Κρινιω Καλογεριδου
Το ότι η Τουρκία κάνει πράξη όσα προαναγγέλλει, μας το είχε υπενθυμίσει προ διετίας ο πρέσβης της Τουρκίας στην Αθήνα Μπουράκ Οζουγκέργκιν, αλλά τόσο η Ελλάδα όσο και η Κύπρος το πήραν αψήφιστα και βρέθηκαν έκτοτε πολλάκις αιφνιδιασμένες απέναντι στις ”επιχειρησιακές” πρωτοβουλίες της Άγκυρας.
Πρωτοβουλίες που αφορούσαν και αφορούν είτε την μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί (”αποκατάσταση” μετά από 84 χρόνια της αρχικής της ταυτότητας”, αποκαλεί τους βανδαλισμούς εντός της ο θρασύτατος Ερντογάν) είτε την παραβίαση από τουρκικά ερευνητικά/γεωτρύπανα των χωρικών υδάτων αμφότερων των χωρών (βλ. Ορούτς Ρέις—Γιαβούζ αντίστοιχα) ή τον υβριδικό πόλεμο (βλ. εργαλειοποίηση μεταναστών) στο Αιγαίο και τον εποικισμό των Κατεχομένων στην Κύπρο, παράλληλα με την αλλαγή καθεστώτος στο παράνομο αεροδρόμιο της Τύμπου, όπου (με εντολή του Τούρκου Αντιπροέδρου Φουάτ Οκτάι) οι ”εξωτερικές” πτήσεις προς Τουρκία έγιναν ”εσωτερικές”…
Εν έτει 2022, ωστόσο, το κύριο τουρκικό αφήγημα που εξυπηρετεί την Τουρκία και συνοδεύεται από προειδοποιητικές βολές και απειλές επί του… πεδίου (βλ. δηλώσεις Μ. Τσαβούσογλου: ”Αν δεν αποστρατιωτικοποιηθούν τα νησιά, θα θέσουμε θέμα κυριαρχίας”) είναι το αίτημα για αποστρατιωτικοποίηση των ελληνικών νησιών το οποίο κρατά ζωντανή τη ”θεωρία των γκρίζων ζωνών” στο Αιγαίο.
Κοντά σ’ αυτό, στο πλαίσιο πάντα του τουρκικού αφηγήματος, η Άγκυρα διευρύνει μονομερώς την ατζέντα των διαφορών της με την Ελλάδα, ώστε — όταν φτάσει το θέμα στη Χάγη — ο δρόμος να είναι σπαρμένος με νάρκες για την Ελλάδα, αφού θα περιλαμβάνει ”ντοκουμέντα” παραβίασης εκ μέρους μας των Διεθνών Συνθηκών οι οποίες χάραξαν τα ελληνοτουρκικά σύνορα, ασχέτως αν η ίδια — δια της αναθεωρητικής πολιτικής της — κάνει ό,τι μπορεί, για να τις ακυρώσει.
Ζούμε, χωρίς υπερβολή, σε ”ενδιαφέροντες καιρούς” (για να θυμηθώ μια κινέζικη ρήση) που κάνουν δυσοίωνο το παρόν και το μέλλον του Ελληνισμού, καθώς διαμορφώνεται μια δυστοπική ατμόσφαιρα (η οποία κυοφορεί επισιτιστικό Αρμαγεδώνα) λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, ο οποίος άνοιξε την όρεξη σε αναθεωρητικές χώρες (όπως η Τουρκία), για να προωθήσουν τα επεκτατικά τους σχέδια.
Σχέδια που, στην περίπτωσή μας, στοχοποιούν την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου ωμά και απροκάλυπτα όχι μόνο απ’ τον Τούρκο ΥΠΕΞ και τον Πρόεδρό του, αλλά κι από τον Ντεβλέτ Μπαχτσελί (πρόεδρο του Κόμματος Εθνικιστικής Δράσης [MHP] και συγκυβερνήτη του Ερντογάν) ο οποίος — από… φόβο μήπως οι Έλληνες μετατρέψουν την Istanbul σε Κωνσταντινούπολη — πέρασε στην αντεπίθεση με ωμές διεκδικήσεις.
