Ατυχείς συγκρίσεις Αζόφ – Μεσολογγιτών και άλλα ατοπήματα εν είδει… πολιτικής ορθότητας και δουλοπρέπειας (η Σούδα είναι το «διαμάντι του στέμματος») του Μητσοτάκη στην Ουάσινγκτον
«Ο ιστορικός αναθεωρητισμός δεν θα γίνει ανεκτός από τη διεθνή κοινότητα των δημοκρατικών κρατών» είπε ο πρωθυπουργός στην ομιλία του στο Κογκρέσο, όμως ο ίδιος με τις ομιλίες του, τις συνεντεύξεις τους και τις συζητήσεις που είχε το διήμερο της παραμονής τους στην Ουάσινγκτον προχώρησε σε μια σειρά από ιστορικές, πολιτικές, εθνικές και κομματικές αναθεωρήσεις των πραγμάτων, που δεν πέρασαν απαρατήρητες παρά τα διθυραμβικά σχόλια των υποστηρικτών του εντός και εκτός της Ν.Δ. για τη συνάντησή του με τον Τζο Μπάιντεν στον Λευκό Οίκο και την ομιλία του στο Κογκρέσο.
Από την πειθαρχία στους κανόνες του ΝΑΤΟ που, όπως είπε, οφείλουν τα κράτη-μέλη του (τουτέστιν, όχι στο βέτο), ακυρώνοντας ένα όπλο που χρησιμοποίησαν στο παρελθόν με επιτυχία Ελληνες πρωθυπουργοί, στη Σούδα, που από ελληνικό έδαφος έγινε «διαμάντι του στέμματος» λόγω της αμερικανικής βάσης, και στον… χομπίστα Ελγιν, και από τη Ν.Δ. της Δεξιάς, στη Ν.Δ του πολιτικού Κέντρου (με… Αδωνι, Πλεύρη, Βορίδη)…
Ιστορικές ανακρίβειες
1. Πάνω απ’ όλα, βέβαια, οι απαράδεκτες ιστορικές ανακρίβειες που περιείχε η ομιλία του στο Κογκρέσο, κυρίως όσον αφορά την Ελληνική Επανάσταση του 1821, τον δήθεν επηρεασμό της από την Αμερικανική Επανάσταση και τον ρόλο των συμμάχων. «Χωρίς
συμμάχους, οι Ελληνες, παρά τον ηρωισμό τους, δεν θα μπορούσαν να κερδίσουν την ελευθερία τους» είπε, ενώ έφτασε στο σημείο να συγκρίνει το Μεσολόγγι και τους Μεσολογγίτες, οι οποίοι προτίμησαν την ηρωική Εξοδο και τον θάνατο προκειμένου να μην παραδοθούν στους Τούρκους, με τη Μαριούπολη και τους φιλοναζί μαχητές του Αζόφ, οι οποίοι παραδόθηκαν στον ρωσικό στρατό.
Ο πρωθυπουργός, επιχειρηματολογώντας για την εμπλοκή της χώρας στον πόλεμο, παρομοίασε την Επανάσταση του 1821, που έγινε για την ελευθερία έπειτα από 400 χρόνια
σκλαβιάς, με την εισβολή και τον πόλεμο της Ρωσίας κατά της Ουκρανίας λέγοντας: «Αν αντικαταστήσουμε τη λέξη “Ελλάδα” με τη λέξη “Ουκρανία”, θα δείτε τρομακτικές
ομοιότητες με το σήμερα. Οπως συμβαίνει με τη Μαριούπολη, το Μεσολόγγι είχε εξαιρετικούς αμυνόμενους πριν από την τελική Εξοδο».
Το δικαίωμα για βέτο
2. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, όταν ήταν στην αντιπολίτευση, είχε δεσμευτεί ότι όχι μόνο δεν θα αναγνώριζε τη Συμφωνία των Πρεσπών, αλλά είχε πει επιπλέον ότι «δεν θα απεμπολήσω το δικαίωμα για βέτο στην ένταξη των Σκοπίων σε ΝΑΤΟ – Ε.Ε.». Φυσικά, όχι μόνο δεν έκανε τίποτα απ’ όλα αυτά, αλλά με αφορμή την απειλή βέτο του Ερντογάν στην ένταξη Φινλανδίας και Σουηδίας στο ΝΑΤΟ πέρασε στο άλλο άκρο και εμμέσως πλην σαφώς τάχθηκε κατά του βέτο γενικώς εντός του ΝΑΤΟ.
Σε συζήτηση που είχε με τον δημοσιογράφο Ντέιβιντ Ιγκνάτιους της «Washington Post», στο Georgetown University, είπε χαρακτηριστικά: «Οσοι ανήκουν στο ΝΑΤΟ πρέπει να συμφωνούν με τους κανόνες και το ίδιο πρέπει να γίνει με τους κανόνες και της Ευρώπης… Καμία χώρα δεν μπορεί να μπλοκάρει την είσοδο της Φινλανδίας και της Σουηδίας, γιατί αυτή είναι μια σημαντική στιγμή για την αρχιτεκτονική της Ευρώπης. Δεν νομίζω ότι είναι ο καιρός να χρησιμοποιηθεί η πιθανή ένταξη δύο χωρών στο ΝΑΤΟ σε επίπεδο παζαριού».
