Οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μπορεί να έχουν δυνατότητα αποτροπής, η ελληνική πολιτική τάξη όχι…
Τώρα δρέπουμε τους καρπούς της 20ετούς αποτυχημένης τακτικής κατευνασμού, δίνοντας την εντύπωση σε μια χώρα παρία ότι μπορεί να διεξαγάγει στην περιοχή 2,5 πολέμους, άνετα.
Καταγγέλλουμε, αλλά κανένας εταίρος δεν θα πάρει την Ελλάδα σοβαρά, αν δεν μπορεί η ίδια η χώρα να διασφαλίσει την τάξη στα σύνορά της.
Αν οι προειδοποιήσεις της δεν είναι ουσιαστικές.
Ομολογουμένως είμαστε μη αξιόπιστοι. Και εν πάση περιπτώσει στο ΝΑΤΟ έχουν βαρεθεί να ασχολούνται με την ελληνοτουρκική ίντριγκα.
Τόσες υπερπτήσεις από UAVs, ουδεμία κατάρριψη. Σε ποιo κράτος κυρίαρχο θα γινόταν αυτό ανεκτό;
Και ποιος είναι ο αποδέκτης της καταγγελίας μας σήμερα; Μια χώρα όπως η Γερμανία που για μια δεκαετή περίοδο υπέσκαπτε την εθνική μας κυριαρχία, μη επιτρέποντας να εισέλθει στην Ελλάδα ούτε βίδα… προς επίρρωση του στρατιωτικού εξοπλισμού εγχωρίως.
Την ίδια στιγμή, η ελληνική αεράμυνα βασίζεται, σε μεγάλο βαθμό, σε ρωσικά οπλικά συστήματα (Tor-M1 κ.λπ.), για τα οποία τίθενται πλέον σοβαρά ζητήματα.
Τα τελευταία χρόνια η Τουρκία ρέπει προς τον ευρασιατισμό, με άμεση περιοχή ενδιαφέροντός της κυρίως μια περιοχή που εκτείνεται από την Κίνα (της οποίας αναμφίβολα αποτελεί proxy state) ώς τα παράλια της Μικράς Ασίας. Αυτή είναι η άμεση περιοχή ενδιαφέροντός της, και όχι η Γαλάζια Πατρίδα.
Ως Ελλάδα αυτό πρέπει να πούμε: ποια είναι η πραγματικότητα που ισχύει και να μην φοβόμαστε. Ο ελληνισμός πρέπει να αποτελέσει τον τελευταίο κρίκο στη Νοτιοανατολική Πτέρυγα του ΝΑΤΟ και πάνω σε αυτή τη βάση να διεκδικήσει τα αυτονόητα εθνικά συμφέροντά του.
Ας αφήσουμε λοιπόν κατά μέρος τους νομικισμούς ότι το Αιγαίο δεν είναι ελληνική λίμνη, διότι Ελλάδα χωρίς Αιγαίο δεν νοείται, είναι ζήτημα ύπαρξης. Η Γαλάζια Πατρίδα είναι ελληνική. Ουαί και αλίμονο σε αυτούς που προωθούν έστω και εν μέρει την αποστρατικοποίηση των νησιών του ανατολικού Αιγαίου. Οποιαδήποτε μείωση του στρατιωτικού αποτυπώματος στην περιοχή θα είναι, κατ’ ελάχιστον, προδοτική.
Τον τελευταίο δε καιρό, θλίψη προκαλεί η οπαδικού τύπου αντιπαράθεση μεταξύ ρωσόφιλων και δυτικόφιλων.
Το γεωπολιτικό μας αποτύπωμα, διαχρονικά, είναι τεράστιο, και ήρθε η ώρα να εξακτινωθεί, ξανά. Αυτό όμως δεν μπορεί να γίνει αν λειτουργούμε ως απόληξη ή παραφυάδα είτε των αγγλοσαξόνων είτε του ανατολικού κόσμου.
Η Ελλάδα δεν πρέπει να είναι δεδομένη, αλλά να διεκδικεί και να λαμβάνει τον χώρο που της ανήκει. Ναι, η Ελλάδα είναι ενταγμένη στους δυτικούς θεσμούς, αλλά αυτό πόρρω απέχει από το παροιμιώδες και εντελώς λανθασμένο «ανήκομεν εις την Δύσιν», που άκομψα κωδικοποίησε στο παρελθόν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Σε αυτό το πλαίσιο, εύλογα αναρωτιέται κανείς γιατί η Ελλάδα βιάστηκε να λάβει μέρος και θέση στη ρωσοουκρανική αντιπαράθεση; Τι ανταλλάγματα πήρε, αν πήρε; Γιατί δεν πρότεινε να διαδραματίσει διαμεσολαβητικό ρόλο στην εμφύλια σύγκρουση Ρωσίας – Ουκρανίας, χρησιμοποιώντας τους δύο βατήρες πάνω στους οποίους στεκόμαστε ως χώρα, τον ορθόδοξο και τον δυτικό. Αλλά δεν κάναμε κάτι, την ίδια στιγμή που η Τουρκία, έστω και χρησιμοθηρικά, διαμεσολάβησε.
Και εύλογα είναι διάχυτη η αίσθηση ότι τα ανταλλάγματα τα οποία λάβαμε δεν αφορούν τον ελληνισμό, αλλά το πολιτικό σύστημα. Αλλά άμα βλέπει τη χώρα ως χώρο, πόσο να αντέξει και αυτό το πολιτικό σύστημα.
www.bankingnews.gr