Έτσι χαρακτήρισε ανοιχτή πληγή για τους Τούρκους την ελληνική κυριαρχία στα Δωδεκάνησα (την ”κλεμμένη απ’ τους Έλληνες” περιουσία τους) ”προφητεύοντας” ότι θα επιστρέψουν αυτά στον (Τούρκο) ιδιοκτήτη τους είτε με το καλό είτε με το ζόρι.
Τα δεδομένα αυτά — τα οποία εξελίσσονται σε κλιμάκωση ανιούσα την τελευταία διετία — είναι λογικό να έχουν σημάνει συναγερμό στην ελληνική κυβέρνηση, πολύ περισσότερο όταν βλέπει την ΕΕ να προμηθεύει με σύγχρονα οπλικά συστήματα την Τουρκία (σ.σ Από το ’20 ισχύει ”εμπάργκο” πώλησης αμερικανικών όπλων σ’ αυτήν μετά την εισβολή της το ’19 στη Συρία), πράγμα που αυξάνει την ισχύ της και πολλαπλασιάζει τις απειλές της έναντι των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας στο Αιγαίο.
Όντας υπό το κράτος της απειλής των ελληνικών συμφερόντων, μάθαμε αιφνιδιασμένοι προ ημερών — από ανακοίνωση του Αμερικανού ΥΠΑΜ — ότι στέλνουμε βαρέα όπλα (τα ρωσικά τεθωρακισμένα οχήματα BMP-1P που διασφάλιζαν μέχρι τώρα την αμυντική ικανότητα των νησιών μας) — στην εμπόλεμη Ουκρανία.
Φυσικά η κυβέρνηση κινείται νομότυπα βάσει των ευρωπαϊκών συμφωνιών περί κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας (μετά την εισβολή της στην Ουκρανία) και, ως εκ τούτου, δε θα μπορούσε να διατυπωθεί ένσταση, αν δεν υπήρχαν κάποιες σκιές γύρω απ’ την αντικατάσταση των ρωσικών με τα γερμανικά οπλικά συστήματα στα νησιά μας.
Σκιές που σχετίζονται: 1. Με το γεγονός ότι, σύμφωνα με δημοσίευμα του ιστοχώρου Euractiv, ο πρωθυπουργός (που χωρίς προηγούμενη διεργασία με το ΚΥΣΕΑ και τους άλλους πολιτικούς αρχηγούς έκλεισε στις Βρυξέλλες την εξοπλιστική συμφωνία με τον Καγκελάριο Σολτς) είχε δεχθεί προηγουμένως παρέμβαση του Βερολίνου, το οποίο — για να μην χαλάσει τις σχέσεις του με τη Μόσχα — ζήτησε από την Αθήνα να το… ”διευκολύνει” στέλνοντας όπλα στο Κίεβο. Και…
2. Με το γεγονός ότι διαχέονται πληροφορίες που αμφισβητούν το ισάξιο των αναμενόμενων στην Ελλάδα γερμανικών όπλων με τα υπό αντικατάσταση ρωσικά τα οποία θα σταλούν (αν δεν στάλθηκαν ήδη) απ’ τα νησιά μας στην Ουκρανία.
Κάτι που προκάλεσε την παρέμβαση του Επίτιμου Αρχηγού ΓΕΕΘΑ στρατηγού Κωσταράκου, ο οποίος έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στα γερμανικά εκτιμώντας πως τα BMP-1P των Ρώσων υπολείπονται των γερμανικών λόγω αβεβαιότητας στην κίνησή τους και περιορισμένης ευστοχίας βολής τους.