Ο κ. Μητσοτάκης αναθεώρησε με αυτόν τον τρόπο μία πάγια τακτική και ένα σημαντικό όπλο που είχαν χρησιμοποιήσει στο παρελθόν τέσσερις Ελληνες πρωθυπουργοί, όπως θύμισε η ιστοσελίδα ieidiseis.gr:
* Το 1984 η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου άσκησε βέτο για το αίτημα της χρηματοδότησης της ελληνικής γεωργίας με 3,5 δισ. ECU από το ευρωπαϊκό προϋπολογισμό. Με το βέτο η Ελλάδα πάγωσε τις διαπραγματεύσεις για τη διεύρυνση της τότε ΕΟΚ με την Ισπανία και την Πορτογαλία και τελικά χρηματοδοτήθηκε με 2,5 δισ. ECU.
* Το 1986 η Ελλάδα πάγωσε την τελωνειακή ένωση της Τουρκίας με την ΕΟΚ για να προωθηθεί η συμμετοχή της Κύπρου στην Ε.Ε.
* Το 1999 άσκησε βέτο στην ένταξη των χωρών της Αν. Ευρώπης προκειμένου να εξασφαλίσει την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
* Το 2008 η Ελλάδα με πρωθυπουργό τον Κώστα Καραμανλή και υπουργό Εξωτερικών την Ντόρα Μπακογιάννη απείλησε με βέτο τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ προκειμένου να μην προχωρήσει η ένταξη της πΓΔΜ χωρίς να έχει λυθεί το ονοματολογικό.
* Το 2009 άσκησε βέτο στην έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων της τότε πΓΔΜ λόγω και πάλι ονοματολογικού.
Για τη Σούδα
3. Ο κ. Μητσοτάκης είπε ότι η Σούδα -λόγω της αμερικανικής βάσης- είναι το «διαμάντι του στέμματος». Για να γίνει αντιληπτό το μεγάλο ατόπημά του, έτσι ονόμαζαν την Ινδία όταν ήταν αποικία της Βρετανικής Αυτοκρατορίας!
Είπε συγκεκριμένα ο κ. Μητσοτάκης στην αντιφώνησή του στον στο Λευκό Οίκο: «Κύριε πρόεδρε, το εννοώ πραγματικά όταν λέω ότι η σχέση μεταξύ Ελλάδας και Ηνωμένων Πολιτειών είναι σήμερα στο υψηλότερο ιστορικό επίπεδο. Την περασμένη Πέμπτη η Βουλή μας επικύρωσε τη νέα Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών μας. Και αυτή η νέα συνεργασία δεν εκδηλώνεται μόνο στη ναυτική βάση στον κόλπο της Σούδας, στην Κρήτη, την οποία ελπίζω να έχετε την ευκαιρία να επισκεφθείτε. Εχει
περιγραφεί από πολλούς ως το “διαμάντι του στέμματος” της εξαιρετικής στρατιωτικής μας σχέσης».
Ο λόρδος Ελγιν
4. Ο κ. Μητσοτάκης έφθασε στο σημείο να χαρακτηρίσει τον λόρδο Ελγιν χομπίστα που… δεν έκλεψε τα Γλυπτά του Παρθενώνα, αλλά έκανε απλώς μία «παρέμβαση» για το χόμπι του.
«Πηγαίνω στο μνημείο Λίνκολν και μου θυμίζει σαν να περιδιαβαίνω και να περπατώ στον Παρθενώνα, πριν ο λόρδος Ελγιν παρέμβει εκεί για τα δικά του καλλιτεχνικά χόμπι» είπε.
Ντρέπεται να χαρακτηρίσει τη Ν.Δ. δεξιά
Ο αναθεωρητισμός του κ. Μητσοτάκη δεν άφησε αλώβητη ούτε τη Ν.Δ., την οποία βάφτισε κόμμα του πολιτικού Κέντρου σαν να ντρέπεται για τη δεξιά ιδεολογία της. Δεν εξήγησε ο κ. Μητσοτάκης -και ούτε θα το κάνει- πώς γίνεται να είναι η Ν.Δ. «πολιτικό Κέντρο» με τους τρεις… καμπαλέρος του ΛΑΟΣ Αδωνι Γεωργιάδη, Μάκη Βορίδη και Θανάση Πλεύρη!
Στη συνομιλία του με τον δημοσιογράφο David Ignatius στο Georgetown Univercity είπε: «Εχω το προνόμιο να ηγούμαι αυτού που είναι το παραδοσιακό κεντροδεξιό συντηρητικό κόμμα. Από τη στιγμή που εξελέγην το 2016, εργάστηκα για να ανανεώσω το κόμμα, να το μετακινήσω προς το πολιτικό Κέντρο, να κάνω την αντιπαράθεσή λιγότερο ιδεολογική απ’ ό,τι ήταν…».