόνους, τόσο ο Σαμαράς όσο και ο Καραμανλής.
Συνεπώς, στην παρούσα φάση, διότι ως γνωστόν ουδείς δύναται να εμπιστεύεται τυφλά τους συμμάχους για ευνόητους λόγους («δεν υπάρχουν αιώνιοι φίλοι και εχθροί, παρά μόνο αιώνια συμφέροντα», είχε πει ο Πάλμερστον), οφείλουμε όλοι να στηρίξουμε την κυβέρνηση.
Ο άλλος δρόμος είναι η στήριξη της πατριδοκαπηλίας και των εκπροσώπων της.
Οι οποίοι ακόμη κι αν κερδίσουμε τον Ερντογάν θα θεωρούν τον Μητσοτάκη προδότη.
Προφανώς, έτσι νομίζουν ότι θα εισπράξουν τη δεξιά δυσαρέσκεια, μπας και μπουν στη Βουλή και παζαρέψουν με τον Μητσοτάκη τον σχηματισμό συγκυβέρνησης.
Δίχως να προτείνουν τίποτα -πέρα από τα εθνικιστικά τσιτάτα- το απτό ως προς την ανάσχεση του εχθρού.
Ιδού λοιπόν η απορία: Ρεαλισμός ή πατριδοκαπηλία;