Παρ’ όλα αυτά, εξακολουθούν να διακινούνται οι πληροφορίες ότι τα γερμανικά ΤΟΜΑ Marder-1A3/Α5 (που θα αντικαταστήσουν τα ρωσικά BMP-1P (όπως μας πληροφόρησε από τις Βρυξέλλες ο Γερμανός Καγκελάριος Όλαφ Σολτς) είναι ”παλαιάς κοπής” οχήματα μάχης και προέρχονται απ’ τα ακινητοποιημένα επί γερμανικού εδάφους ”βαρέα όπλα” εδώ και χρόνια.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η απαίτηση των Συμμάχων να απαλλαγούν τα ελληνικά νησιά από κάθε τι ρωσικό επετεύχθη!!! Αμ’ έπος, αμ’ έργον, όπως έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι (βλ. Ομηρικοί Ύμνοι εις Ερμήν, κεφ. IV, στ. 46). Και γι’ αυτό σπεύσαμε να εκτελέσουμε την αμερικανική ”εντολή” άμεσα κλείνοντας τα αυτιά μας στην προειδοποιητική φωνή του Ρώσου ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ:
– […] Η παράδοση οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία θα εμπλέξει κι άλλους στον πόλεμο…
Έτσι κουνάμε μαντήλι στα παλιά τεθωρακισμένα ρωσικά άρματα BMP-1P με πυροβόλο 73 mm, για να υποδεχτούμε τα δυτικογερμανικής εποχής αντίστοιχά τους ΤΟΜΑ Marder-1A3 με το ”αναιμικό” πυροβόλο (20mm), τα οποία αγοράσαμε αντί 1,3 δις, ενώ αναμένουμε την αναβάθμιση 183 αρμάτων μάχης Leopard του Στρατού Ξηράς.
Το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα καινούργια-παλιά που μας έρχονται θα είναι επιχειρησιακά έτοιμα το νωρίτερο το 2023, πράγμα που ελλοχεύει τον κίνδυνο να μας αιφνιδιάσει η Τουρκία πριν την αποκατάσταση του κενού στην εξοπλιστική ενίσχυση των νησιών μας εκμεταλλευόμενη την αναγκαστική αποστρατιωτικοποίησής τους η οποία… ”βολεύει” διακομματικά αρκετούς ημεδαπούς θιασώτες της κατευναστικής πολιτικής, για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας.
”Ἀπλά γάρ ἐστί τῆς ἀληθείας ἒπη”, έλεγε ο τραγικός ποιητής Αισχύλος. Και η αλήθεια είναι, με δεδομένα αυτά, ότι ”ζούμε επικινδύνως” στις μέρες μας σε Ελλάδα και Κύπρο.
Με την έννοια ότι αντιμετωπίζουμε την επεκτατική πολιτική της Τουρκίας σε βάρος μας δια της εν λόγω πολιτικής στην οποία επιμένουμε εμμονικά, έστω κι αν αποδείχθηκε καταστροφική αυτή για τα εθνικά μας συμφέροντα επί Κώστα Σημίτη (Ίμια, 1996, πρώτη απώλεια κυριαρχίας απ’ τον Β’ ΠΠ).
Συμφέροντα που επαπειλούνται και σήμερα, γιατί ο κατευνασμός μας όχι μόνο δεν μετρίασε την επιθετικότητα του διεκδικητικού γείτονα, αλλά αντίθετα του άνοιξε την όρεξη για περαιτέρω διεκδικήσεις από αμφότερους τους εκπροσώπους του ελληνισμού στην Μεσόγειο.
— Σου δόθηκε η ευκαιρία επιλογής μεταξύ πολέμου και εξευτελισμού.
Επέλεξες τον εξευτελισμό και θα λάβεις και τον πόλεμο, θύμισε το ’38 ο Ουίνστον Τσώρτσιλ (Βρετανός πολιτικός, πρωθυπουργός της Βρετανίας κατά τις περιόδους 1937-’40 και 1951-’55) στον συμπατριώτη του πρωθυπουργό Νέβιλ Τσάμπερλεν πρωθυπουργό (1937-’40) μετά τη Συμφωνία του Μονάχου το 1938.
Συμφωνία την οποία είχαν υπογράψει μάταια, όπως αποδείχθηκε, οι εκπρόσωποι των ”Μεγάλων” στις παραμονές του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (Τσάμπερλεν Βρετανίας, Νταλαντιέ Γαλλίας, Χίτλερ Γερμανίας και Μουσολίνι Ιταλίας [με τον ΥΠΕΞ του Γκαλεάτσο Τσιάνο]), προκειμένου να αποτρέψουν την επικείμενη πολεμική σύρραξη μεταξύ Γερμανίας-Τσεχοσλοβακίας.
Όπερ σημαίνει, για να γυρίσουμε στα καθ’ ημάς, ότι ”ο κατευνασμός οδηγεί πρώτα σε ήττα χωρίς πόλεμο και μετά στον πόλεμο, όπου τα νέα σύνορα ορίζονται εκεί που θα σταματήσουν τα στρατεύματα του ισχυρού και επικυρώνονται με Συνθήκη σε βάρος του αδύναμου”, όπως λέει διορατικά ο πανεπιστημιακός Π. Ήφαιστος.
Κάτι που ηχεί προειδοποιητικά για την Ελλάδα η οποία δεν έχει ορθοποδήσει ακόμα απ’ την βαριά οικονομική κρίση της μνημονιακής περιόδου. Κρίση στην οποία προστέθηκε η όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων, που υπερκέρασε την υγειονομική αγωνία μας λόγω της ανασφάλειάς μας.
Ανασφάλειας που γεννά η κλιμακούμενη επιθετικότητα της αναθεωρητικής Τουρκίας, με προφανή στόχο να σύρει Ελλάδα και Κύπρο στο άρμα της μέσω της φινλανδοποίησής τους.
Στην περίπτωση της πρώτης αυτό ”μεταφράζεται” σε τουρκική επιχείρηση υφαρπαγής τμήματος της ελληνικής ΑΟΖ. Όπερ έδει δείξαι, επιχείρηση υφαρπαγής της ”αδιάθετης” — μετά την ελληνοαιγυπτιακή συμφωνία του ’20 — θαλάσσιας περιοχής μεταξύ 28ου-32ου μεσημβρινού, όπου ανήκουν η μισή Ρόδο και το Καστελόριζο.
Και όχι μόνο αυτό, αφού η ”φινλανδοποίηση” της Ελλάδας θα έχει ως συνέπεια — πέραν των ματαιώσεων προγραμματισμένων στρατιωτικών ασκήσεων των ΕΔ της χώρας μας μετά από παρέμβαση της Τουρκίας (συγκεκαλυμμένος έλεγχος λόγω εξάρτησης) — την επέκταση των τουρκικών παραβιάσεων στον αέρα, έτσι που τα τουρκικά μαχητικά και τα drone να μην περιορίζονται σε παραβιάσεις και υπερπτήσεις πάνω από τα νησιά μας, αλλά να αψηφούν το FIR Αθηνών πετώντας πάνω από χερσαία τμήματα της Δυτικής Θράκης…
Στην περίπτωση της δεύτερης, η ”φινλανδοποίησή” της Μεγαλονήσου θα προκρίνει λύση τύπου Ανάν και διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Λύση που θα αναπτύξει στο μέγιστο — και δικαιολογημένα — τα φοβικά σύνδρομα Αθήνας και Λευκωσίας έναντι της πανούργας Τουρκίας, αφού όλα θα οδηγούν στην εθελοδουλία αμφότερων δια της αποδοχής της γεωπολιτικής της επιρροής επί των εθνικών συμφερόντων τους…